Rol DNA bij benoeming diplomaten
06 Mar 2021, 11:37
foto
Het gebouw van De Nationale Assemblee


(Aangeboden)

In Suriname vereist de wet dat personen die gekozen willen worden tot lid van De Nationale Assemblee moeten bewijzen, dat zij voorafgaand aan de verkiezingen twee jaren wonen in het district waar zij kandidaat gesteld worden. De gedachte hierachter is onder meer, dat voor de belangenbehartiging de kandidaten wel grondig weet moeten hebben van wat in het district van belang is voor de ontwikkeling.

Heel vreemd is dan ook, dat van personen die de Republiek Suriname in de hoogste diplomatieke functie van ambassadeur moeten vertegenwoordigen, niet vereist wordt dat zij voor een lange termijn hun woon- en verblijfplaats daadwerkelijk in Suriname moeten hebben. Voor die functie is wel vereist de Surinaamse nationaliteit, maar die wordt binnen enkele uren verleend door de president alsof daarmee direct een innige betrokkenheid en verbondenheid met het land wordt gecreëerd

Zo heeft ons land in de afgelopen jaren ambassadeurs benoemd die soms langer dan 20, 30 zelfs 50 jaar buiten de grenzen van Suriname wonen. Het illustreert hoe gering onze politici i.e. Assembleeleden, presidenten en ministers van Buitenlandse Zaken tegen de diplomatie aankijken.

Met de komst van het in 2017 opgerichte Suriname Diplomaten Instituut (SDI) en de Wet op de Buitenlandse Dienst van november 2018 zou men denken dat het niet meer zo makkelijk moet zijn om diplomaten te benoemen. Echter, met de meest recente benoeming is gebleken dat noch de president noch zijn minbibis rekening hebben gehouden of willen houden met de Wet.

Geen inbreng DNA

Bij de benoeming van ambassadeurs heeft DNA weinig tot geen zeggenschap, niet eens de parafering van de genomen beslissingen ter zake. Een blik buiten Suriname leert ons dat in de Verenigde Staten de voordrachten van de president en zijn minbibis bekrachtigd moeten worden door de volksvertegenwoordigers. Een afwijzing kan door de president via zijn veto power wel worden genegeerd, maar dat gebeurt zelden, omdat de president niet in onmin wil leven met deze vertegenwoordigers die hij hard nodig heeft voor zijn beleid.

In Argentinië moet een nieuw voorgedragen ambassadeur de goedkeuring krijgen van het parlement waar zijn ingediend werkplan wordt besproken. In Mexico moet een ambassadeur de goedkeuring krijgen van het parlement en voor iedere detachering moet de kandidaat zijn werkplan voorleggen aan de parlementariërs. In België moet iedere nieuw benoemde ambassadeur zijn werkplan indienen bij het parlement. In India worden van de totaal 400.000 jaarlijkse aanmeldingen, na strenge selecties en examens slechts 8 – 15 toegelaten tot de buitenlandse dienst.

In Indonesië worden de kwaliteiten van de kandidaat-ambassadeurs in het parlement (DPR) uitvoerig besproken in de zogenaamde fit and proper test. De DPR heeft als uitgangspunt dat “buitenlandse posten niet als beloning gebruikt moeten worden voor vrienden en familie en dat competentie boven loyaliteit gesteld moet worden”. Volgens de DPR mag de president wel zijn prerogatief hebben maar “wij hebben het Constitutioneel recht om de namen van de voorgedragen lijst niet goed te keuren en ook om na te gaan of zij 'ambassadoriaal' zijn voor bepaalde landen”.
Een afwijzing door het parlement is een ernstige boodschap naar het staatshoofd, dat benoeming van ambassadeurs een nationale aangelegenheid is omdat “de reputatie en eer van Indonesië en van de natie op het spel staat als niet alle ambassadeurs bekwaam, competent en integer zijn”.

Benadrukt moet worden dat het prestige van een ambassadeur ook dat van het land is dat hij/zij vertegenwoordigt. Daarom moeten alleen zeer getalenteerde en hoog gekwalificeerden benoemd worden in de hoogste diplomatieke functie. Doet men dit niet dan kan dit naar het gastland toe als een verkeerd signaal worden opgevat, ja zelfs als een belediging.

Het is bekend in de diplomatieke geschiedenis, dat wanneer staatshoofden elkaar willen beledigen zij zeer ondermaatse gezanten naar elkaar sturen. Zo voelde de Engelse koning Edward de Derde zich diep beledigd toen Frankrijk hem een keukenbediende stuurde als gezant en de burgers van het oude Rhodos waren furieus toen Rome een ambassadeur zond, die gymnastiekleraar was.

Aan de andere kant was de reactie op de benoeming van Maria Clara Betancour, een oud-minister en dochter van een voormalige Colombiaanse president tot ambassadeur in India, er één van trots, bewondering en respect. Bij de aanbieding van haar geloofsbrieven meldden de Indiase media Colombia sends a President’s daughter who was handpicked by the present President Andres Pastrana, thus bringing the finest inheritance and the direct authority to place Indo-Colombian relations on an unprecedented pedestal. In de keuze van de Colombiaanse president ziet men ook hoe belangrijk en waardevol hij de relatie met India inschatte.

Het is in het 46e jaar van onze onafhankelijkheid de hoogste tijd dat DNA een belangrijke stem opeist bij de benoeming van deskundige mannen en vrouwen tot diplomaat, omdat Surinames eer, geloofwaardigheid, trots en zelfrespect mede op het spel staan.

Rude Alihusain

Bron: R.Alihusain: De Ambassadeurs van Suriname 1975 - 2020, Paramaribo, oktober, 2020.

Advertenties