Ai mi boi!... pfff. Nog maar een paar dagen geleden heb ik in mijn gepubliceerde artikel ‘ten kon tranga, piki pley voetbal’ mijn zorg geuit over onder andere hanengedrag (kakafowru) in De Nationale Assemblee. Een beeld dat ver afstaat van behoorlijk bestuur. Ik volgde deze week een paar kijk- en luisterpraatprogramma’s, waarin mogelijk toekomstige parlementariërs aan het woord kwamen en ook hierbij bleek maar weer eens hoe het niet moet. 

Terugblikkend op die programma’s valt een rode draad te ontdekken. Daar waar het gesprek moest dienen om ieders ideeën over de toekomst van Suriname over het voetlicht te brengen en van gedachten te wisselen over elkaars partijprogramma, leek dit in het begin in een constructieve sfeer te verlopen. Het ontaarde na steeds fellere discussie in beschamende taferelen, sommige sprekers waren niet meer te houden en ogen spraken boekdelen. Er werd aanvallend en zonder zelfbeheersing gesproken, niet geluisterd naar elkaar en er was geen enkele vorm van respect te herkennen: men wil (altijd) gelijk hebben, fa no fa! 

Je zou kunnen zeggen: het is ons Surinaams temperament, ‘Sranan man tan so!’. Je zou zelfs kunnen zeggen dat zij (voorbeeld) gedrag van oudere politici kopiëren, zonder te beseffen dat je op deze manier niemand kan overtuigen van je beste bedoelingen en intenties?

Waarom kunnen jongeren die een bestuursfunctie ambiëren niet de plicht en verantwoordelijkheid op zich nemen om het goede voorbeeld te geven, ook voor de volgende generatie? Waarom kan er geen constructief gesprek op ratio worden gevoerd en op basis van heldere standpunten, in plaats van ‘elkaar af te maken’? Dat heeft toch niets van doen met het toewerken naar de zo gewenste vernieuwing?

Het meest recente en teleurstellende beeld van een Assembleevergadering (onze huidige parlementariërs/ volksvertegenwoordigers) is en blijft onveranderd: een ‘dierentuin’ waar voor de zoveelste keer woorden gebezigd worden als 'yapyapi, keskesi'. Een kleuterklas waar de juffrouw de ‘stoutste’ waarschuwt om te gehoorzamen. Let wel, we hebben het hier over ons hoogste college. 

Dit soort gedrag is nationaal en internationaal ‘a no kan!’. A model disi no e hari spang! 

Hoe kunnen wij als volk vertrouwen krijgen in deze schreeuwers, die nu en straks als professional serieus genomen willen worden aan de onderhandelingstafel bij een investeerder, bankdirecteur, multinational, RvC, etc.? Nota bene in het landsbelang.

Er kan geen twijfel over bestaan dat door deze onprofessionele houding en primitief gedrag, men niet in staat zal zijn de gemeenschappelijke intentie van alle partijen en het volk - namelijk een goed leefbaar Suriname - waar te maken!

In geen van de gesprekken tijdens de praatprogramma’s zijn werkelijk fundamentele zaken voor de verkiezingen en de toekomst van Suriname besproken (tenminste, ik heb het niet kunnen ontdekken tijdens het gekrakeel). Dat vind ik teleurstellend. Suriname staat aan de vooravond van de algemene, vrije en geheime verkiezingen. Erg belangrijk en heel actueel is het issue van vermeende fraude bij de CBB, het geknoei met kiezerslijsten. Hoe staat het met de controlevoorschriften op de dag van de verkiezingen zelf. Wie en hoe controleert men de stembussen vóór aanvang of ze werkelijk leeg zijn? Wat zijn algemene maatregelen die vooraf zouden moeten worden getroffen? 

Nog iets wat me aan het hart gaat: bijna alle discussies en partijprogrammapunten gaan over een lijstje (corruptie, gronduitgifte, huisvesting, onderwijs, valutawet, etc.). Ik mis een vernieuwende visie of een concreet plan over hoe we de grote problemen (zoals werkloosheid) gaan aanpakken? Mensen aan het werk krijgen is mijns inziens de start van economische ontwikkeling!

Moet juist hierover geen politiek/maatschappelijke discussie gevoerd worden, in plaats van het herhalen van negatieve zaken uit voorgaande regeringen? Moeten we niet stoppen met het wijzen van de beschuldigende vinger en juist beginnen met het daadwerkelijk oplossen van problemen?

Het Surinaamse volk is tolerant, vriendelijk en vredelievend. Internationaal worden we geroemd: ‘er is geen land als Suriname, nergens ter wereld staan de moskee en de synagoge zo pal naast elkaar’. Kreten als ‘Soso Lobi’, ‘Love Su’, ‘Switi Sranan’ bezorgen elke Surinamer een warm en welkom gevoel, waar ze zich ook op de wereld mogen bevinden. Niemand kan toch ontkennen dat dit alleen al ons een trots gevoel mag geven. 

Zou het niet mooi zijn anno 2020, de eenheid die we zouden willen als natie, om alle krachten, ongeacht politieke kleur, ras, geloof of geslacht, te bundelen op basis van dit trotse gevoel en van ons Suriname een welvarend land te maken? Krakti Su!