Etniciteit, racisme en politiek!

Zowel naar Nederlands als het Surinaams recht, zoals vervat in de Wet van 14 oktober 1910, G.B. 1911 no. 1, en de daarop gevolgde wijzigingen, is eenieder strafbaar, indien hij zich in het openbaar, mondeling of bij geschrift of afbeelding, opzettelijk beledigend uitlaat over anderen, wegens hun ras, hun godsdienst of levensovertuiging, hun hetero- of homoseksuele gerichtheid of hun lichamelijke, psychische of verstandelijke handicap.

Suriname heeft zich gaandeweg tot een multiculturele en - disciplinaire samenleving ontwikkeld, waarin er dus helemaal geen ruimte kan en mag zijn voor systematische bevoorrechting van de ene bevolkingsgroep boven de andere; niemand is immers superieur aan de ander. Ook in ons geliefd land, heeft elke burger dezelfde rechten en plichten.

Dat er thans enerzijds racisme in ons land wordt aangewakkerd en aangespoord en anderzijds nepotisme en partijbelang hoogtij blijken te vieren, is dan behalve triest ook als zeer afkeurenswaardig te kwalificeren; geen enkel argument is aanvaardbaar, om racisme en/of discriminatie te rechtvaardigen!

Anders dan het wellicht erop lijkt, zijn etniciteit en/of racisme zeker geen nieuw fenomeen, het heeft zich samen met de mensheid ontwikkeld. Al langer dan 75 jaar, vanaf de opkomst van politieke organisaties in 1946, zijn in Suriname diverse politieke partijen opgericht op basis van etniciteit, geloof en soms op basis van ras sentimenten. Het racistisch sentiment werd vooral, tijdens de algemene-, geheime en vrije verkiezingen, aangewakkerd. Ik breng in herinnering, de periode waarin de PNR groei doormaakte onder leiding van mr. Eduard (Eddy) Bruma, die destijds ferme uitspraken heeft gedaan richting bovenal één van onze rassen c.q. etnische groeperingen.

De gebeurtenissen rond de onafhankelijkheid, in 1975, liggen ons ook nog vers in het geheugen; ik denk vooral aan de grote manifestatie bij de brug, nabij Bruynzeel, toen Joop den Uyl en Jan Pronk naar Suriname kwamen om de zelfstandigheid te bekrachtigen. De onlusten en protesten, alsook de vele brandstichtingen hebben destijds geen zoden aan de dijk gelegd. Een aantal VHP jongeren is zelfs in de gevangenis beland en niemand keek naar hen om, terwijl de exodus naar het beloofde land steeds toenam!

De Surinaamse politieke historie in ogenschouw nemend, kan worden geconcludeerd, dat de meeste partijen, die gestoeld waren op conservatieve en vooral etnische basis, geen bestaansrecht hebben gehad. Dit is een duidelijke vingerwijzing voor politici, die op bovengenoemde gronden politiek willen bedrijven. Anno 2021 en met het oog op de algemene verkiezingen in 2025 of EERDER, heeft dergelijke politiekvoering mijns inziens geen kans van slagen.

Ter herinnering wil ik zeker aankaarten, dat een dergelijk poging al eerder, en wel in
2018, door de PL-voorzitter, Paul Somohardjo, is gedaan, door een zogenaamde "Jawa blok" te vormen; zoals bekend was deze blok geen lang leven beschoren.

Racisme is een ernstig probleem, dat van oudsher wordt veroordeeld; gezien onze Grondwet, hoeft het dan ook geen verder betoog dat alle Surinamers gelijkwaardig zijn en dat discriminatie absoluut is verboden! Het is als de wet van Meden en Perzen; een regel waaraan niets en door niemand iets valt veranderen. Racisme werd destijds ook al gebruikt om de slavernij in Suriname te legitimeren; denk ook aan Zuid – Afrika, toen de apartheid hoogtij vierde.

Gelukkig kan thans worden vastgesteld, dat er inmiddels al sprake is van integratie, op enkele terreinen; het samenleven, gaat in onze multiculturele samenleving relatief de goede kant op. Ook de acculturatie, wat betreft onder meer de vele gemengde huwelijken - m.a.w. de etnische diversiteit- begint goed op gang te komen. Echter, we moeten ervan doordrongen zijn, dat ondoordachte uitspraken van politieke en/of religieuze leiders geenszins mogen resulteren in etnische onderklasse.

Vanuit alle politieke partijen, moet er hoofdzakelijk gestreefd worden naar verwezenlijking van een nationaal democratische samenleving, met als hoeksteen nationale zelfstandigheid, eenheid en saamhorigheid; anders beoogde doelstellingen worden onvoorwaardelijk afgewezen.

Voor de goede orde moge tot slot nog dienen, dat er mijnerzijds geenszins de intentie bestaat om, met het voorgaande, wie of wat dan ook in diskrediet te brengen of onaangenaam te zijn; het volk smacht naar concrete daden, met toegevoegde duurzame waarden, met betrekking tot economische activiteiten en zekerheid.

Suriname, voorwaarts!

Roy Harpal