De regering heeft recentelijk met de LR-Group een overeenkomst gesloten voor het opzetten van een Agrarische Park. Deze in alle geheim gesloten LR-deal roept diverse vragen op. Uit de schaarse beschikbare informatie hebben we kunnen concluderen dat het hier niet gaat om een buitenlandse investeerder met de instroom van 'Foreign Direct Investment (FDI)' in onze economie, maar gewoon een lening ten behoeve van de Israëlische LR-Group, waar de overheid garant voor staat. Concreet zal de lening betaald worden ten laste van de Staatsbegroting, dus financiert de Surinaamse belastingbetaler een buitenlands bedrijf en neemt Suriname alle risico’s. De LR-Group is de 'lachende partij' zonder eigen financiële inbreng en zonder risico’s.

Moet er anno 2019 nog groenten, kippenvlees, eieren en melk door de Staat worden geproduceerd of door particuliere agrarische ondernemers? Hoe ziet de waardeketen van deze investering eruit en hoe gaat de lening worden terugbetaald? Voor welke markten zal men produceren? Waarom heeft de regering de bestaande organisaties uit de agrarische sector niet uitgenodigd om te praten hierover? Of kunnen dergelijke deals alleen in stilte in achterkamers worden gesloten en zijn de agrarische organisaties alleen nodig wanneer het Regeerbeleid compleet is vastgelopen?

Dit is een harde klap in het gezicht van de bestaande landbouwers. De lokale producenten in de agrarische sector roepen al jaren om ondersteuning ter verhoging van de lokale productie. Zo is het Agrarisch Krediet Fonds (AKF) welke tegen een redelijke rente de boeren van krediet voorzag sinds 2014 door de regering stopgezet. De Surinaamse agrarische ondernemer moet tegen moordende rentepercentages van tussen 14% en 22 % lenen bij lokale banken. Daarnaast staan vele boeren tevergeefs te trappelen om een stuk landbouwgrond om via schaalvergroting hun efficiëntie te verhogen en daarmee hun kostprijs te verlagen. Waarom besteedt de Regering niet een klein deel van het bedrag aan onze lokale ondernemers?

Onder de noemer van 'voordelige financieringsaanbieding' mag een dergelijke uitgave van bijkans US$ 80 miljoen door een nauwelijks bekende buitenlandse entiteit worden besteed. De Staatsschuld die al een onbetaalbare hoogte heeft bereikt wordt nu nog even met US$ 80 miljoen verhoogd tot boven de US$ 2500 miljoen.

De LR-Group die goede contacten onderhoudt met kopstukken van de regering wordt, net als bij de Studenten Campus, als buitenlandse investeerder geroemd terwijl deze geen cent investeert. Integendeel, zonder risicodragende inbreng, blijkt de beloning van de LR Group, naast de “commissies” uit de lening, ook nog jaarlijks 25% van de Omzet te bedragen. Dat wil zeggen dat in geval van verlies LR-Group verzekerd is van hun verdiensten en de gemeenschap dit uit verhoogde belastingen zal moeten opbrengen. Dit is derhalve niet alleen een klap in het gezicht van de betrokken lokale agrarische ondernemers, maar ook in het gezicht van alle belastingbetalende burgers van Suriname.

 

De prijs van dit soort woekerdeals voelen we in onze zak en er schijnt maar geen eind aan te komen. De VES roept de regering op om op deze voor de gemeenschap wurgende LR-Deal terug te komen: “Liever ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald”.