Wanneer ambtenaren bij dienstverlenende overheidsinstanties, zoals het CBB, menen kerst te willen vieren, heb ik daar totaal geen moeite mee. Het is een traditie dat er overal in Suriname kerst wordt gevierd, zij het binnen of buiten de werktijd. Maar het mag nimmer zo zijn dat er feest gevierd wordt of niet gewerkt wordt vanwege een opkomende feestdag, en de maatschappelijke verantwoordelijkheid van die instantie teniet gedaan wordt. 

Heden, 24 december 2019, nog steeds een normale werkdag, presteert het CBB om de deuren om 10 uur ‘s morgens voor het publiek te sluiten. Dit zijn, naar zeggen van de werknemers, de ‘normale’ werktijden rond deze periode. Helaas, moet u dat accepteren meneer. Asocialer en vrijpostiger kan het niet. Waar is de verantwoordelijkheid van de leiding van het CBB in deze? Wordt er rekening gehouden met lopende afspraken welke burgers hebben bij andere instanties en waar burgerlijke documenten voor nodig blijken? Ik voel mij enorm gedupeerd door CBB vanwege deze houding. 

Surinamers blijken, de laatste jaren steeds toleranter te worden naar beleidsmakers en overheidsinstanties toe. Ook lijkt het erop dat velen onderdrukking als iets normaals ervaren. Ze houden ervan om afhankelijk gemaakt te worden. Deze houding maakt dat eenvoudige instanties als CBB een loopje nemen met de burgerij. Denkt het CBB dat burgers niets te doen hebben? Indien men niet competent blijkt te zijn voor een functie, moeten de consequenties niet uitblijven. Wie bepaalt op een blauwe maandag dat werktijden in de kerstperiode aangepast zullen worden? Of is het gewoon de drang naar vrijheid of de onwil om te werken of de enorme feestlust? Valt er zoveel te feesten ondanks de Surinaamse economie plat ligt? Door niet normaal te werken, frustreert het CBB de ontwikkeling van allerhande burgerlijke processen. Ook als er normaal gewerkt wordt, lijkt het er vaak op dat personeelsleden gefrustreerd aan het werk verschijnen, om niet te praten over de klant(on)vriendelijkheid!

Conform de geldende arbeidsregels dienen de CBB ambtenaren en alle andere ambtenaren normaal dagelijks te functioneren. Slechts op nationale feestdagen wordt er niet gewerkt. In delen van de wereld is tweede kerstdag zelfs een normale werkdag. Helaas zien wij in Suriname een andere trend, want wij hebben zoveel feest te vieren. Het gaar super goed in het land, prijzen zijn betaalbaar, er is koopkracht, koersen zijn acceptabel en zoveel meer. De waarheid ligt echter anders. Surinamers staan in de rij voor US dollars, Surinamers wachten op afgedankte pakketten, Surinamers moeten voor medicijnen bijbetalen, Surinamers staan in de rij voor BaZo kaartjes, die achteraf bijna niets voorstellen. 

Staan wij er wel eens bij stil in welke realiteit wij eigenlijk leven of leven wij met zijn allen in een waanwereld? Heeft angst de samenleving zodanig gepenetreerd, dat wij als totale samenleving stil blijven, al worden wij op allerlei manieren onderdrukt? Of lijden wij als samenleving aan het bekende Stockholm syndroom, waar de onderdrukten op een gegeven moment sympathie beginnen te krijgen voor de onderdrukkers. Als wij deze achterdochtige houding zullen blijven accepteren, komen we als samenleving en natie geen stap vooruit. Al de mooie verhalen van natievorming en eensgezindheid blijken in de waarheid slechts een droom te zijn. We zijn nog lang niet zover om deze verhalen waarheid te maken. 

Willen wij daadwerkelijk 'Dubai' worden, dan zal de persoon die dat heeft beloofd aan het volk, in de ‘blessuretijd’ heel veel moeten veranderen om het Dubai effect te naderen. In een voetbalwedstrijd is het een feit dat er zelden een winnend doelpunt gescoord wordt. Vooral als de achterstand is opgelopen tot 10-0. 

Ik wens u geen slapeloze, maar een fijne kerst toe. Laten we hopen dat overheidsinstanties in 2020 burgervriendelijker zullen functioneren.