Revolutie?

25 februari 1980 zal altijd blijven in de gedachten van vele Surinamers. Gedachten die kippenvel opwekken, omdat de daarop volgende zeven jaren geen rooskleurige jaren waren. Op 25 februari 1980 nam de groep van zestien onder leiding van Desi Bouterse, de huidige president van Suriname, het land over middels gewelddadige handelingen. Handelingen die heel veel mensen nog vers in gedachten zitten. Deze ellendige tijd werd gekenmerkt door avondklok, censuur, wegwerken van de democratie door het verbannen van politieke partijen, restrictie van De Nationale Assemblee en corruptie. Wie tegen het regime was, werd vermoord. Daar zijn de decembermoorden een bekend uitvloeisel van, getuige het proces waarbij de huidige president hoofdverdachte is.

Een ander gevolg van deze gewelddadige machtsovername in het land was de burgeroorlog. Dat geldt ook voor het sneuvelen en de traumatisering van onnoemlijk veel Surinamers, enkel en alleen maar om de belangen van een klein groepje, die de macht wilde behouden. Vandaag de dag lopen getraumatiseerde Surinamers, die letterlijk strijd hadden geleverd, nu als zwervers rond in de stad. Er is geen plan van recuperatie geïmplementeerd om deze gewelddadige gebeurtenis te overkomen. Omdat deze president een militaire achtergrond heeft, zou dit in principe vanaf 2010 aangepakt moeten worden, maar de realiteit blijkt heel anders te zijn.

Tegenwoordig zijn de morele waarden binnen het nationaal leger sterk afgenomen. Het leger wordt als een groot security bedrijf gebruikt, waarbij de militairen die ons in feite moeten beschermen tegen eventuele aanvallen van buiten, niet uitkomen met hun salaris en de wacht houden voor goudconcessiehouders. Ook worden zij ingezet voor andere nevendoeleinden, die niet stroken met de normen en waarden van het leger. Een andere treurige ontwikkeling is dat het Militair Hospitaal zo goed als kapot gemaakt is. Daardoor moeten militairen, die recht hebben op een eerste-klasse-behandeling, zich nu tevreden stellen met een lagere-klasse-behandeling. Het kan verkeren.

De zogenoemde revolutie blijkt alleen maar te hebben gezorgd voor stagnatie in de groei van het land. Tijden van economische instabiliteit en schaarste van producten was één van de kenmerken van deze zogenaamde revolutie. In de rij staan en beperking van benzine en voedingsmiddelen staan de iets ouderen van de gemeenschap nog vers in het geheugen. Een gevolg van de erbarmelijke omstandigheden in het land was dat een goed deel van de bevolking wegtrok, een deel dat zeker een grote bijdrage had kunnen leveren aan de positieve ontwikkelingen in ons land, als zij was gebleven.

Moeten wij, Surinamers, de ‘Revolutie’, die eigenlijk een ommekeer moest zijn naar verbetering en welvaart, inderdaad herdenken als een tijd van glorie? Of was het een gruwelijke staatsgreep die door een kleine groep werd gepleegd, simpelweg om eigen belangen te behartigen, met als resultaat ellende, stagnatie van ontwikkeling en doden?


Richan Chan Jon Chu
Voorzitter Jongerenraad Pertjajah Luhur