Iedereen is nu groots bezig het Surinaamse financiële drama aan het uitleggen. Wait wait girls and guys, het ging al heel lang verkeerd bij ons en behoorlijk ook. De gang naar de financiële strop was om de hoek bij de Chinees Lin Linnie en bijzonder dichtbij. Gelukkig; sommigen zijn nu tegelijk uit hun droom en slaap gevallen. Goed, heel goed, dat dat gaande is, het was moeilijk mensen in abstracte denken rond financiële ondeugende hebi's mee te slepen. Dit soort processen van onhebbelijke en heimelijke niet doorzichtige financiering van de staat worden reeds jaren afgeschilderd als criminele daden die landen op de lange termijn in macro economisch verband wurgen. Velen profiteerden van de zogenaamde geweldige schijnontwikkeling van de nieuwe politieke elite en de brandnieuwe politiek van hun.

De banken waarin ik moet geloven, hebben niet willen ingrijpen in het oneigenlijke proces dat vlak onder hun ogen gebeurde: het monetair financieren van de Staat. De roep was er altijd, gezien de vreemde gang van zaken de afgelopen jaren, dat ooit wel onderzoek moet komen hoe het ons gelukt is de wisselkoers van 1.80 te tillen naar 10.000 voor de Amerikaanse dollar. Veel van onze pijnen, maatschappelijk, financieel economisch en nog veel meer, zit opgesloten in die pijnlijke egoïstische handelingen.

Dit soort handelingen onder andere, waarbij sommigen van ons ons geen zorgen hebben gemaakt over de afspraken en financiering van de afspraken van de staat, de gevolgen daarvan en of het duurzaam was en hoe wij het samen deden. Dat was allemaal een ver van ons afspelende politieke elite schouwspelen. De wijze waarop omgesprongen is geworden met bijvoorbeeld fiso, was merkwaardig en onbezonnen.  Dat men een kwalitatief verbeteringsinstrument veranderde in een ‘cashcow’; men maakte zich geheel en al geen zorgen waar de overheid het geld van moest plukken. Nemen maar was de mantra waarschijnlijk.

Het is bijzonder opvallend dat je nu ook weer bewegingen waarneemt om uit fiso te stappen met de kennelijke bedoeling meer uit die overheid te halen of drukken. Dit zonder dat daarbij de zware financiële consequenties voor de overheid op de operatietafel van de nationale assemblee wordt gelegd en overleg is met dit bij wet bovenliggend instituut.

Dan heb je dat deel van de malafide ondernemers de overheid echt als een mooie lollipop zien. Die hard erop beuken en uitzuigen, deze grap uithalen met zware ondersteuning van politici die zich geen moer aantrekken van jouw toekomst. Binnen deze context hebben er diverse handelingen en pseudo-ontwikkelingen kunnen gebeuren. Bij met name de Centrale Bank van Suriname. Geld drukken zonder dekking van goud en valuta en die strooien over ons, is normaal. Denken ze.

Dan sommigen van die gewiekste en geweldige politici die meedansen, meehappen en meezingen; die bekommeren zich niet over de financiële rekbaarheid van de overheid. Never nooit. En laat mij het ook anders uitstippelen. Ik heb nooit een gevecht of debat gehoord in het parlement over wat de overheid, de Staat, zich veroorloven kan. Men heeft haar controlerende taak juist op cruciale momenten onder tafel geschoven.

Een verkwistende groep politici, uit de hoek van de zogenaamde nieuwe politiek, heeft ons de afgelopen jaren kwetsbaar en toegankelijk gemaakt voor politieke gekte. Nu heeft men bijkans 200 miljoen dollars genomen en ten eigen politieke bate gebruikt. Laat niemand u een gek verhaal uitleggen, de regering heeft het geld in handen gehad. Ik heb het maanden lang dik dikkie zien aankomen. In 2015 heeft men 500 miljoen dollar genomen uit de kluis van de Centrale bank van Suriname. Dit gebeurde allemaal op een moment dat de lange gang naar politieke ondergang formeel steeds helderder oppopte.

Sindsdien hebben wij de gevolgen, uitspattingen heel goed en voelbaar kunnen meten in onze zakken, natuurlijk niet positief. Terwijl velen nu pas praten, is ons volk de afgelopen jaren aan zijn lot overgelaten. Dat van de kasreserve van 197 miljoen dollar is een handeling die we nooit zullen mogen normaliseren. Het past jammer genoeg binnen het kader, denken van de nieuwe politiek, dat de politiek is gecriminaliseerd en de criminaliteit gepolitiseerd.

Er hangt ons ongeveer 4 miljard SRD aan monetaire financiering boven het hoofd en niemand uit het bankwezen of uit de politiek heeft zich daarover de afgelopen jaren druk gemaakt. De situatie is veel erger dan men denkt, de financiële economische crisis van Azië in de negentiger jaren is het grote voorbeeld van wat we nooit over het volk heen mogen roepen. We lappen maar, we zeggen maar dat het gaat om leiderschap en sommigen wachten af. Het gaat om meer dan dat. Het gaat om respect voor het volk, een massieve bagage aan kennis, operationeel zeer sterk en betrouwbaar zijn en om een gedragscode voor de politiek en politici. Maar ook een gedragscode voor banken en bedrijfsleven. Met je fikken afblijven van Staatseigendommen en nog meer.

Er zullen harde klappen en woorden vallen, but we will Rise again like we once did!