Onze landgenoten

Paramaribo heeft een zwerversvraagstuk wordt wel eens gezegd. En terecht! Ik zie ze als ik naar kantoor ga, terugkeer, en niet te vergeten in de avonduren want dan komen de meesten 'uit de kast'. De problematiek rond thuis- en daklozen soms ook wel aangeduid met zwervers is niet nieuw. Uit observatie kan ik wél voorzichtig constateren dat er steeds, nieuwe(lingen) bij komen. Ik zie veel oud bekenden terwijl de groep onbekenden zich verder aan het 'vermenigvuldigen' is. Iets wat naar mijn inziens nog onvoldoende als alarmerend wordt gezien.

Het eerste dat in me opkomt bij confrontatie(s) met deze groep is: Waar is het toch misgelopen? Ik stel deze vraag omdat ik me zo voorstel dat dit nimmer een bewuste keus kan zijn geweest. Het zijn denk ik situaties en omstandigheden die resulteren in het dergelijke. Niemand wordt als zwerver geboren! Of is dat sommigen hun lot/bestemming? Heeft het (soms) met culturele factoren te maken of ligt het aan de mentale gezondheid van zo een individu? Evenzo zou het te maken kunnen hebben met de situatie in onze (gebroken) gezinnen of speelt de sociaal-maatschappelijke/ politieke situatie ook een bepalende factor in deze? Één oorzaak voor zwervende burgers is moeilijk aan te geven, daarom denk ik dat het belangrijk is dat bevoegde instanties de tijd om de materie grondig te analyseren om zodoende passende (beleids)maatregelen aan te dragen.

Van overheidswege is de Stichting Bureau voor Dak- en Thuislozen de instantie welke belast is met het signaleren van dit probleem. Deze stichting is in de achter ons liggende periode vaker negatief in het nieuws geweest. Dit had voornamelijk te maken met personele aangelegenheden waaronder late storting van salarissen. Maar hoe staat het met budget voor de aanpak van de problematiek zelf? Zijn er voldoende middelen? Gebrek aan middelen zorgt immers voor stagnatie en bemoeilijkt het proces om te komen tot een planmatige en structurele aanpak. Sinds kort is de stichting verhuisd, en heeft het Psychiatrisch Centrum Suriname de leiding overgenomen (hierover valt nogal wat te zeggen). Echter is de algehele aanpak van deze problematiek, een aspect dat een intensievere samenwerking vraagt van verschillende Niet Gouvernementele Organisaties (Ngo’s).

Op dit stuk moeten de welverdiende complimenten overgebracht worden aan personen en organisaties die vrijwillig hun tijd en geld stoppen in het helpen ‘zorgen’ voor deze doelgroep. Een was en knipbeurt, schone kleding en schoeisel. Zelfs maak ik mee hoe die ‘bekende’ auto stopt om deze mensen vrijwillig van voeding en of drank te voorzien. Echter het is niet structureel, zeker niet duurzaam. Er is meer dan dat nodig. En dat is beleid, gestoeld op de menswaardigheid en rechten van deze burgers. Daarom is het ten zeerste af te keuren dat wij ze alleen bij hoogtijdagen 'opruimen' en wegstoppen ( voor een ‘mooier’ stadsbeeld) Er is adequate opvang/huisvesting nodig! Ook moet er gewerkt worden aan begeleiding, een proces welke de kans op normalisatie zou moeten helpen bevorderen.

Nu het Psychiatrisch Centrum Suriname de leiding van het BDT heeft overgenomen, is het hopen dat in het bijzonder aan het begeleidingstraject gewerkt zal worden. Niet iedere zwerver hoeft zijn/haar leven lang te zwerven. Met goede begeleiding al dan niet aangevuld met de juiste medicatie, is er een goede kans op verbetering van hun huidige situatie. Hierbij zou de (naaste) familie, maar ook vrienden en kennissen van deze personen ook een wezenlijke bijdrage aan kunnen leveren.
Typisch Surinaams is het onderwerp van vandaag niet, bijzondere aandacht verdient het zeker wel. Het gaat om onze landgenoten en als u het mij vraagt, verdienen ze veel beter.

Nathalie Valpoort BSc