Afrekenen met Midden-Amerikaans syndroom

Het is de hoogste tijd om nu radicaal een halt toe te roepen aan de psyche dat een Surinaams voetbal elftal het kan winnen van dat van een Centraal Amerikaans land als Panama, Costa Rica, Honduras, Guatemala of Mexico. Nagenoeg de totale Surinaamse gemeenschap inclusief sportjournalisten, politici en voetbal deskundigen zitten totaal gevangen in deze gedachtegang.

Mogelijk is deze zienswijze ingegeven door het feit dat Suriname tijdens een WK kwalificatiewedstrijd eind jaren zeventig door Mexico werd afgedroogd met kapitale cijfers. We zijn dus tot op heden kennelijk nooit bekomen van deze catastrofe. Eigenlijk misplaatst als je het mij vraagt, want in die jaren heeft onze eigen Transvaal tot twee keren toe met sublieme en sprankelende voetbal zichzelf bekroond tot Concacaf club kampioen.

Eerder deze maand heeft Suriname met een enorm en respectabel arsenaal aan profvoetballers deel mogen nemen aan de Concacaf Gold Cup voor landen teams uit het Caraïbisch gebied en Centraal Amerika. Wat mij is opgevallen, is dat door de analyses die werden gemaakt door al de voetbal wijsneuzen de slagingskans van Suriname voor honderd procent werd gedecimeerd tot het absolute nulpunt. Dit terwijl bondscoach Dean Gorré na enorme speurwerk en motivationals talks de beschikking heeft over zeer goede kwalitatieve spelers die wekelijks uitkomen in competities met vergelijkende ambiances of betere condities dan spelers uit Midden Amerika. Dus waarom moet Natio niet instaat zijn om de zege binnen te halen uit een knock-out duel met bijvoorbeeld Costa Rica. In mijn optiek zou dat misschien een moeilijke opgave zijn onder de omstandigheden voorheen met slechts lokale spelers. Maar ik weiger te geloven dat wij ons ondanks onze liberale benadering met het binnenhalen van diaspora voetballers nog steeds moeten gedragen als underdog in de regio. We hoeven niet overmoedig te worden, maar we moeten ons nu met het beschikbaar materiaal gaan focussen op het winnen en niet op onze tegenstanders. Wat de spelers nu meer dan voorheen moeten gaan doen is meer efficiëntie en strijdvaardigheid aan de dag leggen.

Steeds weer hoor je van de dooddoener dat die landen WK-gangers zijn. Het zijn van die dingen waarmee wij onszelf al marginaliseren en onszelf niet als gelijkwaardige partij neerzetten. Nu hebben we technisch en tactisch al de kwaliteiten in huis.

Fysiek en conditioneel moeten we nog aan een geheel gaan sleutelen, dan hebben we een degelijk team om de strijd aan te gaan met de regio. We moeten eraan werken om achterin een strakkere en kortere mandekking te hebben, ervoor te zorgen dat de linies goed aansluiten en voorin efficiënter en niet al te overhaast omgaan met de gecreëerde kansen. Als we dit doen hebben we een beter team om over twee jaren een betere beurt te maken op dit regionaal toernooi. Het organisatorisch aspect moet ook beter aangepakt worden, maar gesteld moet worden dat dit gepaard gaat met de beschikbare financiële middelen. Die middelen zijn nu niet voor het oprapen. Maar met de toepassing van de juiste management technieken en een coöperatieve benadering van alle actoren kan dit altijd beter. Overigens mijn felicitaties aan de jongens en de bondscoach met de behaalde overwinning op Guadeloupe. Go Natio!

Ettiré Patra