Het behoeft geen betoog dat sport in Suriname volledig aan de grond is. Over twee maanden is het precies een jaar sinds het sportgebeuren hier te lande stil ligt. Deze periode heeft het mogelijk gemaakt om na te denken over waar we als land naartoe willen met de sport. Zijn we tevreden met de plaats die sport inneemt? Is het niveau waarop sport in Suriname wordt beoefend acceptabel? Is het wenselijk dat er een samenwerking wordt geïnitieerd tussen het onderwijssysteem en de sport of moet sport juist volledig losgekoppeld worden van de overheid? Blijven we de amateurstatus behouden, gaan we voor professionalisme of willen we recreatiesport? Deze vragen zullen de plaats die sport inneemt of zou moeten innemen, helpen bepalen. De uitkomst zal als uitgangspunt dienen voor de prioriteit die aan sport gegeven moet worden.

Kijkend naar de resultaten van de verschillende afvaardigingen in het afgelopen decennium, dan kan ik gerust stellen dat de resultaten over de hele linie, enkele lichtpuntjes daargelaten, slecht waren. De volleybalselectie heeft het internationaal ver geschopt, maar bestuurlijke perikelen hebben verdere deelname verhinderd. Als gastheer van het internationaal basketbaltoernooi heeft de nationale ploeg flink van zich afgebeten, echter was er ook in deze geen follow-up. Enkele goede individuele prestaties waren ook het vermelden waard. De prestatie die in het oog sprong was het wereldkampioenschap korfbal, dat werd behaald door sporters die in het buitenland trainen. Als klap op de vuurpijl plaatste de nationale mannen voetbalselectie zich voor de Goldcup, een prestatie die heeft aangetoond dat het lokaal talent tot veel in staat is, mits de juiste condities worden gecreëerd. Voor het overige waren de resultaten niet om over naar huis te schrijven.

De manier waarop sport in de Verenigde Staten van Amerika is georganiseerd, maakt duidelijk dat sport wel degelijk kan floreren als het samen gaat met onderwijs. Sporters kunnen pas bij de nationale selectie komen als hun schoolprestaties goed zijn. Deze eis zou in Suriname ervoor kunnen zorgen dat talentvolle sporters niet lang blijven hangen in het onderwijsproces. Een ander voordeel is ook dat sporters na hun actieve carrière kunnen instromen in het regulier arbeidsproces, zodat ze niet armlastig hoeven te worden. Zolang we geen professionele sportbeoefening hebben hier te lande, is dit wel wenselijk.

Er zou goed van gedachte gewisseld moeten worden over de status van sport. Blijven we op amateursniveau of gaan we naar professionaliteit? Afhankelijk van de uitkomst van deze discussie moet er verder beleid worden gemaakt. De betrokken actoren moeten zich er wel van bewust zijn dat de kansen van amateurs steeds minder worden bij internationale meetmomenten. Dit, vanwege de omstandigheid dat professionals veel meer wedstrijden in de benen hebben en meer trainingsuren maken. Buiten landsgrenzen is het bewustzijn er al dat sport een bedrijf is en als zodanig moet worden gerund om het maximale eruit te halen. In Suriname zijn we er helaas nog niet uit. Deze periode leent zich ervoor om de discussie op gang te brengen over de toekomst van sport in Suriname. Via zoom zouden alle actoren de koppen bij elkaar kunnen steken om niet alleen de toekomst van sport hier te lande vast te stellen, maar ook daadwerkelijk durven te handelen naar de uitkomst.

Mireille Hoepel