Nog drie maanden te gaan. Dan zijn de verkiezingen er. De mobilisatie is volop aan de gang. Maar op basis waarvan moet de kiezer straks zijn stem uitbrengen? Is dat enkel op grond van beloften die vooraanstaande politici doen?  Die horen we elke vijf jaren opnieuw. Toch voelt de kleine man – zoals minister Hoefdraad ze recentelijk benoemde – het wel in zijn portemonnee.  Ondanks alle mooie beloften… Hoe kan je als kiezer onderscheid maken tussen politieke volwassenheid en een partijpolitiek die zich voornamelijk richt op het verrijken van de partijtop?

Weldenkende volwassenen vinden het heel normaal dat, als iemand iets verkeerd doet, zij de persoon daarop aanspreken om de ander te bewegen tot inzicht te komen en zijn handelingen, voornemens, of houding bij te sturen. Dat is in elke gezonde cultuur overal ter wereld het geval. Als dat niet zou gebeuren, of niet langer wordt geaccepteerd, is er natuurlijk ook geen enkele manier om bij te sturen en ontstaat er wildgroei en delinquentie. Letterlijk: de-linked of afgescheidenheid.

Een bedrijf bijvoorbeeld waar er geen bijsturing van de productie, marketing en verkoopprocessen plaatsvindt, gaat onvermijdelijk failliet. Bijsturing kan natuurlijk alleen als we naar elkaar luisteren en niet elke vorm van kritiek als vijandig gaan beschouwen en zo snel mogelijk willen uitroeien. Elke mens, elke organisatie of bedrijf, elke samenleving heeft behoefte aan bijsturing.

Politieke volwassenheid kenmerkt zich dus alvast door het vermogen om te kunnen luisteren, kritiek en nieuwe informatie te kunnen integreren en, na grondige objectieve analyses, bij te sturen indien dit noodzakelijk of gerechtigd is. Daaruit volgt dat politieke volwassenheid het voeren van een beleid is dat een samenleving duurzame ontwikkeling brengt en elke mogelijke volgende regering in staat stelt dat duurzame beleid te continueren. Helaas merken we vandaag aan de dag dat het gevoerde beleid zich slechts richt op populariteit en het winnen van verkiezingen. Waardoor wij elke vijf jaren opnieuw moeten beginnen en de cyclus van opbouw en afbraak van goede lopende projecten maar doorgaat en zich herhaalt en daardoor veel van onze belastinggelden worden verspild.

Politieke volwassenheid vergt ook het vermogen om onderscheid te maken tussen de eigen partij en de Staat ofwel de overheid. De indruk wekken alsof verrichtingen van de Staat verrichtingen van een partij zijn, is, behalve misleidend, laag bij de grond en getuigt slechts van eigenbelang en zelfverheerlijking.Politieke volwassenheid vereist daarom het afleggen van verantwoording in DNA. Het vereist het dragen van de verantwoordelijkheid voor zaken die verkeerd gaan en het verbinden van consequenties aan verkeerde handelingen. 

Dat maakt dat partijdiscipline, waarbij partijtoppers door dik en dun ongenuanceerd worden verdedigd, getuigt van onvolwassenheid. Het corrigeren van fouten, ook binnen de eigen partij, is pas politieke volwassenheid. Politieke volwassenheid is het accepteren van kritiek en daar goed naar luisteren en bijsturen waar nodig. Nu zien we vooral het verwerpen van kritiek en het bestempelen van critici als te zijn a-nationalisten.

Politieke volwassenheid is daarom evenzo de verantwoordelijkheid die rust op elke individuele burger. Het is namelijk heel gemakkelijk om te stellen dat je niet met politiek bemoeit. Daar hoeft inderdaad niets mis mee te zijn indien je de actieve politiek bedoelt. Immers heeft niet eenieder daar interesse voor. Wat niet wegneemt dat elke volwassen burger een verantwoordelijkheid heeft om geïnformeerd te blijven omtrent de politieke ontwikkeling en besluiten die invloed hebben op hun dagelijks leven en toekomstige leefomstandigheden. En, als dat nodig is, ook de ander daar op durft aan te spreken. Het is een grondwettelijk recht en in wezen de plicht van elke volwassene.

Tot slot is politieke volwassenheid het besef dat geen enkele persoon, noch partij, hoger verheven mag zijn dan de staat Suriname en de belangen van haar burgers en toekomstige generaties.