Geruime tijd zag het er naar uit dat Amerika de plaats bij uitstek was voor vrouwen die een carrière in de sport ambiëren. De Verenigde Staten van Amerika (VSA) staan immers ook wel bekend als het land met onbeperkte mogelijkheden. De sportfaciliteiten behoren evenals de coaches, tot de besten in de wereld. Vele sporters uit arme landen hebben er dus alles voor over om onder haast ideale omstandigheden hun tak van sport in Amerika te kunnen beoefenen. Degenen die het zich kunnen permitteren verhuizen, na de middelbare school hier te lande te hebben doorlopen, naar het 'sportparadijs' om daar het onderste uit de kan te halen. Anderen doen er alles aan om een sportbeurs aan een van de universiteiten aldaar te kunnen bemachtigen en zo ook hun droom te kunnen verwezenlijken.

De Surinaamse televisie is afgestemd op het leven in Amerika, waardoor we via CNN, veel meekrijgen van het sportgebeuren aldaar. De manier waarop deze zender sport presenteert geeft iedere sporter het gevoel dat zijn of haar bestemming daar ligt. Ook de filmindustrie is erg er op gericht om sporten in de VSA te promoten. Er zijn tal van films over sportsterren die een erg moeilijk begin hadden, maar via het Amerikaanse sportsysteem het toch 'gemaakt' hebben in de sport. In tegenstelling tot vele andere landen, leek de VSA het voor mekaar te hebben voor wat betreft de veiligheid van vrouwen in de sport. Vaak werden wanklanken uit Oost-Europese landen over ongepaste handelingen met meisjes die aan gymnastiek doen, aan de kaak gesteld. Tegen deze achtergrond leken de verantwoordelijken voor het sportbeleid in Amerika, een glansrol te vervullen. Ook als het aankomt op gelijke rechten voor mannen en vrouwen, speelt Amerika een voortrekkersrol. Vroeger was het zo dat de winnaars van de manneneditie van grote sportevenementen, veel meer opstreken dan de winnaars bij de vrouwen. Bij damesvoetbal hebben de vrouwen die meervoudig wereldkampioen zijn, succesvol strijd geleverd voor een betere waardering.

Hoewel er in de VSA zo nu en dan ook meldingen waren van ongewenst gedrag naar vrouwelijke sporters toe, leek het zich te beperken tot geïsoleerde incidenten. Hoe groot was de schok dan niet toen onlangs een rapport verscheen over wijdverbreide ongewenste intimiteiten van voetbalcoaches naar voetbalsters toe. Er is minstens een coach op staande voet ontslagen, terwijl de voorzitter van de vrouwen voetbalbond per direct is opgestapt. Het is gebleken dat ook in de VSA men er niet in geslaagd is om een veilige omgeving te creëren voor vrouwen in de sport.

Veel landen worstelen met het garanderen van de veiligheid van vooral hun vrouwelijke voetballers, omdat voetbal nog gezien wordt als een mannensport. Om een zo veilig mogelijk milieu voor vrouwen te kunnen bewerkstelligen, moeten alle verantwoordelijke posities door vrouwen worden ingevuld. Te beginnen bij de functie van Development officer voor vrouwenvoetbal moet op elke andere sleutelpositie -voor zover dit nog niet het geval is-,  een vrouw worden aangesteld: de commissie vrouwenvoetbal, de coaches, fysiotherapeuten, bestuurders van de verenigingen etc. De FIFA moet erop toezien dat de bonden vrouwen afvaardigen naar workshops over vrouwenvoetbal, zodat het kader op termijn volledig uit vrouwen kan bestaan.

Als het op een veilig sportmilieu aankomt, is er geen ideaal sportland. Evenwel kan ongewenst gedrag worden beperkt, door veiligheidskleppen in te bouwen. Bij uitbreiding zouden dus alle sportbonden er gericht naartoe moeten werken dat hun kader dat belast is met vrouwen, volledig uit vrouwen bestaat.

Mireille Hoepel