VIDS: Is Suriname een rechtsstaat?

Dit jaar, 2022, is het 530 jaar geleden dat de Europeanen voet aan wal zetten in de Amerika’s.  Er is maar een klein stukje van de geschiedenis bekend over de genocide, etnocide en discriminatie die sindsdien is gevolgd.  Het is niet bij de Europeanen gebleven.  Ook elders in de wereld merken Inheemse volken en andere traditionele Tribale volken de effecten van de geldzucht en milieuvernietiging door machthebbers. Vroeger werden we onderdrukt met wapens; tegenwoordig worden er wetten en politieke systemen gemaakt die de machthebbers zelf van dienst zijn. De onafhankelijkheid van Suriname van Nederland in 1975 heeft, wat ons betreft, daar nog geen verandering in gebracht.

Er zijn mensenrechtenverdragen en -instituten ingesteld om mensen en zelfs hele volken te beschermen tegen machthebbers. Om de kern van de mensheid te garanderen, namelijk gelijkheid. Elk mens is gelijk; elk volk is gelijk.  Discriminatie is verboden.  Iedereen moet gelijke bescherming van hun rechten hebben, als individu en als volk.  Het zijn de regeringen en staten, die deze mensenrechtenverdragen hebben aangenomen, die ook de morele en wettelijke plicht en verplichting hebben, om deze rechten te garanderen en verwezenlijken, voor een ieder, op gelijke, niet-discriminatoire wijze.

Maar wat zien we vandaag de dag in ons land? We kunnen ons terecht afvragen of Suriname een rechtsstaat is die mensenrechten eerbiedigt of  dat er geen discriminatie is en dat er actief wordt gewerkt aan het wegwerken van eventuele historische discriminatie.  In 2015 werd de Staat Suriname veroordeeld door het Inter-Amerikaans Mensenrechten hof in het Kaliña & Lokono vonnis om, onder andere, wetgeving te maken om de rechten van alle Inheemse volken en Tribale volken in Suriname wettelijk te erkennen.  Eerder had dit Mensenrechtenhof al uitspraken gedaan in gevallen van de Okanisi (2005) en Samaaka (2007).  We leven intussen in 2022.

De situatie in Inheemse dorpen is niet rooskleurig. Achtergesteld zijn onderwijs en gezondheidszorg in het binnenland.   En welke kansen hebben onze dorpen om hun eigen ontwikkeling ter hand te nemen, terwijl er allerlei fondsen en mogelijkheden worden gecreëerd voor stedelijke bedrijven, organisaties en individuen?  Binnenlandbewoners moeten ook torenhoge bedragen betalen voor een  enkele reis met de bus, boot of  vliegtuig naar Paramaribo terwijl het milieu, waarvan de dorpen rechtstreeks afhankelijk zijn voor hun hele bestaan, door bedrijven en goudzoekers wordt vernietigd.