De Honey Adjoema Wings van de vierde macht
16 Jan 2022, 15:06
foto


Naast de Trias Politica (wetgevende, uitvoerende en rechtsprekende macht) is er sprake van een vierde macht: media, waakhond van de samenleving en toezichthouder op de regering. Personen als journalist opgeleid, weten vanuit hun discipline dat zij zich moeten houden aan de Code van Bordeaux. Deze is aangenomen door de International Federation of Journalism in 1954 tijdens een bijeenkomst te Bordeaux, Frankrijk. Deze regels regarderen het op ethische wijze omgaan met vergaren, verspreiden en becommentariëren van nieuws. Hierbij staat eerbied voor de waarheid centraal. Maar de eerste plicht is het publieke recht om kennis te nemen van wat er speelt in de samenleving. In de code is ook opgenomen dat elke tussenkomst van overheidspersonen bij het brengen van het nieuws vermeden moet worden.

We zien dat een deel van de media in Suriname zijn kritische stem verloren heeft. Al dan niet daartoe aangemaand. Diverse mediahuizen zijn spreekbuis van de regering en dit maakt dat de overheid steeds meer handelt zoals dat niet moet, namelijk alles wat krom is recht praten. Er is heel veel terechte negatieve kritiek, de neergang van de economische situatie in ons land voelen we rechtstreeks in onze portemonnee. Dat is te danken aan 46 jaar eenzelfde politiek systeem waarbij regeringen nalaten wat gedaan moet worden om Suriname vooruit te brengen. De wetgeving is verouderd en beperkt, er wordt veelal corruptie en mismanagement gefaciliteerd, handhaving is niet aan de orde en straffeloosheid wordt bevorderd. In 2020 is er een wisseling van de wacht gekomen nadat er veel kritiek was op het wanbeleid van de regering Bouterse, maar helaas zien we nu veel herhaling van hetzelfde: de fractie in DNA, op enkele na, verdedigt de handelingen van de regering en stemt voor zonder dat er initiatiefwetten komen in het voordeel van het volk.

Naast officiële media zijn er nieuwe kanalen bijgekomen. Daar wordt kritiek gespuit zonder filtering van ethische codes. Sinds de grote protesten van mei 2017 laat het volk zijn stem horen, en dat valt niet meer te stuiten. Kritiek is geen daad van vijandschap, en zolang bedrijven uitmaken wat hun journalisten wel en niet mogen uiten, moet de stem van het volk via social media klinken. Een mediahuis mag een kleur hebben, maar als journalisten bedreigd worden, zoals recentelijk Jason Pinas, moet elke collega vrij zijn daar iets over te zeggen. Ook die van media gelieerd aan de Staat. Helaas is een effectieve boycot van het kabinet van de VP niet succesvol gebleken, omdat staatszenders niet meededen.

Onze mogelijkheden als burger om voor zaken op te komen, worden beperkt. Je kan als individu een rechtszaak aanspannen, maar dan wordt het van de groene tafel geveegd met het argument ‘je bent niet direct benadeelde’ Zo is in 2018 de zaak tegen Hoefdraad (over het overschrijden van het leningenplafond) geseponeerd. Nou, de hele samenleving weet hoe dat is geëindigd. En Hoefdraad is zogenaamd onvindbaar terwijl we in een grote economische crisis verkeren en slechts enkelen aansprakelijk worden gesteld. Sleutelfiguren kijken toe en faciliteren handelingen die tot nadeel zijn van het volk.

Zelfs het verspreiden van memes kan een rechtszaak opleveren, zoals het geval van Yokohama versus Neus, over de Surinaamse versie van de kapitalistische piramide. Aan het NRA-rapport over transparantie wilde dit bedrijf niet meewerken, het waarom is publiek geheim. De afhandeling van het waterstofproject van het Deense HPSG blijkt een overtreding van de energiewet, toch zegt Bibis-minister Ramdin dat er geen sprake is van corruptie. Deense journalisten hebben zich kritisch uitgelaten, toch aarzelt de regering het contract te ontbinden vanwege bevriende aandeelhouders. We zien dat veel foute zaken - en mensen - niet worden aangepakt: CDS schandaal, New Surfin, Markt Nickerie, Human-trafficking vanuit Haïti, de vele functies van politiek gelieerden. 

Ik denk dat het tijd wordt voor algemene definities van de kernbegrippen waarmee onze samenleving zo worstelt; corruptie, (de zo beloofde) transparantie, de benadeling van het volk en de vervolging van betrokken functionarissen. Maar ook het samen doen, openstaan voor andere meningen, ook van andersdenkenden en dus iedereen betrekken. Dat was de leus van onze president bij de verkiezingscampagne. Ook het Suriname redden in 200 dagen, alle jongeren boven de 18 een perceel, het faciliteren van Surinaamse ondernemers, transparantie, good governance, en het terug halen van gestolen staatsmiddelen. Zaken waar we nu te weinig resultaat van zien.

Zolang deze niet worden aangepakt, kan ik mij niet beperken tot het barbecueën van de overheerlijke Honey Adjoema wings (ha, gratis promo Nita!), want dan doe ik mezelf en het Surinaamse volk geen recht. Het activisme sterkte me in de overtuiging dat ook vrouwen hun stem moeten laten horen als het misloopt. Mijn credo luidde vanaf de eerste dag: weg met dit BELEID, onder welke regering dan ook. Ik blijf mijn neus ophalen voor mensen die proberen mijn mening af te kopen, zolang de overheid niet serieus werkt aan de vooruitgang van de positie van de burger in de straat. Ook zij hebben recht op een deel van de rijkdom van dit land.

Geld moet niet slechts circuleren binnen een selecte groep, met als gevolg dat jonge ondernemers aankloppen bij de VP. Zij willen een fonds of bank kunnen aanspreken, zodat hun doelen worden gerealiseerd. Ik vraag me oprecht af welk onderdeel van de code van Bordeaux ik heb geschonden vanaf maart 2021 tot heden, want de kritiek die ik heb op de regering en andere misstanden in Suriname is ongewijzigd. Hoe dan?

Maisha Neus
Advertenties