Eerst de groep van 16 die gewapend de macht overnam, nu is het de groep van 26 in het parlement die de macht heeft door middel van wetgeving. Het feit dat een volksvertegenwoordiger anno 2020 doodgewoon tijdens een parlementaire vergadering kan zeggen dat de coalitie de vergaderingen zal boycotten indien de oppositie verder gaat met het vragen over het kasreserveschandaal, spreekt boekdelen.

Volksvertegenwoordigers dienen te waken over de rechtsorde en rechtszekerheid van Suriname. Daarvoor is vereist dat gevoelige en gevaarlijke actualiteiten besproken moeten worden, zodat de gemeenschapsleden niet in een staat van armoede en destructie komen te vervallen. 'Parle' betekent overigens praten en specifiek in dit geval met het doel, de gemeenschap te dienen.

Deze beschermers van rechtszekerheid en rechtsorde zijn juist degenen die de gemeenschapsleden onderwerpen aan impulsief machtswillekeur, en deze uitlating van 'boycotten' is wederom een bewijs daarvan. Deze uitlating is contextueel ook helemaal niet toepasselijk, omdat de coalitie dus hiermee te kennen geeft te zullen 'staken' als men steeds verwacht van hen dat ze hun werk naar behoren doen. Met andere woorden, de coalitie wil boycotten omdat de coalitie zelf niet wil werken.

Daartegenover blijft men wel normaal middels belastinggelden de schadeloosstelling door ontvangen, aansluitend op het feit dat men vanuit overheidswege al aan de spaargelden van menigeen is gekomen.

De gemeenschap zit klem in een systeem van gelegaliseerde afpersing.

Maar voor velen is deze beschrijving herkenbaar, en nu is het herkennen van soortgelijke wantoestanden niet zozeer aan de orde meer omdat men best wel weet dat de machthebbers geen respect hebben voor het algemeen belang of andermans eigendom.

Wat nu meer dan ooit vereist is, is dat we als samenleving gaan moeten durven openstaan voor een landelijke of gedecentraliseerde bestuursorganisatie, waarbij het niet meer zou kunnen voorkomen dat een groepje van 26 alles voor iedereen bepaalt op het grondgebied. We zijn als belastingbetalers, inwoners en gewoon als mensen in een constante staat van (rechts)onzekerheid door dit systeem van volksvertegenwoordiging. De zaken die zich de afgelopen jaren hebben voorgedaan zouden ons nu moeten wakker schudden dat niet slechts het vervangen van personen vereist is, maar ook vervanging van het huidig systeem van parlement. Wat de huidige coalitie ons steeds weer laat zien, is hoe ver kwaadwilligen via dit systeem hun hebzucht op openlijke wijze kunnen bevredigen zonder consequenties. Het recht van de sterkste geldt nog steeds en dit doet de vraag rijzen of we als mensheid wel geëvolueerd zijn?  

Wie of wat garandeert ons dat de volgende machthebbers of de machthebbers daarna, niet op deze zelfde toer door zullen gaan, of misschien zelfs erger? Waarom leggen we onze levens en die van onze kinderen steeds in deze toestand van willekeur van anderen die liefde noch respect hebben voor hun medemens? Wat zegt dit over ons als mens, en wat leren we onze kinderen hiermee?

Wanneer gaan we inzien dat geen enkel mens de machtsenergie kan beteugelen waardoor die eerder een gevaar vormt voor de gemeenschap dan een actor van toegevoegde waarde? We zouden daarom aan een systeem van minimale overheid kunnen denken waarbij oplossingen en (emotioneel-intelligente) empowerment het geheel bepalen, waarbij het machtsaspect tot het minimale beperkt is.