Verlaten visobjecten, bekend als "spookuitrusting", vormen een aanzienlijk volume aan plasticvervuiling in zeeën en oceanen over de hele wereld en kunnen grote zeedieren vangen, waardoor ze langzame, pijnlijke sterfgevallen veroorzaken. Netten, lijnen, kooien, rivierkreeftvallen en kieuwnetten zijn verloren of opzettelijk in de oceaan gedumpt met een geschatte gemiddelde snelheid van één ton per minuut.

Een drone onder water onthulde dat Mount Vema, waar de missie van Greenpeace actief was, niet aan dergelijke vervuiling was ontsnapt. Afbeeldingen toonden een verspreide reeks viskabels en netten die zich vastklampten aan de berg van 4.600 meter, waarvan de piek 26 meter onder het oppervlak ligt.

Vanuit hun ligplaats onder water blijven weggegooide niet-biologisch afbreekbare materialen vissen en schaaldieren vangen en ook grote zoogdieren zoals dolfijnen. "Spookuitrusting is als een zombie in het water," zei Maack. "Niemand haalt de vangst eruit, maar hij blijft vangen." Zulke vervuiling doodt en verwondt jaarlijks meer dan 100.000 walvissen, dolfijnen, zeehonden en schildpadden, volgens de Britse organisatie World Animal Protection. Meer dan 300 bedreigde zeeschildpadden werden vorig jaar gedood in een enkel incident na het zwemmen in een weggegooid visnet in Zuid-Mexico.

Volgens de VN ligt ongeveer 64 procent van de oceanen buiten de nationale jurisdictie. Milieugroepen lobbyen bij de intergouvernementele organisatie om te komen met uitgebreide beheerssystemen die het leven in zee beter beschermen. Ze dringen ook aan op strengere maatregelen waardoor vissers worden gedwongen om verloren spullen terug te halen of te betalen.