Hoewel ik vele plaatsen in India heb bezocht, was er een zekere terughoudendheid om naar Lucknow te reizen. Ongeveer 5 uren rijden vanaf Delhi en toch een stad met een andere uitstraling zou men zeggen na een 45 minuten durende vliegreis. De stad waar in 1857, de Indiase rebellie tegen het Engels kolonialisme plaatsvond en waarvan de gaten van kanonschoten en kogels op de ruïnes van de 'Residency', de oude koloniale zetel, stille getuigen van de georganiseerde Indiase opstand zijn, is nu de hoofdstad van de deelstaat Uttar Pradesh.

Recentelijk vond ik de moed en onbedwingbare nieuwsgierigheid om te gaan naar het geboortedorp van mijn overgrootvader, die als vijfjarige naar Suriname was gebracht als zoon van een contractarbeider. Met dank aan Yvonne Sewradj Pandey, die via onderzoek had achterhaald dat ik naar het dorp Simoura moest in Rae Bareilly op ongeveer een uurtje rijden van Lucknow, maakte ik een plan, maar niet voordat ik een bijzonder bouwwerk had bezocht.

De Bara Imambara, herbergt de tombe van een toenmalige heerser. Voor Shia Moslims vinden daar nog steeds de heilige diensten plaats in verband ter herdenking van Muharram. Op de eerste verdieping bevindt zich een doolhof met 1024 ingangen en slechts 2 uitgangen. De aanblik van dit groots monument gaf in mijn gedachten vorm aan de tijdgeest van vele contractarbeiders die uit Lucknow en omstreken waren vertrokken. Volgens plan zou ik de volgende dag vertrekken en op de verkeersborden las ik steeds 'Barabanki' en begreep dat dit  een aangrenzend district was.

Hoewel ik dit woord eerder had gehoord, was ik vastbesloten dat ik de volgende ochtend naar Rae Bareilly moest, ook al was gebleken dat niemand zich had aangemeld als familie van mijn overgrootvader. 'Barabanki' was een woord wat ik associeerde met een bepaalde tempel, althans zo had mijn in Suriname geboren grootmoeder dat aan mij verteld. Ik informeerde nog dezelfde avond bij een bevriende ambtenaar of er een oude tempel was in Barabanki en kreeg enthousiast te horen dat de Manjeetha tempel in een klein dorp bestond. Alsof ik werd gedreven door onbekende herinneringen, besloot ik naar het dorp en die tempel te gaan.

Het bleek dat ik Sarnami kon spreken met de bewoners van dat dorp, iets wat me heel dicht bracht bij het beeld dat ik had van mijn voorouders. Ik kreeg fruit voorgeschoteld en enkele vriendelijke omstanders maakten selfies, terwijl ze zich niet bewust waren van de immense vloed van gevoelens in mij, alsof ik namens mijn grootmoeder ode bracht aan Barabanki. Het avontuur mocht ik delen met de Indiase Financial Express.