Onafhankelijkheid of Srefidensi. Het betekent en heeft tegelijkertijd als doel: vrijheid en zelfstandigheid. Vrijheid en zelfstandigheid om de ontwikkelingsrichting van je land zelf te bepalen als totale bevolking. Vrijkomen van uitbuiting door het voormalige moederland en de vrijheid om je eigen leiders te kiezen in een democratische rechtstaat. Het ultieme doel: welvaart en welzijn voor de huidige en toekomstige generaties. 

Suriname is nu 44 jaar zelfstandig waarvan we 8 jaren in mindering moeten brengen. Suriname heeft maar kort van haar vrijheid en zelfstandigheid middels een democratie kunnen genieten.  1980 tot en met 1987 is na de militaire coup Suriname op een dictatoriale manier geregeerd. Na herstel van de democratie in 1987 is opnieuw in 1990 tot en met 1991 middels een telefooncoup Suriname op een niet democratische en op een dictatoriale manier geregeerd. Dus fysiek is er maar sprake van 36 jaren onafhankelijkheid. Er is in deze evenwel niet meegenomen de jarenlange invloed van de militairen op het landsbestuur. 

Welvaart en welzijn voor eenieder. Einde corruptie. Het volksbelang als prioriteit. Democratische rechtsstaat. Gelijke kansen voor eenieder. Duurzame ontwikkeling met de mens als middelpunt. Onze natuurlijke hulpbronnen niet weggeven aan multinationals en zelfs een fooi hieraan overhouden. En Suriname op de 1e plaats. Dat is ons door heel veel regeringen beloofd voor en vooral vanaf 1975. Ook dit waren o.a. enkele van de beloftes van de 25 Februari-Beweging of Stanvaste Beweging in de militaire en post militaire periodes.  

Ook bij dit proces van zelfstandigheid, hebben politieke leiders na de aanname van de grondwet van 1987 en aanpassing in 1992, nagelaten om een aantal voor Suriname belangrijke besluiten te nemen. Enkele zijn: verbod om personen met een bepaald strafblad zitting te laten hebben in het parlement  of politieke functies te bekleden. Een rechtvaardige verkiezingsstelsel. Een spaar – en stabiliteitsfonds te implementeren. Vestigen van een goedwerkende anti-corruptie – infrastructuur. Diversificatie en verduurzamen van onze economie.

Suriname met een buitenlandse en binnenlandse schuld van ongeveer omgerekend SRD 20 miljard (meer dan 80% van onze BBP schuldratio). Een economie die richting ontploffing wordt gekatapuld. Afwezigheid van toekomstgericht onderwijs. Slechte onderwijsvoorzieningen en slecht kwaliteit onderwijs  in het binnenland  en districten. Extreme klasse – ongelijkheid en hoge mate van armoede onder de bevolking. Onbestrafte corruptie op het hoogste niveau. Ex-militaire leiders, politici, partij-financierders en hun familie, met onder meer  duizenden hectares aan goud- hout en andere concessies als rijksten van het land. Structurele aanvallen op de Rechterlijke macht. Wijziging van de kieswetgeving zodanig dat deze slechts de zittende regering voordelig uitkomt. Een bevolking die wordt geleerd afhankelijk te zijn en dat het goed is van pakketten van de regering of een partij te leven. Dagelijkse leugens en vervalsing via staats- en andere massa-media. Het inzetten van domeingronden, overheidsbanen en volkswoningen als kiezerslokaas. Hoog percentage aan criminaliteit waaronder verkeerscriminaliteit. Toename aan suïcide, vooral onder jeugdigen. Het verpanden van onze zekere inkomsten ten behoeve van verkiezingshow-projecten. Met kwik, cyanide en modder vervuilde binnenlandse rivieren en bossen. 

Moedeloosheid en machteloosheid zullen vele bewuste en ontwikkelingsgerichte Surinamers, die van dit land houden, daarom op deze dag overvallen. Het lijkt erop alsof we nieuwe kolonisatoren hebben. Ook des te meer als naar een aantal politieke leiders wordt gekeken die staan te trappelen om in of weer in het machtscentrum te komen. Vaak oude, maar ook jonge politici die bewezen hebben zeer corrupt en immoreel te zijn. Deze vaak met meerdere gezichten hebben, het eigen belang en partij – belang verkiezen boven het volksbelang, corruptie goedpraten en 's lands besluiten te nemen die niet voordelig zijn voor het volk. Die bereid zijn om te zwichten voor een paar US-dollars. Is het dit wat dit land te bieden heeft aan politieke leiders? Is er geen alternatief van integere, deskundige, jonge Sranasma die van dit land houden? Wil men alleen luisteren naar de populistische leiders en zogenaamde grote partijen met veel geld? 

25 november 2019 is een moment om te bezinnen en niet om te feesten. Het vertrouwen in politici is aanzienlijk geschaad. Maar hoop mogen we niet verliezen. Anders is het resultaat voor ons en onze kinderen nu en de toekomst al bekend. We zijn een jonge republiek. We proberen het steeds weer opnieuw, totdat het lukt. Het realiseren van welvaart en welzijn voor elke Surinamer die dat wil. 

De hoop, de strijd en overwinning. In de afgelopen jaren hebben we ook onze momenten van hoop, strijd en overwinning gehad. Onder andere: toen de democratie terugkeerde in 1987. Toen de economie zich stabiliseerde en de US-dollar koers ging van SRD 3600 naar SRD 2.80. Toen Staatsolie werd opgericht. Toen Anthony Nesty goud won op de Olympische
Spelen. Die strijd en hoop op overwinning ontvangen we nu via de Surinaamse sport. Van individuele sporters en nationale teams. Waar de Sranansma, die niet gemaakt maar echt van dit land houden, waar ook ter wereld, de krachten bundelen om nationale sport-doelen te realiseren. We kunnen dit ook bereiken voor onze sociaal-economische doelen op dezelfde wijze. Zonder dat we kijken of we indiaan, Javaan, marrons, Hindostaan, stadcreool, chinees, boeroe etc zijn of wat voor geloof we belijden. We mogen nooit tevreden zijn met wat we nu hebben en de richting die we opgaan. We moeten beter willen. 

Het ligt aan ons als volk en kiezers om die hoop, strijd en overwinning vorm te geven. De richting welke we opgaan als land. Door te DOEn wat nodig is de komende periode en op 25 mei 2020. Door voor vaderlandslievend jonge, integere, deskundige en volwassen leiders, die van dit land houden, te kiezen. Wat DOE jij?