Ambassadeur Julang Pujianto van Indonesië in Paramaribo viert vandaag de 74e verjaardag van zijn land. (Foto’s: Ranu Abhelakh)
Ambassadeur Julang Pujianto van Indonesië in
Paramaribo heeft vandaag de 74e
verjaardag van zijn land gevierd. In een plechtige kleurrijke bijeenkomst op
zijn residentie zingt hij samen met mede-landgenoten en Surinamers in
Indonesische diaspora nationalistische liederen en roept iedereen aan het eind
van alle plechtigheden, luidkeels ‘Merdeka, Merdeka, Merdeka’ (vrijheid).
De herdenking is vol ceremoniën. Om vijf voor
negen, roept de ceremoniemeester iedereen op het uitgestrekte grasveld rond de
vlaggenmast. De beveiligingsman trekt de grote schuifpoort achter zich dicht.
De aanwezigen stellen zich in groepen op: vrouwen en mannen staan apart.
Klokslag negen uur treedt de ambassadeur binnen, beklimt een mini podium en
start de traditionele vlag-hijs-ceremonie.
Een commandant geeft alle bevelen, zoals
in de houding staan. De Paskibra, vlaggendragers, gekleed in een wit-rood uniform,
marcheren met flinke stappen. Elk jaar krijgen drie jonge
Indonesiërs/Surinamers, de eer om de Sang Saka Merah-Putih,
de nationale vlag van Indonesië te hijsen. Uit respect en als eerbewijs
salueren alle aanwezigen en zingen uit volle borst het Indonesia Raya, het volkslied. Het verdere programma bestaat uit het
voorlezen van de 1945 – Onafhankelijkheidsproclamatie, zoals 74 jaar geleden is
gelezen door de toenmalige president Soekarno. De ambassadeur
spreekt dan regel voor regel de Pancasila uit, zodat de
aanwezigen deze nationale staatsfilosofie met vijf basisprincipes moeiteloos
kunnen herhalen.
“Het voorlezen van de proclamatie is een
vast onderdeel van onze nationale ceremoniën”, legt Pujianto uit en
voegt eraan toe dat “eenheid in diversiteit”
de rode lijn is in de Pancasila-principes. “Het is een reflectie van de
mozaïek bevolking van de Republiek Indonesië.” Die bevolking bestaat uit meer
dan 100 etnische groepen die hun eigen dialecten spreken en hun eigen cultuur
beleven. “De Pancasila brengt ons samen tot één volk.”
Na een gezamenlijk Islamitisch gebed,
doet de ambassadeur zijn uittrede en keert pas terug wanneer de
ceremoniemeester het geheel afsluit. De plechtigheid duurt precies
vierentwintig minuten en daags ervoor tot op de seconde geoefend. “Het is een
standaard ceremonie, die alle ambassades wereldwijd ook houden, misschien met
kleine verschillen”, vertelt Pujianto.
Zoals van het jaar: in plaats van het voorlezen van de toespraak van de Indonesische president Joko Widodo, kiest Pujianto voor het samen zingen van enkele
patriottische liederen.
Indonesië,
jarenlang een kolonie van Nederland, was de laatste drie jaren tot aan het zelf
uitroepen van de onafhankelijkheid op 17 augustus 1945, door Japan bezet. De
ambassade viert de 74e Merdeka binnenkort in groter verband.
Vooruitlopend op zijn formele toespraak zegt Pujianto, dat zijn
land voor globale uitdagingen staat, vooral op economisch gebied. “We leven in
een steeds veranderende wereld. We moeten ons aanpassen om te kunnen
concurreren met de rest in de wereld. We zullen harder werken en innovatief
moeten zijn, anders zullen wij achterblijven.”
Aan de vooravond van de Onafhankelijkheidsdag, heeft president Widodo
het parlement om toestemming gevraagd om de hoofdstad Jakarta te verhuizen naar
Kalimantan, het Indonesische deel van het eiland Borneo. "Een hoofdstad is
niet alleen een symbool van nationale identiteit, maar ook een weergave van de
vooruitgang”, zei Widodo, die voor een tweede termijn in oktober wordt beëdigd
na het winnen van een verkiezing in april.
Intussen geven de feestvierders elkaar brassa’s
en bosi’s en feliciteren elkaar met de grote dag. Pujianto schudt hen de hand
en gaat op de foto met jong en oud. Iedereen is kleurrijk gekleed, de een in
een modern batik blousje, de andere in een traditioneel kostuum uit één van de
Indonesische regio’s.
“Ik heb een Javaans kostuum aan uit
Centraal Java, dat je tijdens formele gelegenheden draagt”, licht Pujianto, uit
Trenggalek, Oost-Java zijn kleding toe. Het is de derde keer dat Indonesiërs
cultureel gekleed hun nationale dag vieren – een voorstel van Widodo. Zij tonen
hiermee de eenheid in diversiteit en saamhorigheid als een volk aan. “Dit is
Indonesië.”
Het informeel samenzijn begint met het
opscheppen van een bordje van de Tumpeng. Een bergachtig
culinair arrangement van verschillende gerechten. Een imam gaat eerst in gebed,
dan schept de ambassadeur enkele gerechten op en biedt het bord aan Atmani.
Deze Surinaamse stafmedewerker werkt iets langer dan 40 jaar op de ambassade en
gaat binnenkort met pensioen.