Somohardjo memoreert dat ten tijde van de onafhankelijkheid hij vaak genoeg is bestempeld als te zijn a nationalistisch. Zijn tegenstand had meer te maken met de manier waarop de onafhankelijkheid van Suriname zou plaatsvinden. Het hele gebeuren was onvoorbereid. “Het was niet eens vóór, noch tijdens de verkiezingen van 1973 aangegeven,” onderstreept Somohardjo. Hij vond de termijn van de onafhankelijkheid veel te kort. Ook ontbrak er een deugdelijke in elkaar geslagen grondwet van Suriname. Erger nog, zelfs de landsgrenzen waren niet afgehandeld en tot op de coördinaten nauwkeurig aangegeven.

Nadat de verkiezingen voor de Staten van Suriname in november 1973 waren gewonnen door de Nationale Partij Kombinatie (NPK), kwam de regering Arron tot stand. Zij kondigde vrij onverwacht op 15 februari 1974 de onafhankelijkheid aan en wel voor 1 januari 1976. De PL-voorzitter geeft aan dat hij strijd heeft geleverd, dat de Surinamers hun rechten bleven behouden als Nederlandse staatsburgers die zij hadden voor de onafhankelijkheid. “Wij waren niet trots op het Nederlanderschap, maar wilden slechts onze rechten als Nederlanders behouden”. Echter degenen die voor de onafhankelijkheid niet weg konden naar Nederland, zijn hier blijven verpauperen.