Geen gemopper. Eenieder volgt de aangepaste regels bij Apotheek Soma.
Maandagochtend. Er staat een
kleine groep mensen voor Apotheek Soma aan de Dr. Van Axwijkstraat. Naarmate de
zon hoger stijgt, neemt ook het aantal mensen toe dat medicijnen moet halen
en/of recepten moet indienen. Op de trap en aan de glazen wand staan duidelijk
richtlijnen aangegeven van de aangepaste dienstverlening.
Je dient je
aan te melden voor de deur, je handen worden gedesinfecteerd en dan krijg je
een nummer. Wachten geblazen tot je nummer wordt afgeroepen. Intussen doet de
leiding van de apotheek alles om het zo comfortabel voor de klanten te maken.
Er worden tenten inclusief ventilatoren en lampen en stoelen aangerukt.
De
eerste tent overdekt het trappengedeelte naar de ingang toe. De tweede tent
wordt eraan 'vastgemaakt' en er worden stoelen geplaatst, zodat het grootste
deel van de wachtenden plaats kan nemen. Opmerkelijk, niemand klaagt, iedereen
volgt vlot de instructies op. Alleen lezen velen niet en wordt er links en
rechts gevraagd wat te doen. In de meeste gevallen wordt ongevraagd de 'nieuwe'
mensen erop gewezen dat ze een nummer moeten pakken.
Ook degenen die de Surinaamse talen niet machtig zijn, wordt met allerlei
handgebaren, in het Sranantongo, in het Engels duidelijk gemaakt wat ze moeten
doen.
Een man komt
tegen half 12 aan. Hij krijgt zijn nummer 334. Hij vraagt welk nummer aan de
beurt is 281. Hij besluit later terug te komen. Er worden per keer zo'n vijf
mensen binnengelaten om hun medicijnen te halen of hun recepten af te geven.
Afhankelijk van de urgentie worden klanten zoveel mogelijk direct geholpen,
anderen moeten morgen terugkomen om hun medicijnen te halen. Het wordt warmer,
de leiding zet alles op alles om het geheel vlotter te laten verlopen. In de
apotheek werken de medewerkers zich uit de naad, om eenieder zo snel mogelijk
te helpen. En ofschoon er bij alle balies een flesje handsanitizer staat voor
de klanten, staat op de voordeur en binnen te lezen dat de voorraad
handsanitizer en mondkapjes op is. De rush op die producten is ook apotheek
Soma teveel geworden.
Het
nummer van een bejaarde vrouw wordt opgeroepen. Een keer, twee keer, ze kan
moeilijk uit haar stoel geraken en beklimt moeizaam de drie treden. Een
medewerkster komt haar tegemoet. "Ik haal uw medicijnen voor u, zit u maar
rustig." Even later komt ze terug: "U moet SRD 11, 10 betalen."
De bejaarde vrouw zoekt in haar tas en overhandigt de medewerkster een biljet
van SRD 20. "Heeft u 1 SRD en een dubbeltje, dan geef ik u een tientje
terug?" En ja hoor na wat rommelen in haar tas, komt het gevraagde naar
boven. Een paar minuten later komt de medewerkster met het tientje en de
medicijnen. De mevrouw is geholpen en is zo dankbaar, want ze moet met de bus
naar Geyersvlijt. Het is al over twaalf.
In de
apotheek worden de mensen erop geattendeerd op een afstand van elkaar te staan.
Alle medewerkers hebben mondkapjes en handschoenen aan. Sommige klanten hebben
een mondkapje op. De afhandeling is vlot, maar buiten blijven klanten zich
aanmelden. Een man wacht binnen op zijn medicijnen. "Ik wacht al een
kwartier," zegt hij. "Maar liever zo, dan dat ik niet geholpen
word." Hij merkt op: "Stel je voor dat ze je geen medicijnen zouden
geven,…dan zouden we alleen maar wachten tot we onze laatste adem zouden
uitblazen." Hij lacht, "liever blijven we ademen." Zijn naam
wordt afgeroepen, hij pakt zijn medicijnen en vertrekt. Weer een tevreden
klant. En wat opvalt, geen geklaag, alleen maar begrip
voor de situatie. Eenieder past zich aan.