Tot mijn grote verbazing moest ik als opleidingscoördinator van de Masteropleiding Social Development & Policy vernemen uit het boek: ‘Bronnenverzameling ten behoeve van het boek van visie naar verworvenheden regering Bouterse-Adhin 2015-2020’ dat de accreditatie van onze opleiding schijnbaar een verdienste is geweest van de regering Bouterse-Adhin. 

Op drie bladzijden (571-573) wordt er gesproken over de accreditatie van onze opleiding. Het boek staat vol fouten alleen al over onze masteropleiding. Het belangrijkste is echter dat in werkelijkheid onze accreditatie (US$ 16.500) volledig is betaald door onze hardwerkende studenten en geen cent door de regering Bouterse-Adhin. 

Onze opleiding wil ervoor zorgen dat we betere beleidsmakers krijgen in de toekomst en vooral meer evidence-based policy making (beleid dat zoveel als mogelijk gebaseerd is op feiten die uit wetenschappelijk onderzoek zijn verkregen). Uit het projectenboek van de regering Bouterse-Adhin blijkt jammer genoeg het tegenovergestelde. Om enkele voorbeelden te noemen:

• Een regering zou vooral op macroniveau moeten zorgen voor goed beleid en niet de focus leggen op allerlei micro tot zelfs minuscule projecten, zoals schoonmaakbeurten van speeltuinen, want deze zaken behoren tot de normale reguliere taken van de overheid.

• Van de vele projecten die in het boek worden genoemd a) kost een deel van de opgenoemde ‘projecten’ vrijwel niets, gezien het gaat om wetten en de installatie van raden, b) gaat een deel over trainingen (dit kost vrij weinig) en c) gaat een deel over projecten zoals studiebeurzen van bevriende naties (wat ook geen eigen verdienste van de overheid is en hen niets kost). Er zijn dus vele projecten onterecht genoemd of niet met overheidsgeld betaald, terwijl die indruk wel wordt gewekt, zoals de accreditatie van onze opleiding. Er blijft dus een klein aantal vooral infrastructurele en sociale projecten over, waaraan schijnbaar miljarden SRD’s uit de begroting en uit leningen zijn besteed. Maar er is geen financiële verantwoording van deze projecten, zodat we niet kunnen toetsen als beleidsdeskundigen of het geld efficiënt en doelmatig is besteed.

• Je kan iets zelf geweldig vinden, maar hoe beoordelen onafhankelijke deskundigen het beleid bijv. de ratingbureaus zoals Fitch en Standard & Poor hebben een negatief oordeel over de financieel-economische ontwikkeling. Ook actoren in eigen land zoals VSB, VES, SER, NZR, BINI, e.a. hebben een duidelijk ander oordeel over het beleid van de afgelopen jaren dan de propaganda van de regering. 

Het Dunning-Kruger effect in de psychologie geeft aan dat juist mensen die slecht presteren (zoals de huidige beleidsmakers) hun eigen capaciteiten enorm overschatten en zichzelf daarom vrij positief evalueren (terwijl de realiteit heel anders is). Het psychologisch effect gaat erom dat: ‘poor performers or incompetent people grossly overestimate their own ability and performance’. Wat het erger maakt is dat ‘poor performers are not in a position to recognize the shortcomings in their performance’. 

Een belangrijke vraag is hoe gaan we verder. We moeten op 25 mei mensen kiezen die zowel integer als deskundig zijn, maar daarmee zijn we er nog niet. We moeten er ook voor zorgen dat we met goed beleid (evidence-based policy making) Suriname de juiste kaders geven om vooruit te kunnen gaan. Om twee voorbeelden te noemen:

1. Voor een land als Suriname heeft onderzoek aangetoond dat een schuldratio van boven de 55% een negatief effect heeft op het land, ik citeer uit een studie: ‘at debt levels reaching 55–56 percent of GDP, the growth impacts switch from positive to negative. Thus, beyond this threshold, debt becomes a drag on growth’. Suriname zit nu ver boven de 55%, wat de ontwikkeling ernstig zal belemmeren. Dit toont dus aan dat de huidige beleidsmakers bij het afsluiten van de leningen niet bezig waren met evidence-based policy making.

2. Hoe kan je het grondenvraagstuk (waar de corruptie hoogtij viert) oplossen? Het invoeren van een goed uitgedachte Land Value Tax en enkele simpele regels voor gronduitgifte bijv. elke burger kan slechts één keer in zijn/haar leven een stuk grond krijgen van de overheid (max. 500 vierkante meter en bestemd voor woningbouw), mits deze nog geen grond in bezit heeft. Dit zal helpen om de juiste kaders te creëren waarbij gronduitgifte transparanter en minder corruptie-gevoelig wordt. Een Land Value Tax wordt gezien als ‘de perfecte belasting’. Het is vrij makkelijk in te voeren, zal de overheid geld opleveren, voorkomt speculatie, belast politieke grootgrondbezitters en zorgt voor een betere verdeling en benutting van land. 

Suriname heeft veel potentie, maar wat nodig is zijn goede beleidsmakers die integer en deskundig zijn en die vooral bereid zijn te luisteren naar andere deskundigen en deze betrekken binnen beleidsvormingsprocessen in ons land.