Kunnen wij het samen?
16 Jul 2019, 15:30
foto


Onze natie is onlangs voor de zoveelste keer opgeschrikt door brand waarbij er levens zijn te betreuren. Wat een trieste vertoning was het op die bewuste dag. Erg triest en treurig waren ook de reacties via de sociale media. Ook deze keer heb ik mij ontzettend geschaamd voor mijn landgenoten en mij afgevraagd of en wanneer wij dit zullen afleren. Het lijkt wel een gebed zonder einde! Ik was tevens zwaar teleurgesteld in al die ‘deskundigen’ die met hun wijsheid tóch niet hebben kunnen voorkomen dat het zover gekomen is. 

Enkele dagen terug had ik op een forum, een bepaalde status geplaatst. Ik zocht naar antwoord(en) op iets dat me al een poosje bezighoud in mijn directe omgeving. Ik merk dat sommige ouders/verzorgers hun kinderen (met nadruk) verbieden te spelen met de (overige) buurtkinderen. Elk contact wordt zoveel als mogelijk vermeden, groeten kan soms nog maar daar blijft het ook bij. Ik maak dit voor het eerst mee en vraag me natuurlijk af hoe dat komt. Wat zijn de (sociaal-maatschappelijke) ontwikkelingen in de samenleving die hieraan ten grondslag liggen. Vanwaar deze verschuiving? Het stoort mij danig omdat ik het niet zó gewend ben, in mijn tijd was het anders. Haast iedereen speelde samen, op het erf of midden op straat djoel, gongote, schopsteentje, trapvoet, elle elle, ik verklaar de oorlog aan of wat dies meer zij. Nu lijkt het er soms op dat buren elkaar letterlijk de oorlog verklaren, een oorlog waar jammer genoeg ook kinderen in worden betrokken met alle gevolgen van dien. 

Een ander fenomeen in het verlengde hiervan, is de welbekende sociale controle welke thans geheel anders of zoals sommigen beweren totaal verdwenen lijkt te zijn. De controle die zei: buurvrouw kunt u een oogje voor me gooien want…Ik denk dat velen van u ervan kunnen getuigen dat als blikken konden doden, sommigen van ons waarschijnlijk allang ‘dood’ waren maar gelukkig, het zijn diezelfde blikken en dús die controle die ervoor gezorgd hebben dat wij (vandaag) leven. Het is dan ook ernstig te betreuren wanneer tegenwoordig deze controle om wat voor reden dan ook in de wind wordt geslagen. Het is denk ik overbodig te stellen dat deze ontwikkeling en of verandering in de maatschappelijke structuur/cultuur alles behalve positief is voor onze samenleving. De dynamiek in (veel) buurten is dusdanig veranderd dat het wij-gevoel, (totaal) verdwenen is. Het buurtgevoel wordt veelal overschaduwt door individualisme welke steeds sterker de kop opsteekt. In de case van de brand was precies dit mijn overweging, zorgelijk. 

Er zijn veel verwijten gemaakt. Een daarvan heeft betrekking op het alleen (thuis) laten van kinderen. Hierover valt er nogal wat te zeggen. Ten eerste: het is geen nieuw fenomeen, het heeft altijd plaatsgevonden. Het verschil met nu is dat we meestal assistentie van de buren inriepen en er toen andere factoren van invloed waren bij de overweging om het wel of niet te doen. Heden, gelet op de sociaaleconomische zijn er andere omstandigheden die ertoe leiden dat mensen al dan niet hiertoe overgaan. Weet u, in de meeste gevallen bestaat maar al te vaak de assumptie dat er niks mis zal gaan, totdat! Er is reeds een heleboel gezegd én geschreven, nochtans is er nog zoveel onduidelijkheid, zijn er nog zoveel vragen. De waarom vraag is denk ik de meest relevantste! 

Voor mij is dat: kunnen wij het samen? Als het antwoord JA is, laten wij het dan ook écht doen! Het zijn onze kinderen, het is onze verantwoordelijkheid, wij moeten voor ze zorgen, hen opvoeden en beschermen. Als we dat (nu) niet doen, ben ik bang dat er nog veel meer (dodelijke) slachtoffers zullen zijn, niet alleen van brand maar ook van geweld, seksueel misbruik, verwaarlozing enzovoorts. Samen kunnen wij veel bereiken, veel voorkomen, veel herstellen. 
Rust zacht lieve engeltjes. 

Nathalie Valpoort BSc.
Advertenties