Kiezers hebben met hun stemgedrag mandaat gegeven aan de nieuwe coalitie - vooral de VHP met de NPS erachteraan - om normen en waarden te herstellen. Mogelijk tegen beter weten in hebben mensen de door Papa Lach beschreven riethalm aangegrepen om stormen te kunnen overwinnen. Bij de eerste en beste storm, is de riethalm zo ver gebogen dat deze in de modder is verdwenen. Binnen de VHP wordt er met modder naar elkaar gegooid over hoe de koek moet worden verdeeld. Velen worden besmeurd, want de krabben die in de ton te hoog klimmen, worden meedogenloos naar beneden getrapt...weer de modder in.

Bij de formatie van de nieuwe regering, is duidelijk dat de macht van voorzitters groter is dan de vele duizenden stemmen die partijen hebben vergaard. In veel structuren zijn er mensen die de voorzitters blindelings ondersteunen. Kijk maar naar een partij als de NPS, waar er uitblinkers zijn als het gaat om het besturen van het ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur. Maar de sneltreinvaart richting ravijn kan alleen geblokkeerd worden met een kundige bestuurder, waar er in één oogopslag vertrouwen in moet zijn. Een team van deskundigen dat gaat bepalen wat er moet gebeuren, zal niet helpen. Daarvoor is er teveel ervaring met ministers die hebben gefaald op dit departement. Van de NPS heeft de samenleving beter verwacht op dit ministerie. Vraag het maar aan de vele NPS'ers die openlijk hun kritiek spuien. Wat voor hen extra frustrerend is, is dat formeel alle wegen zijn bewandeld.

Nadat de gunst van de kiezers is verkregen, tellen weer de belangen van partijbonzen en sponsoren. Op basis daarvan worden posten verdeeld, want iedereen wil een deel van de koek. Zo moet de voorzitter van de oranjepartij rekening houden met de verschillende stromen. Elke stroming wil zich vertegenwoordigd zien in de regering. Redden van het land zal pas aan de orde komen als de stuurlui aan boord zijn. Bij de VHP is niet begrepen wat de 20 zetels en de enorme meerderheid in de VVV vertegenwoordigen. 

Voor een deel van de toekomstige regering is het nu al moeilijk, om met kritiek om te gaan. Alles wat wordt gezegd, wordt gezien als een aanval. Ronnie Brunswijk is op historische wijze voorzitter van De Nationale Assemblee geworden. Een geweldige mijlpaal en het is hem gegund - ondanks alles. Waarom dan geen genoegen nemen met deze geweldige post? Nu wordt alles en iedereen getart omdat Bigi Bravo koste wat het kost vicepresident wil worden. Het argument dat Desi Bouterse president is geworden, dus waarom Brunswijk niet, slaat als een tang op een mager varken. Waarom is de NDP dan niet gewoon aan de macht gebleven? Waarom is er verandering beloofd en herstel van moraal en ethiek? 

Brunswijk wordt waarnemend staatshoofd. Real politiek! Hem staat hetzelfde lot beschoren als Bouterse als het om internationale podia gaat. Steeds vrezend en over de schouders kijkend, Brunswijk is immers veroordeeld door Nederland en Frankrijk. Dat is de realiteit waar Brunswijk rekening mee moet houden. Hoe graag hij en de zijnen dat niet geschreven en gelezen willen zien, dit is de realiteit waar hij niet onderuit kan. Waar blijft het voorop stellen van het volksbelang dat hij keer op keer heeft beloofd? Waren die woorden holle frasen of zoals vicepresident Ashwin Adhin zei dat je tijdens de campagnevoering mag jokken?  

De kandidatuur van presidentskandidaat Chan Santokhi en zijn tweemans wordt in vol ornaat ingediend. Er zijn 7 ondersteuners nodig, maar het worden minstens 4x7 handtekeningen. Wijlen Fred Derby zou zeggen, je kan niet een beetje zwanger zijn. Eenmaal in het bootje, moet je over de sula. Terwijl alle energie wordt gestopt in posities en mensen accommoderen, gaat het land elke dag verder bergafwaarts. En de ergste maatregelen moeten nog komen. Hopelijk zal de devaluatie van de SRD (unificatie van de wisselkoers klinkt minder erg) het land niet in zijn geheel aantasten. Devaluatie van de coalitie is nu al een feit.

Nita Ramcharan