Terwijl het paarse leger zijn messen slijpt voor een eerste verkenningsaanval, strooide president Chan Santokhi op de VES-nieuwsjaarsrede royaal met macro economische cijfers om uiteindelijk  te concluderen dat de financieel-economische crisis al voorbij is. Chan kennende liet hij geen spaan heel van het vorige kabinet, dat hij beschuldigde van ongebreidelde corruptie die bij aanzitten het volk zou opschepen met een verschrikkelijke koers, inflatie en schuldenlast. Vol enthousiasme sloeg Chan zichzelf op de borst, dat dankzij het herwonnen vertrouwen in deze regering de machtige Bolsonaro ons land even een bliksembezoek bracht. En heel stilletjes hoopte hij van de heren en dames economen natuurlijk op een beetje erkenning en waardering voor het reuzenwerk dat hij in 17 maanden al heeft verricht: Dus iets van: “kom nou jongens, als ik er niet was zou het veel erger zijn. Dus doe me en lol en let niet op die domme fratsen van mijn regering.”

Strikt genomen zijn er nauwelijks nieuwe inzichten met de economen gedeeld waarvan je lekker warm en enthousiast kunt worden van binnen; het economische verhaal is hun allang bekend. Ze weten ook dat politiek veel meer is dan alleen cijfers en economie. In feite is het economisch vak makkelijker dan de politiek. Alleen is het helaas zo dat de politiek en politieke keuzes ook in ons land vaak worden gedomineerd door economische indicatoren. Dat het partijen soms zuur kan opbreken hebben de verkiezingen van 2010 bewezen toen het roemruchte Nieuw Front ondanks mooie economische cijfers knock out werd geslagen door de NDP. Zo staat de huidige maatschappelijke en politieke realiteit waar duizenden gezinnen het hoofd niet meer boven water kunnen houden in schril contrast met het financieel economisch wonder waarover Chan het heeft.

Gelukkig weet onze president nog waarover de politiek gaat. Hij wijt de onderbroken welvaartscyclus van ons land gedurende 46 jaren aan onder andere “de afwezigheid van normen en waarden, maar ook het gebrek aan eenheid en saamhorigheid in denken en doen”. Onwillekeurig gaan mijn gedachten bij het eerste naar een reeks van gebeurtenissen die deze jonge regering vanaf haar start hebben achtervolgd. Het begon bij de misselijkmakende (intimate) family and friends benoemingen vanaf de hoogste man tot de recente duistere HPSG affaire met een paar Deense charlatans.

In deze spraakmakende case waar de regering zich in alle stilte hult, speelt de initiator, minister Albert Ramdin het gewoon klaar om te bekennen dat “inderdaad zijn wetten overtreden, maar niemand heeft gestolen”. Klaar is Albert en we gaan vrolijk verder. Onder normale omstandigheden waar er politiek moraal en fatsoen bestaat, zouden de drie ministers die hieraan hebben meegewerkt, inclusief Albert, allang zijn opgestapt. Normen en waarden? Wanneer staatsdecoraties als warme bollen worden uitgereikt aan partijleden van de VHP ter gelegenheid van de jaardag van hun partij, met alle respect voor hun verdiensten voor hun partij. Hoezo, normen en waarden?

Maar de politiek gaat vooral om visie. In zijn overdenkingen over de stagnerende ontwikkeling van ons land geeft de president uiteindelijk toch aan dat we een armoede hebben aan visie. En wat dit betreft is Chan de man die wat heeft met visies. We kennen nog de door de VHP in 2013 gepresenteerde Vision 2030 voor een duurzame toekomst van Suriname die persoonlijk werd overhandigd aan president Bouterse toen. Wat Chan daarvan in zijn prime time als president nu ervaart, weet ik niet. Maar ook nu stelt Chan een nationale commissie Vision 2060 in het vooruitzicht. En gelijk heeft hij. Een duidelijke visie geeft de politiek bestaansrecht en dat is belangrijk voor het “collectief moreel”.

De visie van politieke partijen maakt duidelijk waar zij naar toe willen met de maatschappij. Het wordt hoog tijd om de toekomst van Suriname in positieve termen te formuleren. Een visie die alle Surinamers kan verenigen met een inspirerende en progressieve ambitie. Niet voor een tijdvak van 5 jaren maar voor 10, 15 of 20 jaren waar verkiezingen wel politieke wijzigingen inhouden, maar de grote lijnen niet worden omgegooid. Maar voorlopig moeten de politici de economen gewoon napraten of gewoon straal negeren, zoals dat ook vaker bij ons gebeurt. Voor de rest is de politiek zo goed als failliet.