Op het Wereld Kampioenschap voetbal na, zijn de kampioenschappen voor landenteams per regio (Europees Kampioenschap; Copa America; African Cup of Nations; Asian Cup etc.) voor velen de belangrijkste toernooien waarbij spelers hun land mogen vertegenwoordigen. Van deze regionale krachtmetingen is het Europees Kampioenschap voor Surinamers verreweg de meest bekende, vanwege het feit dat we hier meer Europees georiënteerd zijn. Op de televisie krijgen we overwegend Europese wedstrijden te zien, waardoor er een soort van verbondenheid bestaat met de in deze competities opererende spelers. Fervente supporters gaan er zelfs toe over om deze spelers te volgen via Social Media en lokale dagbladen publiceren regelmatig wetenswaardigheden over deze spelers. Ook lokale mediahuizen dragen bij aan de Europese oriëntatie door in hun sportprogramma's steevast Europese competities te belichten. Hierdoor zijn Surinamers eerder te porren voor het volgen van het EK met de beste spelers uit Europa die we wekelijks volgen, dan voor een Copa America, een Afircan Cup of Nations etc. Daarnaast is er een enorme marketingindustrie die ervoor heeft gezorgd dat het EK een enorme voorsprong heeft op de overige regionale kampioenschappen.

Tijdens het EK dat een maand duurt, liggen de verschillende competities stil, omdat de clubs hun beste spelers gedurende deze periode moeten missen. Het EK dat om de vier jaren plaatsvindt, is niet meer weg te denken van de voetbalkalender en wordt wereldwijd geaccepteerd. Hoe anders is het niet met de andere regionale kampioenschappen, waarbij spelers onder druk gezet worden om geen gehoor te geven aan oproepen van de nationale ploeg, omdat ze anders hun plaats in het team dreigen te verliezen. Deze discriminatoire houding van de werkgever is op zijn zachtst uitgedrukt ongewenst en is in strijd met de anti-discriminatie gedachte die bij wedstrijden wordt uitgeademd en zichtbaar is op het UEFA RESPECT logo. Het gedrag van onder andere Napoli-voorzitter Aurelio de Laurentiis getuigt van alles behalve respect voor Afrikaanse voetballers door te stellen dat de club alleen nog Afrikaanse voetballers aantrekt als ze afzien van deelname aan de Afrika Cup.

 
De UEFA zou deze voorzitter moeten corrigeren, want hij zet aan tot discriminatie van Afrikaanse voetballers. Zoals Europese voetballers in alle vrijheid kunnen voetballen voor hun land, zouden spelers van andere continenten ook de vrijheid moeten hebben om zonder broodvrees voor hun land uit te komen. In navolging van de Napoli-voorzitter zouden andere clubvoorzitters deze rancuneuze handelwijze kunnen overnemen, met als gevolg dat Afrikaanse voetballers massaal geweerd worden uit Europa. Het zou beter zijn als De Laurentiis zijn invloed had aangewend om een respectvolle oplossing te zoeken voor het probleem. Evenals de Nations League, zou de African Cup of Nations misschien ook in delen kunnen worden afgewerkt. Een andere optie is ook om in overleg te treden met de Afrikaanse voetbalbond om het toernooi minder vaak te organiseren. In plaats van om de twee jaren, zou het om de vier jaren kunnen worden afgewerkt. Een ander optie is om de mogelijkheid te bekijken om alle regionale landencompetities te synchroniseren, zodat de spelers van de verschillende continenten in dezelfde periode vrijaf krijgen van hun clubverplichtingen.

Natuurlijk is het nadelig voor de clubs om belangrijke spelers gedurende langere periode te moeten missen, maar het standpunt van de Napoli-voorzitter draagt niet bij aan een vreedzame discussie. Het zet eerder kwaad bloed om te stellen dat spelers schriftelijk afstand moeten doen van de Afrikaanse Cup, om een contract te krijgen bij Napoli. Ook Surinaamse voetballers zijn eerder de dupe geworden van deze opstelling, toen ze wilden meedoen aan de Gold Cup. Hoe het ook zij, dit probleem moet in een respectvolle sfeer zonder discriminatie, worden opgelost, zodat de harmonie in de sport gewaarborgd blijft. Als dit probleem blijft voortsudderen zou het weleens kunnen escaleren, dus moeten de verantwoordelijken gauw in alle respect met elkaar om de tafel.

Mireille Hoepel