Het Surinaamse voetbal heeft door de jaren heen heel wat goede voetballers gehad. Echter is het nooit gelukt aan een selectie van lokale voetballers om op het hoogste niveau (WK) te acteren. Deze tekortkoming  kan verschillende oorzaken hebben. Zo zouden een tekort aan financiële middelen, ondeskundige trainers, de amateurstatus, incompetente bestuurders of een slechte voorbereiding, mogelijke oorzaken kunnen zijn. Misschien is er ook niet slechts een reden aan te wijzen, maar komt het door een samenloop van omstandigheden. Zonder een gedegen onderzoek kan ik niet vaststellen wat de daadwerkelijke oorzaak is. Waar we het allemaal over eens zijn, is dat een gebrek aan talent, nimmer als reden kan worden aangedragen. Suriname heeft voldoende talent, maar slaagt er niet in om dit talent aan te wenden om internationaal een rol van betekenis te spelen.

Als we het recente verleden onder de loep nemen, dan valt het op dat de U-selecties wel degelijk hun mannetje konden staan. Zo schopte de U-20 selectie onder leiding van trainer Harold Deyl het in 2011 zelfs tot de Concacaf-eindronde in Panama. Dit gegeven maakt duidelijk dat er wel degelijk voetbaltalent is in Suriname, anders kon dit resultaat niet geboekt worden. Ook al had de nationale selectie op dit toernooi niets in de melk te brokkelen, dan nog biedt de plaatsing handvatten om mee aan de slag te gaan. En juist hier gaat het mis. Na elk toernooi gaan de verantwoordelijken ertoe over om de selecties te ontbinden. Dit is slecht voor het team als geheel, de individuele spelers en ook voor de technische staf. Als de groep bij elkaar bleef, kon er door continue scouting versterking plaatsvinden, totdat er na verloop van tijd een harde kern was gevormd die mekaar feilloos kon aanvoelen.

Een ander punt dat ontbreekt in het nationaal voetbal, is doorstroming van de jeugd naar de hoofdmacht. In Suriname zien we haast bij alle takken van sport dat men de ouderen te lang handhaaft op het hoogste niveau. Talentvolle sporters moeten de gelegenheid krijgen om door te stromen en speeltijd te krijgen op het hoogste niveau. Hoe eerder ze acteren op het hoogste niveau, hoe beter zij zich staande zullen kunnen houden bij internationale krachtmetingen. De wereldwijde trend is dat jeugdspelers niet alleen worden opgenomen in grote teams, maar ook in de basis staan en al doende kunnen leren. Kijk maar naar al de Barça -jongelingen als Ansu Fati, Serginio Dest, Pedro Gonzales Lopez (Pedri) en niet te vergeten de Canadees Alphonso Davies van Bayern Munchen. Om maar niet te spreken over Kylian M'Bappé die als tiener het WK won, terwijl heel wat grote namen nog steeds zonder titel zitten (waaronder Messi en Ronaldo). Deze spelers hebben allemaal als tiener de kans gehad om met de groten van de wereld op het hoogste niveau te voetballen en van hen te leren. Doen ze het onverdienstelijk? Neen, integendeel leggen ze heel wat volwassenen in de luren! Zullen de Surinaamse jongeren opgewassen zijn tegen de spelers die ze wekelijks bewonderen op de beeldbuis? Ik denk dat ze die eerder zullen aangapen in plaats van te bekampen.

Het gezegde: wie de jeugd heeft, heeft de toekomst, geldt in sport nog het meest, maar de verantwoordelijken schijnen de strekking ervan niet te kunnen bevatten. De jongeren hebben snelheid, ze zijn wendbaar en zitten boordevol energie. Benut de potentie van de jeugd en zorg ervoor dat ze voorbereid zijn op het echte werk.