Antikoloniale retoriek en zelfinzicht

De vraag ter beantwoording aan de Palu is: wie deugt er hier, wie heeft fatsoen en wie leert ons het fatsoen? Uitzonderingen daargelaten hoeven we het antwoord veelal niet te zoeken bij onze eigen leiders. Te constateren is dat het interne referentiekader helaas van een uiterst povere kwaliteit is.

Bovendien heeft in deze periode een andere imperialist (China) zich aangediend en zich meester gemaakt van het land en die op behoorlijk agressieve wijze huis houdt (roof van hardhout) in de binnenlanden van Suriname. Dat dit niet op verbale tegenstand en veroordeling stuit van de Palu zal mogelijkerwijs verband houden met de gemeenschappelijke politieke ideologie met de nieuwe koloniaal/ imperialist.

Indien Nederland nu (bij monde van de minister van Buitenlandse zaken Stef Blok) de bekende statement maakt en de consequente lijn volgt met wie zij niet om de tafel wil zitten, is dat een duidelijke en ook een terechte positiebepaling van Den Haag. Het ego en de arrogantie van de politieke elite verhindert echter op ingetogen wijze dit als een leermoment te zien teneinde herhaling en vergrijpen jegens het eigen volk in de toekomst te voorkomen. Het gebrek aan zelfrespect heeft ertoe geleid dat de kiezers zich steeds weer hebben laten leiden en vertegenwoordigen door ook leiders van wie de integriteit zwaar in het geding is.

Daar waar gezonde en normale interstatelijke verhoudingen zijn gestoeld op wederzijds respect en acceptatie, zal deze niet per definitie onvoorwaardelijk zijn. Dat is het geval als de integriteit van een leider sterk in het geding is. Dat de huidige president Santokhi in deze kwestie geen tegengeluid heeft laten horen aan Den Haag, houdt verband met het gegeven dat feiten aangaande vicepresident Brunswijk (drugsveroordeling, signalering op de Interpollijst) simpelweg niet weg gepraat kunnen worden. Hij onderkent daarmee de Achilleshiel van zijn kabinet. Bovendien heeft de regering Santokhi/ Brunswijk het normbesef ook niet hoog zitten waar zij nepotisme en vriendjespolitiek actief blijft bedrijven. Ook hier ontbreekt het de president aan elk referentiekader om op te treden.    

Het is onjuist van de Palu eigen mensen te kwalificeren als onderdanig indien deze mensen de feiten onder ogen zien en daarmee de manco’s van hun eigen leiders onderkennen. Dat is pas fatsoenlijk gedrag, alle antikoloniale en linkse retoriek ten spijt. Voor menigeen echter is de lastige weg naar zelfrespect middels zelfinzicht onbegaanbaar, omdat de barrières van koloniale frustraties te sterk in hen aanwezig zijn.

Roberto Manniesingh