Cri de Coeur
17 Feb 2020, 05:06
foto


Op de persconferentie in het VMS-gebouw van zaterdag 15 februari stelde één van de aanwezige journalisten de prikkelende vraag waarom de VMS-leden nu alweer een persconferentie houden: "U kondigt nu al voor de zoveelste keer een vorm van actie aan..?", luidde de vraag. Het lijkt mij zinvol om deze vraag te beantwoorden.

Ziekenhuizen en andere zorginstellingen zijn niet te vergelijken met gewone bedrijven. Een normaal bedrijf dat bv. koekjes produceert, bepaalt bij het incasseren van tegenslagen zijn plafond van tolerantie simpelweg door te bepalen of de winstmarge voldoende is of niet. Als de onkosten de opbrengsten overstijgen trekt men simpelweg de stekker er uit. Als in de Zorgsector door economische redenen de stekker er uit gehaald wordt, vallen er doden. Het gaat in de zorg immers om ziekte, pijn, leven en dood. Het recht op Zorg voor de zieke mens is in bijna iedere Grondwet verankerd. Artsen leggen de eed van Hippocrates af. Ook bij verpleegkundigen en andere beroepen in de Zorg bestaat er een hoger bewustzijn van verantwoordelijkheid: het diepere besef niet zomaar je werk neer te kunnen leggen.

"Men" verwacht dat de Zorg doorgaat. Dat wordt van de Zorg verwacht, dat is hun sociaal-maatschappelijke verantwoordelijkheid, hun werk en hun plicht. Maar is "men" niet kortzichtig als men zonder links of rechts te kijken dit nu als eis op tafel legt? Kan een samenleving rekenen op de normale voortgang van medische zorg, een activiteit die noodzakelijkerwijs veel deviezen nodig heeft, terwijl er sinds 2015 een devaluatie van 100% heeft plaatsgevonden? Dit is desastreus voor elk bedrijf, laat staan voor het Zorgbedrijf dat de ruimte, die normale economische wetten een ander bedrijf biedt, ontnomen is.

Leeft de Zorgsector op een eiland? Moet zij platgedrukt worden tegen het plafond van haar continue verplichting tot zorg verlenen? Moet zij zich laten gijzelen en chanteren door diegenen die het idee van de Zorgplicht beperken? Ziet "men" niet in dat we met z'n allen blind zijn voor de noden die de zorgsector zelf heeft ?

No man is an island. Iedereen en elk instituut is op zijn beurt een onderdeel van een maatschappij, een leefgemeenschap met verschillende mensen met verschillende beroepen met aansluitende verplichtingen en verantwoordelijkheden. Niemand komt onder de wet van rechten en plichten uit. Zo werkt de maatschappij. Het recht op zorg voor de medemens vormt de plicht van de zorgverlener. Het recht op brood voor de samenleving vormt de plicht van de bakker. Het recht op orde in een zorgdragende samenleving vormt de plicht van de Overheid. Als puzzelstukjes met een recht-zijde en een plicht-zijde is iedere maatschappij opgebouwd. Eén mans recht vormt andermans plicht, etc. Hoe beter de stukjes in elkaar passen hoe vloeiender het geheel, hoe hoger het niveau van een samenleving zijn zal. Indien "men" vanuit zijn rechtspositie enkel de plicht van de ander opeist zonder gemeenschapszin gaat het mis. De grenslijnen tussen recht en plicht overlappen elkaar. Dwz dat eenieder die ergens recht op heeft niet de volledige verantwoordelijkheid van de plicht naar de ander kan toeschuiven. De "plichtbezorger" staat niet alleen. Hij heeft de middelen en de omgeving nodig om zijn middel van bestaan mogelijk te maken net zoals de bakker meel nodig heeft en de overheid de participatie van het volk. Dat overlappingsgebied tussen -recht op..en..verplichting toe- heet gemeenschapszin. Dat bewustzijn is vaak levensreddend voor samenlevingen. Indien het er is, overleeft men...indien het er niet is, gaat men erop achteruit.

De persconferentie in het VMS-gebouw aan de Picornistraat was één cri de coeur, een vraag naar rationele acties van de Overheid. Eenieder die dit anders opvat of vertaalt naar een politiek scenario of eng eigenbelang, slaat de plank volledig mis. Het zijn niet de stemmen die telkens klinken in de woestijn die de oorzaak vormen van hetgeen die bewuste journalist in zijn vraag aanhaalde; het zijn de oren die jaar in jaar uit niet willen luisteren die voor de echo zorg dragen. Laten de oren eindelijk luisteren; de gevolgen van een ineenstorting zijn ten laste van de gehele samenleving en echt niet voor een eng belang waar geen gehoor aan wordt gegeven.

Alleen van goed hout zaagt men planken. Ik spreek de hoop uit dat zowel de VMS en de totale Zorgsector enerzijds en de Overheid anderzijds niet de zaag ter hand nemen om de poten onder elkaars stoelen door te zagen, maar de handen ineenslaan om van goed hout de perfecte planken te zagen voor het beste Zorghuis dat onze toekomst verdient.

Julian Pengel,
een bezorgd VMS-lid
Advertenties