Politieke Borrelpraat 635

“Meestal staat men stil bij de eerste honderd dagen van een nieuwe regering.”
“Nonsens, na honderd dagen met je nieuwe auto sta je toch ook niet met dat voertuig stil midden op de Afobakaweg?”
“Dichter Alphons Levens stelt dat we van de nieuwe regering binnen 100 dagen niet moeten verwachten wat dat team in 5 jaren zou moeten doen.”
“Gelijk heeft Alphons, maar we verwachten ook niet dat een nieuwe regering in 100 dagen tijd zovelen uit eigen kring faciliteert in RvC's, als DC’s, als directeuren, als faveuren, als lecteuren, als firstoleuren en debiteuren.”
“Opvallend is dat een paarse parlementariër opeens dit patronagegedrag goedpraat evenals de benoemingen van Lady First. Is dit een soort toenadering?”
“Nou, maar zelfs de zoon van pres klapte heftig uit de school over z’n jonge stiefma, wat hem door enkele partijfanaten niet in dank is afgenomen. Hij mag sommigen niet meer bellen, poti zoon.”
“Praat hij zo omdat pa hem niet heeft gefaciliteerd?”
“Deze coalitie is een Chanlonbob.”
“Wat is een Chanlonbob?”
“Dat is een Chan, Lonnie en Bobboh.”
“En die bakra’s hebben netjes ‘nee’ gezegd tegen Acha-pacha Bersing; geen geld voor jullie. Ga maar naar het IMF.”
“The failed state op bedelbezoek, zal die Stef Betonblok hebben gedacht.”
“En ook die Jasporie dia-tori schijnt een faliekante mislukking te zijn geworden. Geen sjente van die Surineds.”
“En we gaan nu naar de Lazard Frères, oftewel de Lazard Brothers, opgericht in 1848 in New Orleans door drie broers, Franse immigranten.”
“Ze zijn geen geldschieters zoals die Oppenheimer, maar de grootste adviseurs in het reorganiseren van je economie.”
“Maar waarom moeten we een peperduur adviesbureau in de hand nemen, terwijl de Jethubrothers Chan gratis willen adviseren?”
“En we weten toch al minstens twee generaties lang dondersgoed wat er fout zit in onze economie?”
“De Vereniging van Economisten zegt dat voor de zoveelste keer tegen de zoveelste regering die hun advies voor de zoveelste keer in de wind slaat.”
“En wat is dit advies?”
“Kortweg: meer produceren en minder uitgeven en de soms harde maatregelen daartoe durven nemen.”
“Ach, wat helpen kaars en bril als de uil niet zien wil?”
“Vandaar dat deze regering nu al een voorschot van 2 miljard US dollar wil nemen op de toekomstige olie-inkomsten. Een zeer riskante zaak.”
“En al deze verregaande beslissingen worden buiten ons om genomen, zonder zelfs discussie in het parlement.”
“Maar dan waar vinden we die 700 miljoen US om vooral van die schuld met erg hoge rente bij Oppenheimer af te komen? De voorwaarden van het IMF zijn moordend.”
“De enige oplossing is dat geld hier, op de binnenlandse markt te zoeken.”
“Hier? Ach, hou toch op, zuiplap! Hier is failliet, hier is geen geld. Zelfs cash srd is schaars; p’a moni dat e go?”
“Ja, de overheid is failliet, maar niet de particulieren. Surinamers hebben hier bij de banken zo een miljard aan valuta, in hun kluizen en huizen een paar honderd miljoen en op buitenlandse rekeningen zeker een vier miljard.”
“Dus in totaal grofweg zo een vijf miljard US? Ach, allemaal fabeltjes, dat kan niet, godsonmogelijk. Dat is bijna een borrelpraat.”
“Ik denk het niet. Weet je dat de rijkste Surinamer zowat een miljard aan US dalla in het buitenland bezit? En dat de 20 rijkste Surinamers zowat 3½ miljard dollar in het buitenland hebben zitten?”
“Ja, maar hoe ga je dat geld van hen lenen? Want stel dat dit waar is, wat ik ernstig betwijfel, deze heren zijn echt geen filantropen.”
“Helemaal waar. Mijn oma zei steeds: a moro den gudu, a moro den gridi.”
“Alleen een regering zonder omhooggevallen politieke propagandisten can do this job.”
“Je bedoelt een zakenkabinet?”
“Ja, noem het maar zo, maar dan geleid door een alom gerespecteerde erudiete zakenpresident.”
“Dus meester, u wilt me zeggen dat de tijd van politieke presidenten, politieke vicepresidenten en politieke ministers voorbij is?”
“Jawel, klopt helemaal. En dat proef ik duidelijk uit de wrevelige reacties van zovele zwaar teleurgestelde kiezers na honderd dagen van deze regering.”
“Maar hoe komen we aan zo een zakelijke president? Die politieke boys krijgen schurft, lottah, oogvirus en kraskrasi alleen al als ze het woord ‘zakenkabinet’ horen.”
“Klopt! Daarom gaan ze er van alles doen om dit zinkend politieke schip van staat vol nepotisme, gappers, blaffers en arrogante narcisten zo lang als mogelijk drijvende te houden, terwijl de zaak bezig is uit elkaar te scheuren.”
“Ze gaan allemaal hun eigen populistische weg op; die ene in maatpak neemt maar petities en verdeelt maar populistische gunsten aan de ene kant, die andere benoemt maar commissies en regelt vooral z’n ambitieus schatje, die ene z’n ambitieus broertje, daartussen zwaluwt een geile, corrupte vader met zoon en tenslotte hangt een bobboh er als spek en bonen bij, ondanks zijn vele integere, kritische en kundige partijgenoten. Zeg eerlijk: zien jullie dit stel dit land nog 246 weken zo leiden?”
“Eerlijk gezegd niet. Het is maar een pikipiki-plei. Geen strak gecoördineerd uitgevoerd herstelbeleid.”
“Pengel zei: wat niet bij elkaar hoort, zal niet bij elkaar blijven.”
“Maar wat hoort dan wel bij elkaar?”
“Paars en oranje hebben samen 36 zetels; meer dan tweederde.”
“Mijn hemelse genade. Als deze regering valt, dan zullen alle weldenkenden hun schouders onder hun beste kandidaat voor interim zakenpresident moeten zetten. En er zijn steengoede kandidaten. Ook voor VeePee.”
“Jakkes, dat wil ik echt niet: paars terug in de regering.”
“Wil je dan dit onmachtig samenraapsel dat in honderd dagen z’n meeste credits bij vele kiezers heeft verspeeld?”  
“Als onze hele economie met geblokkeerde remmen knarsend tot stilstand komt, nadat dat laplapubeleid en dat brandjesblussenbeleid en dat populismebeleid niet meer blijken te werken, dan zullen we misschien eindelijk goed wijs worden en doorbijten en niet snel opgeven, zoals die paarse parlementariër in haar artikel over patronage.”
 
Rappa