Column: Kunstgrasvelden

Onlangs is de zoveelste kunstgrasmat in Suriname in gebruik genomen. Ik ben de tel kwijt hoeveel kunstgrasvelden er landelijk zijn. Hoewel het op het eerste gezicht een goede ontwikkeling lijkt, vraag ik me af wat de overweging was om kunstgras te verkiezen boven ons natuurlijk gras. De kunstgrasmat is zowel duur in aanleg als in onderhoud, terwijl de natuurlijke grasmat met beduidend minder geld en arbeid, gerealiseerd en onderhouden kan worden.

Er werd geroepen dat de kunstgrasmatten werden aangelegd om jeugdvoetbal te ontwikkelen. Dit argument kan niet in stand blijven, omdat gebleken is dat het merendeels volwassen mannen zijn die gebruik maken van deze velden. De verhuur van kunstgrasmatten is zelfs een lucratieve business geworden. Aangezien de velden in de middag en avond worden verhuurd aan volwassenen, blijft er bijna geen gunstig tijdstip over voor de jeugd om gebruik te maken van deze velden. De rubberkorrels die als onderdeel van het onderhoud rijkelijk gestrooid worden op het veld, zorgen in de felle zon voor een ondraaglijke hitte, waardoor de jongeren niet aan hun trekken kunnen komen.

Deze rubberkorrels zijn ook een punt van zorg. Sinds 2006 is er in Nederland aandacht voor de gezondheidsrisico’s, omdat deze korrels een kankerverwekkende stof zouden bevatten. Als gevolg van dit zorgpunt, hebben tientallen clubs en overheden van verschillende landen, concrete maatregelen genomen om het voetballen op kunstgras te beperken. Is er van Surinaamse zijde voldoende gedaan om de veiligheid van de kunstgrasmat te achterhalen? Of zullen we zoals dat jaren geleden het geval was met asbest dakplaten op scholen, lijdend toelaten dat de bevolking wordt blootgesteld aan kankerverwekkend materiaal? Moge dat niet het geval zijn!

 

Mireille Hoepel