De bevolking van Venezuela gaat al bijkans 5 jaar gebukt onder het bewind van Nicolas Maduro. Na de dood van de links populist Hugo Chavez, nam Maduro het roer over in 2013. Deze overname, de waarneming in de functie van president, welke doorgedrukt werd door de regeringsmeerderheid, druist in tegen de grondwet van Venezuela. Volgens de Venezolaanse grondwet, moest de voorzitter van het Venezolaanse parlement, belast worden met de waarneming in de functie van president. Bij de presidentsverkiezing van 2014, behaalde Maduro 50,66 (51%)procent van de stemmen. De tegenkandidaat Henrique Capriles, kreeg 49,07 (49%) procent van de stemmen. 

Bij de daarna gehouden parlementsverkiezingen in 2015, kreeg de oppositie 2/3 deel (een gekwalificeerde meerderheid) van de zetels, namelijk 112 zetels. De pseudo socialistische partij van Maduro, kreeg 53 zetels. Het totaal aantal zetels van het parlement van Venezuela, is 165. De laatst gehouden presidentsverkiezing, wordt door de oppositie als niet legitiem beschouwd, onder andere vanwege de demonstratieve uitsluiting voor deelname van potentiële oppositionele kandidaten aan die verkiezing. De uitslag was volgens hen bij voorbaat bekend. Ik teken hierbij aan dat het volk van Venezuela Maduro op duidelijke wijze heeft afgewezen in 2015, zoals hierboven vermeld staat. Logisch bekeken kan hetzelfde volk bij de verkiezing van 2018, niet met overgrote meerderheid (67,8%) kiezen voor de heer Maduro; nog erbij in een zeer verslechterende sociaaleconomische situatie van het land.

Uitgaande van de voornoemde data, is het duidelijk gebleken dat de 15 jaar politieke macht van Maduro tanende was/is. Hij begon met de dag steeds meer despotisch gedrag te vertonen. Vele leiders van de oppositie, werden vanaf toen bedreigd en achter slot en grendel geplaatst. Pogingen om op democratische wijze de politieke crisis op te lossen, onder andere met ondersteuning van de regionale organisaties (OAS, UNASUR) en de kerk, liepen spaak. De crisis nam ergere vormen aan. Het parlement, begon handtekeningen te verzamelen om een impeacementproces in gang te zetten, hetgeen op dictatoriale wijze door Maduro werd getorpedeerd. Hij verergerde de crisis met het negeren van het wettig gekozen parlement. Daartegenover richtte hij een ongrondwettelijk orgaan - wat hij noemt, grondwetgevende vergadering - op. Deze handeling werkte zeer contraproductief, want het vraagstuk werd juist verergerd. De straatacties namen in kwantiteit toe en werd hardhandig opgetreden tegen de demonstranten. Andere werden zelf, zoals ik eerder stelde, gedetineerd. Ik heb tot nu toe, het vraagstuk bekeken vanuit de interne invloeden en beïnvloeding van de sociale crisis, die uiteraard negatieve werking heeft op de economische ontwikkeling in en van het land. Dus, op zaken die de Venezolaanse bevolking en politici zelf zouden moeten kunnen oplossen.

Thans ga ik kort in op de invloeden en beïnvloeding vanuit het buitenland, regionaal en internationaal. Door de eventuele latente en soms openlijke bemoeienis van de USA en bondgenoten, regionale en buiten het continent, is het vraagstuk Venezuela, complexer geworden. De grote landen (militair en economisch), als USA, Rusland en China, bemoeien op basis van hun geopolitieke en geo-economische belangen, met de crisis in Venezuela. Geloof me, geen van deze drie landen bemoeien zich met de crisis strikt vanuit een filantropisch perspectief. Het gaat bij deze landen primair om hun economische belangen veilig te stellen. The big business theorie. Het gaat helemaal niet om de sociale noden van het Venezolaanse volk of de economische ontwikkeling van in casu, Venezuela. De USA bijvoorbeeld die volgens de Monroe doctrine ‘Amerika voor de Amerikanen’, Zuid-Amerika en het Caribische gebied als hun achtertuin zien, zullen alles doen om deze doctrine actueel te houden. 

Mijn kritiek hierop, is dat de USA in deze moderne tijd, mee moet gaan met wat internationaal over zelfbeschikkingsrecht en soevereiniteit is afgesproken en in diverse verdragen is vastgelegd. Rusland en China verschillen ook qua benadering over het zich inlaten met de crisis in Venezuela. China baseert zijn bemoeienis met name meer op geo-economische politiek (afzet markt/handel, grondstoffen). China heeft weinig interesse om in geopolitiek opzicht, militaire evenwicht tot stand te brengen in deze regio. Rusland daartegenover stelt zich juist meer op militair evenwicht in de wereld te brengen, evenals de USA. In de case Venezuela tracht Rusland met het sturen van een aantal militairen en materieel naar Venezuela, zijn ambitie tentoon te stellen. De miljarden lening van Rusland aan Venezuela, is mijns inziens niet de primaire reden van de fysieke aanwezigheid van Rusland op Venezolaanse bodem.

Het is belangrijk voor Suriname te kijken naar de ontwikkelingen, die zich actueel voordoen in Venezuela en vanuit een onafhankelijke invalshoek, die ontwikkelingen te benaderen. Meer zeg ik niet.