In mei 2020 vinden weer verkiezingen plaats. De eerste officiële daad daartoe is onlangs door de minister van Binnenlandse Zaken verricht met de terinzagelegging van de kiezerslijsten. Maar het verkiezingscircus draait al geruime tijd op volle toeren. Dat zal u als lezers zeker niet zijn ontgaan. De straten in Paramaribo en omstreken kleuren al enige tijd geel, groen, paars of oranje. Voor de gewone man op straat en in de districten zou het een goede zaak zijn, als er elk jaar verkiezingen werden gehouden.

Hoewel de huidige regering al sinds 2015 aan het roer is, zien we vooral in dit laatste jaar een enorme daadkracht. Wetten worden door het parlement gejaagd. Woningen voor burgers worden afgebouwd en opgeleverd. Afwateringssystemen die jarenlang verwaarloosd waren, worden weer eens opgehaald. Sportvelden worden opgeknapt of geheel nieuw aangelegd. Wegen worden geasfalteerd en nieuwe verbindingswegen worden opgeleverd. Dit alles wordt zorgvuldig omlijst met de nodige publiciteit, met politici en gezagsdragers op podia.

Ook de weg waar ik als kleine jongen naar school fietste, wordt onder handen genomen. In december vorig jaar reed ik van Tamanredjo via Alkmaar naar Wederzorg. Die paar kilometers van de verbindingsweg had zoveel kuilen en verzakkingen dat ik helemaal geradbraakt op de plaats van bestemming aankwam. Ik kijk er reikhalzend naar uit om bij een volgend bezoek over een gladgestreken geasfalteerde weg te kunnen rijden. Sceptici hoorde ik al zeggen: "vlak vóór de verkiezingen van 2015 waren ook al een paar machines ter plekke gebracht om de weg te repareren, maar dat bleek achteraf een verkiezingsstunt te zijn geweest". Nu ziet het ernaar uit dat de weg echt aangepakt zal worden.

Klap op de vuurpijl van de getoonde daadkracht van deze regering is de verdeling van grondbeschikkingen. Het bureaucratische- en traag werkende overheidsapparaat, blijkt nu wel als een goed geoliede machine te werken. Tot ver buiten Paramaribo worden honderden grondbeschikkingen uitgedeeld aan blije burgers. Afgerekend op deze daden, kan ik stellen dat de overheid nu dus eindelijk doet waar het voor is. Namelijk die zaken aanpakken waar gewone burgers profijt van hebben. Niemand vraagt zich echter af of al deze ''projecten" ook onderdeel uitmaakten van het geformuleerde beleid van vier jaar terug. M.a.w. gaat het om realisatie van gepland beleid. Van beleidscontinuïteit is er zeker geen sprake gezien de tussentijdse re-shuffeling bij verschillende ministeries. Eén ding staat vast namelijk, dat er nu gewerkt wordt om de noden van het volk te verzachten. Hoe tevreden zou men zijn als de getoonde daadkracht al in 2015 was ingezet? Of is deze daadkracht gewoon ad hoc beleid om het kiezersvolk te paaien?

Om de Surinaamse diaspora te binden aan ontwikkelingen wordt ook van alles gedaan. De ene partij probeert in Nederland een ondersteuningsstructuur op te bouwen. Zo'n structuur moet met kennis en middelen helpen bij de verkiezingen én de ''redding'' van het land, daarna. Weer anderen komen op uitnodiging om de Surinaamse diaspora te overtuigen van partijstandpunten en visies die de partij heeft over de toekomst van Suriname. Een bijkomend effect van dit ''verkiezingstoerisme" is dat het aardig wat mensen uit de Surinaamse diaspora activeert om op afstand hun binding en betrokkenheid met het geboorteland te tonen. Er worden lezingen, debatten, fundraising, brainstormsessies en allerlei andere activiteiten in verschillende steden georganiseerd. Een reizend karavaan van veelal dezelfde gezichten kom je tegen tijdens deze politiek-geïnspireerde activiteiten. Of deze "diasporahype" van structurele betekenis zal zijn voor het dagelijkse leven in Suriname, is maar  de vraag. Op de korte termijn is er wel degelijk winst te bespeuren. Het leidt tot inzameling van allerlei goederen die de districten of dorpen in het binnenland bereiken. Een tweede winstpunt is dat de activiteiten leiden tot betrokkenheid van de diasporagemeenschap bij ontwikkelingen in Suriname. Iets dat tot nu toe met geen enkel diasporabeleid of diaspora focal point echt goed is gelukt.

Het verkiezingstoerisme zal nog een hoogtepunt bereiken. Rond mei 2020 zal een omgekeerde karavaan in beweging komen uit Nederland. En dat is weer goed voor de gewone burger, omdat het een extra impuls zal geven aan de lokale economie. Net zoals het toerisme rond de viering van hoogtijdagen.

Alleen vanwege de getoonde daadkracht in het verkiezingsjaar verdient de Surinaamse bevolking het dat er elk jaar verkiezingen worden gehouden. Immers, dan worden tenminste zaken aangepakt waar zij direct voordeel bij heeft. Het verkiezingstoerisme in 2020 zal de SLM, de taxichauffeur, de casino's, de warungs, de hotels, verhuurders van appartementen en niet te vergeten de vele massagesalons en de dames van plezier, zeker ook een extra inkomstenbron opleveren. De pieken in het personenverkeer rond de viering nationale/culturele hoogtijdagen en de verkiezingen zijn dus goed voor de lokale economie en draagt bij aan het verzachten van de noden van gewone burgers. Deze ''korte termijn winst voor de burger" is naar mijn idee de sleutel tot verkiezingswinst.

De echte maatschappelijke opgaven nemen we maar voor lief. Het waardeverlies van de Surinaamse dollar, de torenhoge staatsschuld, de aantasting van het milieu, de belabberde staat van het onderwijs, het ontbreken van werkgelegenheid voor jongeren, de structurele problemen in de gezondheidszorg, de hoge criminaliteit en onveiligheid, Suriname als doorvoerland van drugs, de corruptie en ga zo maar door. Agenderen van deze opgaven op de politieke agenda – hoe belangrijk ook – leidt niet tot verkiezingswinst. De verkiezingen worden niet gewonnen met een programma of visie over de toekomst van Suriname. De partij die een goed gevulde kas heeft, die in staat is de ''show-projecten'' te bekostigen en de grote feesten en manifestaties kan sponsoren, haalt de meeste zetels. Deze korte termijn benadering zal óók nu zegevieren. "What's in for me" en niet "what's in for society" is helaas van toepassing op de Surinaamse realiteit. En daarom blijft alles zoals het was.

Stanley Ramkhelawan