Voor en tijdens de laatste parlementsverkiezingen in Suriname gebruikte de kandidaat-president C. Santokhi veelvuldig de tekst : Wo set’ en (We gaan het doen). Uiteraard was Santokhi minnend Suriname in de ban geraakt van deze charismatische man, die eindelijk het volk zou verlossen van die andere leider. Maar wat bedoelde de heer Santokhi precies met zijn leuze: Wo set’ en? Het getergde volk dacht waarschijnlijk dat de ellende (pina) ineens weg zou zijn. Er zou eindelijk een paradijskomen van gelijkheid, kansen, geen corruptie, en schuldigen in het gevang. Santokhi zou de verlosser zijn en er zou overvloed zijn. Iedereen kon relaxen, alles zou weer betaalbaar en voorradig zijn. Slechter dan bij de vorige leider kon het niet worden! 

Inmiddels is iedereen wakker, boos, teleurgesteld en verontwaardigd. Vriendenpolitiek gaat door, raden van commissarissen krijgen meer salarissen, ambtenaren krijgen hun salaris terwijl ze niet presteren of tegenwerken en er wordt wanhopig gezocht naar nog meer leningen? Alsof er niets is veranderd, als voor de verkiezingen. Dus wat gaan we doen? San wo seti?

De Surinaamse regering heeft de Surinamers in het buitenland (Diaspora) opgeroepen om te komen investeren in Suriname. Maar niemand begrijpt wat hiermee bedoeld wordt. En vervolgens is het de vraag of deze Diaspora echt beschikken over voldoende kapitaal, kennis en vertrouwen om de Surinaamse economie uit het slop te trekken. Corruptie viert hoogtij, werkloosheid is sky high, arbeidspotentieel is lui en ongeschoold, en de logistieke infrastructuur (vervoer en wegennet) is belabberd. 

Of was de oproep voor investeren bedoeld om hoogopgeleide Surinamers uit het buitenland naar Suriname te lokken om er te werken en te wonen. Gratis? Komt er een nieuwe overheid dan? Diaspora naast de bestaande ambtenarij? Werkpaarden en sierpaarden? En met welk geld wordt alles gefinancierd?

De nieuwe regering is hard op weg om een comedy van zichzelf te worden, zou aan de borreltafel gezegd worden. Men wil krampachtig een euro en US-dollar economie in stand houden, in plaats van een trotse eigen producten economie in SRD’s. Het volk ademt euro’s en US dollars en hunkert naar pakketten. Men hoopt door de zoveelste lening deze waanzin in stand te houden. 

De eigen Sociaal Economische Raad heeft de regering dringend geadviseerd om te stoppen met de droom die leningen heet en te focussen op eigen productie. Maar dan moet 50% van het volk echt aan het werk. Er moet een banenmachine komen, en drastisch inperking van de ‘Hosselmachine’. Want deze laatste geeft geen enkel zekerheid nog (fiscaal) draagkracht aan de economie. Het creëren van talloze banen bij de overheid, commissarissen, en beleidsadviseurs is ook de Hosselmachine. Het werkt corruptie blijvend in de hand. Bedoelde Santokhi dit soort onzin met wo set' en? En wie is wo? Bedoelde hij daarmee de coalitie-partijen? Want die doen grif mee aan de hosselmachine!

Maar er is hoop! En die komt vanbinnen. Surispora werkt aan een platform met gemotiveerde idealisten in Suriname om de regering, de hosselmachine, van repliek te dienen. Het kan een volksbeweging worden, die het niet langer pikt om weer mee te maken hoe het land verder wordt verkocht aan de leningen-industrie. 

De Surinaamse regering heeft hulp gevraagd aan Nederland. Dit kleine land, de 5e rijkste ter wereld, heeft zichzelf uitgevonden. Een enorme vechtlust, trots en wil om zelf te produceren is voor Suriname het beste voorbeeld. Die witte man in zijn korte broek is liefdevol, geduldig en bovenal wijs. En ze gaan ons leren de SRD te eren en ervoor te vechten. Want onze voorraden en grondstoffen zijn meer dan alles waard. Het verheft ons heerlijk land! Dat un musu seti! Pak de houwer, de tjap en de zaden. Water in overvloed. Dat gaat ons blij maken en vooruitbrengen. De leningen gaan ons ziek, lui en dom houden. Un now set noti!