Er ligt zoveel overhoop! Is er nog hoop?

Niet zo lang geleden maakte ik een trip van Paramaribo naar Nickerie en ik werd weer geraakt door de schoonheid van het Surinaamse landschap. Wat is Suriname rijk en wat mogen we trots zijn op dit prachtige land. Tegelijkertijd valt niet te ontkennen dat ook het grote verval van huizen tot krotten deel uitmaakt van dat landschap, de tekenen van armoede. Dit scherpe contrast is de optelsom van een grote kapitaalvernietiging in de afgelopen tientallen jaren. Het doet mij (en vermoedelijk velen met mij) pijn dit zo te moeten aanschouwen.

Twee plaatsen noem ik in het bijzonder: Coronie en Wageningen. De economische ontwikkeling schijnt daar sinds lange tijd stilgestaan te hebben. De lamgeslagenheid en passieve houding van de lokale bevolking is merkbaar. Het gesprek van de dag gaat over de snel stijgende brandstofprijzen en winkelprijzen, net als de medicijnkosten (voor zover de medicijnen al voorradig zijn). De focus van de mensen ligt vooral op overleven. Daarbij hoor je herhaaldelijk beschuldigende vingerwijzingen naar de huidige regering en met name richting President Santokhi, elke stap die de President maakt wordt negatief becommentarieerd. Toch proef je ook hun wens en positiviteit om er wel “wat van te maken”.

Objectief bekeken is de huidige prijzenmalaise niet simpelweg te wijten aan het beleid van de huidige regering. Het is het resultaat van 10 jaren onbezorgd leven met torenhoge schulden als gevolg. De tol daarvan wordt nu door de bevolking van Suriname peperduur betaald.

Wat mij opvalt en zorgen baart is dat de hedendaagse Surinaamse politiek een ontwikkeling kent die niet te onderscheiden is van de “oude” politiek. De klagers hebben in dat opzicht zeker een punt. De politieke problemen uit het verleden doemen weer op/ zijn nooit weggeweest en het onfrisse partijpolitiek gekonkel is nog altijd niet verdwenen.
Wanneer komt er echt een doorbraak, komen we ooit uit deze vicieuze cirkel?

Wat er veranderd moet worden om Suriname te verbeteren weet zelfs een kleuter te vertellen: wat kapot is moet toch gemaakt worden? Hoe die reparatie van politiek en samenleving moet plaatsvinden weet een kleuter niet, maar de verantwoordelijke politici (zo blijkt) schijnbaar ook niet. Het is ook niet eenvoudig gezien de krappe staatsmiddelen, ambtenarij met waterhoofd, de vervallen waarden en normen, de achtergestelde educatieve ontwikkeling en corruptie etc. Een trieste constatering van mijn kant is dat oppositie en coalitie het gezamenlijke doel links laten liggen en liever een robbertje straatvechten om stemmenwinst. Alles en iedereen ligt met elkaar overhoop, schreeuwend en wijzend met beschuldigende vinger. Mijns inziens kan je het rondweg kwalificeren als kleutergedrag. Overigens: het controlerende orgaan DNA had de huidige “wijsheid” beter 10 jaar geleden kunnen inzetten toen zij het pluche van de regeringsstoelen warm hielden. Als ik zo vrij mag zijn: de vragen die gesteld worden door DNA-leden over landelijke issues getuigen te vaak van gebrekkige voorbereiding en kennis.

Organisaties, (politieke) partijen en vakbonden gaan de straat op en voeren protestacties voor belangrijke cruciale zaken zoals het valutaprobleem, de koopkrachtdaling, de verhoogde criminaliteit en drugszaken etc. Maar ook vanuit die hoek komt niemand met alternatieve voorstellen voor echt effectieve oplossingen of beleid. Een oproep voor het naar huis sturen van de huidige regering en President is daarom mijns inziens voor de korte termijn niet de aangewezen weg.

Ik begon dit stuk met het benoemen van de schoonheid van het land. We weten met zijn allen de potentie en de waarde ervan. Het zou zo mooi zijn als we voor ogen houden wat dit land op haar best kan worden en de hoop houden dat iedereen die het ziet ervan gaat houden. Dat het een land is dat haar bevolking voedt en waar elke Surinamer trots op is, maar ook verantwoordelijk voor is. Nog altijd, na 46 jaar. We liggen vooral met elkaar overhoop, waar we ons zouden moeten focussen op enkel de hoop. Op een beter en mooiere toekomst voor Suriname en voor iedereen die daaraan een bijdrage wil leveren. Laten we tonen dat we het zelf kunnen!

T. Sansaar