Volgens de Global Teacher Status Index genieten leraren in China en Griekenland veel aanzien. In Suriname is die status zoveel minder, maar waarom? Dit, terwijl je als leraar volgens Hortence Promes, directeur van het Surinaams Pedagogisch Instituut (SPI)  juist iets kunt betekenen voor jongeren en het verschil kunt maken voor de maatschappij. Het mag nu weleens afgelopen zijn met al dat negatieve nieuws over het onderwijs. Tijdens een bezoek van de president aan het SPI heeft hij overigens ook weer eens gewezen op de waarde van o.a. onderwijsgevenden die zich in deze tijden van Covid-19 op een bijzondere manier heeft doen gelden. Lesgeven is zoals Promes dat verwoordt, mensenwerk waarbij het vooral belangrijk is om een relatie op te bouwen met leerlingen. Terwijl je ziet wie voor je staat, heb je oog voor de leerling als individu.

Op de vraag wat zo anders is aan de leraar van nu, zegt ze dat de tegenwoordige rol van leraar is veranderd. Het gaat niet meer alleen om specialisatie in een bepaald vak, maar tot die van alleskunner. Het vereist veel meer betrokkenheid bij de sociale problematiek waarmee leerlingen te maken krijgen. De leraar is pedagoog, psycholoog, iemand die leerlingen helpt en verder brengt, en ze daarbij ook nog opleidt voor een beroep. Het is een baan waarin je echt iets betekent, waarin je het verschil maakt en waaruit je veel voldoening en energie kunt halen.

Promes die behalve onderwijskundige ook pedagoog is, merkt op hoe mooi het is om anderen kennis bij te brengen, bij te dragen aan de ontwikkeling van kinderen of jong volwassenen, mensen te helpen ontdekken wie ze zijn en waar hun talenten liggen. Juist daarom mag het beroep van leraar veel beter gewaardeerd worden.

Voor velen levert het beroep van leraar misschien veel voldoening op, maar weinig salaris en aanzien. De huidige prestatiegerichte samenleving maakt het leraar-zijn al snel tot een onaantrekkelijke beroepskeuze. Studenten worden daarbij ook nog gestimuleerd te kiezen voor het HAVO of VWO, omdat men onbewust ervan uit gaat dat er meer behoefte is aan denkers dan doeners. Leraren dragen namelijk niet alleen kennis over, maar voeden ook op. Door het voorbeeld te geven, door structuur te bieden, doordat ze normen en waarden bewust en onbewust overdragen, bewegen ze zich steeds op twee sporen; denken en doen.

Elk individu, wie het ook zij, van de president tot de man die, bij wijze van spreken de tuin schoonmaakt of het vuil ophaalt, iedereen heeft door korte of langdurige studie de betekenis van de leraar/onderwijsgevende in het leven mogen ervaren. Promes: "Big up aan alle onderwijsgevenden!"