Er is geen tijd van het jaar waarin het woord vrede zo vaak gebezigd wordt als het eind van het jaar. Er zal geen kerk zijn waar er - gedurende deze dagen - niet veelvuldig gezongen zal worden 'vrede op aarde'. Ook wensen we elkaar in deze tijd vredevolle dagen. Vrede is een erg populair woord, maar Mahatma Gandhi zei reeds decennia geleden:

Daar ga je dan met je zoete ondoordachte simpele vrede.

Velen staan er niet bij stil dat vrede meer is dan slechts de afwezigheid van oorlog. De WHO, de Wereldgezondheidsorganisatie lanceerde – in de vroeg 70tig jaren als definitie van vrede:

Ronald Reagan, president van de USA zei “Peace is more than just an absence of war. True peace is justice, true peace is freedom, and true peace dictates the recognition of human rights.”

Wij zullen ons dan ook goed moeten bezinnen over wat wij bedoelen als wij onszelf of anderen vrede toewensen. Wij kunnen vrede niet slechts een lippendienst bewijzen. Wij moeten ervoor waken dat wij met ons egoïstisch en egocentrisch optreden in plaats van vredestichters geen architecten van onvrede zijn. 

Hoeveel politieke leiders zijn in het afgelopen jaar niet van hun zetel gestoten. Het volk ervoer niet de vrede die de leiders beloofd hadden te brengen, maar zag wel dat de enge egoïstische belangen van die leiders prevaleerden.

Deze leiders lieten zich in slaap zussen door een schijnbare vrede. De politieke eruptie liet zien dat wat zij vrede noemden slechts een vulkanische vrede was. 

Hoe kan je van vrede spreken als er buiten proportionele werkloosheid heerst in jouw land, als voor velen de medische zorg steeds meer een luxe blijkt te zijn, als de realisatie van voldoende huisvesting niet veel meer is dan ‘kayanagranman’, als het onderwijs terugholt in plaats van vooruit gaat, als seniore burgers het kind van de rekening worden. Over welke vrede praten we dan?

Er zijn leiders die pochen over hun fantastisch beleid, terwijl naar klaagzangen uit het volk niet wordt geluisterd. Laat ze dyaffen, laat ze dagdromen de eruptie zal ze wekken, voor zover ze in het haast afgelopen jaar nog niet gewekt zijn.

Enkele dagen geleden werd er melding van gemaakt dat Guyana een olieproducerend land is geworden. President David Granger riep 20 december uit tot National Petroleum Day. “… Een goed leven voor eenieder ligt om de hoek” zei de president. Nu maar hopen voor het Guyanese volk dat die denkbeeldige hoek niet te ver weg is.

Op verschillende momenten hebben wij in Suriname namelijk ook deze euforie mogen beleven. Maar net zo vaak werden enkelen in Suriname en velen buiten Suriname daar beter van. Grote delen van het Surinaamse volk, wachten en wachten, wanneer zij aan de beurt komen. 

Ik help de president van Guyana hopen dat wat hij zegt ook bewaarheid zal worden namelijk dat …” de inkomsten uit de oliesector prudent zullen worden aangewend”. Gelijksoortige woorden herinner ik mij uit de tijd dat de Afobakadam gebouwd werd. Elektriciteit zou haast niets gaan kosten, voorspoed en nogmaals voorspoed voor allen. Is het niet de hebzucht die steeds weer de vrede de pas afsnijdt? 

President Bouterse had bij zijn inauguratie beloofd een kruistocht tegen corruptie te voeren. Dat zou een goede aanzet zijn om vrede voor velen te realiseren. Loze woorden brengen echter geen vrede, maar wel daden die men stelt.  

We kunnen geen land opbouwen met onwaarheid, corruptief handelen en straffeloosheid als fundament. Waarom moeten wij studeren als deskundigheid een farce wordt en populistisch gebabbel en geschrijf wordt verheven tot norm. 

Is het nu niet de hoogste tijd voor een morele herbewapening, zodat wij spoedig ook deelgenoot mogen zijn van de daadwerkelijke vrede. 

Laten wij elkaar niet slechts vredewensen, maar elk van ons daadwerkelijk een bijdrage aan die vrede leveren. 

Hans Breeveld