Het is Ied-al-Adha, het offerfeest van de moslims. Het gezamenlijk gebed is zondag geweest in het Franklin Essed stadion. Tot drie dagen na het gebed mogen er offers gebracht worden. Dit houdt onder andere in het slachten van stieren, geiten of schapen. In deze periode wordt herdacht dat Ibrahim door God op de proef werd gesteld. Hij moest zijn zoon offeren aan de Schepper. Voordat Ibrahim zijn zoon kon offeren en overtuigd van de bereidwilligheid van zijn volgeling, heeft God voor een lam gezorgd. Het dier is in plaats van de zoon geofferd. 

Het is de laatste jaren een uitdaging om aan de geloofsuiting te voldoen, geven enkele gemeenteleden aan. Maar het geloof is sterker dan elke crisis, benadrukken zij. Een stier kost, met slacht- en vervoerskosten, ongeveer SRD 13.000. Maximaal zeven personen schaffen het offerdier aan. Na de slachting wordt het vlees verdeeld onder de kopers. Dan krijgen de vrienden, familie of iedereen die geholpen heeft in het verwerkingsproces van het vlees, een deel. Daarna zijn de behoeftigen aan de beurt. Zij hoeven geen gemeenteleden te zijn. 

Bij de moskee te Blauwgrond is het veel rustiger. Daar zijn er dit jaar vijf stieren geslacht. Rustig en beheerst wordt het offer verdeeld. Eerst zijn de behoeftigen aan de beurt. Geduldig hebben ze gewacht in de felle zon en de regen, hier en daar in de straat verspreid, dekking zoekend bij gebouwen in de buurt. Netjes wordt de rij afgewerkt. Er wordt een bonnensysteem gehanteerd. Zonder bon geen pakketje. Binnen enkele minuten was het afgelopen. Daarna waren de gemeenteleden aan de beurt. Dat gaat er vrolijker aan toe. Er zijn veel lachende mensen. Er heerst rust en tevredenheid op deze plaats. 

Aan de Keizerstraat is het elk jaar druk. Honderden wachten al vanaf de vroege morgenuren. Maar dit jaar waren ze pas tegen vijf uur geholpen. Het vlees is laat aangekomen. Het is druk geweest bij het slachthuis, deelt gemeentelid Farley Bichoe mee. Hij heeft zijn handen vol. Een van zijn taken is om de stroom van mensen te managen. Luidkeels geeft hij de instructies aan de rumoerige mensen door. “Er zijn meer dan 200  bonnen uitgedeeld, maar het is niet genoeg,” geeft hij aan. “We willen de mensen zonder een bon ook tegemoet komen.”. Dat aantal is niet weinig. Zelfs na het delen van de botten blijft men rondhangen. Meer dan vijftig mensen wachten af of er voor hun nog ergens  “wan tjien meti” te vinden is. 

Enkele mannen helpen rust te brengen. Ze vinden het zichtbaar jammer dat ze niet meer kunnen geven dan is uitgerekend. “Allah vergeve ons daarvoor.” Ook hier zijn de verwerkers van het vlees nog niet aan de beurt gekomen. Maar sommige gemeenteleden offeren hun aandeel op. Dan wordt nog eens geprobeerd om de wachtende mensen toch tegemoet te komen. Gauw wordt er op verzoek een rij gevormd. Elke keer worden er vijf personen toegelaten. Lachend komen ze terug met een zakje vlees in de hand. Het lukt aardig, maar ook de extra offers raken op. 

René Gompers