Column: Politieke borrelpraat #441

“Zo Jules, en wat heb jij met de feestdagen gedaan? Ook gaan feesten, drinken en lekker eten?”
“Ja, een lekker etentje, en paar glazen wijn en dat was het. Verder lekker uitrusten en ’s avonds met mijn sterrenkijker de hemel afspeuren.”
“O ja, jij bent amateur astronoom, sinds ik je ken kijk je naar boven, naar de sterren.”
“Jawel, dat klopt, van daar komt alles en daarheen gaat alles. Daar is de oneindigheid.”
“Man, woman, birth, death, infinity. Waren dat niet die tekens die aan het begin van elke aflevering van die beroemde tv-serie uit de jaren zestig, doctor Ben Casey, met krijt op een bord werden getekend?”
“Inderdaad, maar ziet onze drinkenboer soms niet dubbel als hij de sterren bekijkt?”
“Hij ziet dan dubbelsterren of misschien de ster van Bethlehem, want astronomen beweren dat die de komeet van Halley moet zijn geweest. Jullie weten toch dat die eens in gemiddeld 76 jaar ons zonnestelsel binnenkomt, om de zon een swieng maakt en dan het zonnestelsel weer verlaat.”
“En Jules, heb jij door jouw sterrenkijker de komeet van Halley gezien die ons de Verlossing gaat voorspellen?”
“Nee, die is nog ver weg; die wordt pas in 2061 weer verwacht.”
“Gaan we dan zolang moeten wachten voordat de verandering en de bevrijding zullen komen?”
“Als je al klagend en scheldend met gekruiste armen gaat zitten wachten, ga je gang. Ik werk er liever nu aan.”
“Wat een idealist! Wat ga je in je eentje kunnen doen?”
”Heel wat! Lees de overdenking van onze bisschop die het inspirerend verhaal van de kolibrie aanhaalt.”
“Waarover ging het?”
“Komt ervan als jullie geen tijd vrijmaken om te lezen en alleen maar tijd hebben voor zuipen, plezier maken en klagen.”
“Ach, zeur nou niet, jij zuipt ook. Geef die tori.”
“Eerst een sponsoring, nee, geen red, een shot black, graag. Thanks. Goed, het ging ongeveer zo: Er brak een verschrikkelijke brand in het bos uit, de harde wind wakkerde het vuur aan; alle dieren stonden vanuit een veilige positie toe te zien hoe het vuur hun geliefde bos vernietigde.”
“Lijkt op Californië en die redneck daar gaf de schuld aan het Bosbeheer van de State of California. Die weet alleen maar te dwingen om een muur van vijf miljard.”
“Als jullie me steeds interrumperen, stop ik met die tori.”
“Oké, oké, sjorrie, ga door.”
“Goed terwijl al die dieren, van olifanten, nijlpaarden, buffels, tijgers, giraffen tot bosratten, slangen, vogels en konijnen en zelfs de insecten al jammerend staan toe te kijken, zien ze Arnold, een wat oudere kolibrie, naar de rivier vlakbij vliegen, een druppel water met z’n puntige snavel scheppen en naar de vuurrand vliegen en die druppel daar laten vallen.”
“Jeetje, wat een dom beest, dat heeft toch geen enkele zin?”
“Hou toch je mond, zuiplap, straks stopt hij met vertellen.”
“Ze zien hoe Arnold stug voortgaat, heen en weer, steeds met een druppel van de rivier naar dat vuur toe. Enkele dieren worden nieuwsgierig en vragen hem of hij wel goed wijs is. Heren, mijn glas is leeg, ik heb meer babbelwater nodig.”
“Jeetje, dit is chantage! Maar goed: Vincent, nog een shot voor meneer Takiman Sopilall alhier, o, je luistert ook mee.”
“Thanks, gloek-gloek. We gaan verder. Als de dieren hem dat vragen, stopt Arnold even met heen en weer vliegen en zegt hijgend: ‘Jullie zien toch wat ik doe? Ik ga het vuur te lijf.’ De dieren zeggen: ‘Ja, dat zien we, we zijn niet blind. Maar in je eentje? Dat lukt toch nooit?’ Dan zegt Arnold: ‘Ik doe tenminste wat en sta niet machteloos en jammerend toe te kijken. Het ligt aan jullie om mijn voorbeeld te volgen of daar maar te blijven staan, elkaar de schuld te geven en maar te hopen op weet ik wat voor wonder. Ik heb geen tijd meer, jullie houden me op. Ik ga verder.”
“Dat is een goed voorbeeld. Inderdaad, alle verandering begint bij een, bij jezelf en niet bij het maar wachten op de bevrijdende ster aan de hemel.”
“Volgens mij heeft Jules door z’n sterrenkijker fly overs en luchtkastelen gezien.”
“En hij hoorde daarbij een bekende stem die zei: ‘Het mooiste land waarin wij leven, een land van melk en honing, een land waar we niet bang hoeven te zijn om oud te worden.”
“Ja, maar die stem zegt ook: ‘Een land waar we moeten leren om hard te werken. Maar tegelijkertijd beseffen wij dat wij nog een lange weg te gaan hebben.”
“Ach, allemaal propagandistisch gepraat.”
“Toch zegt die stem markante waarheden.”
“Maar we zijn me toch een stel ongerijmdheden bij elkaar. Aan de ene kant dansende schoonheden bij de binnenkomst op onze luchthaven, aan de andere kant slaan onbeschofte bewakers je bij de uitgang een scheur in je trommelvlies als je even over de lijn staat.”
“En als je niet oppast, vliegt er dan nog een grappenmaker met z’n helikopter laag over om de sfeer te verhogen door met bankbiljetten te smijten. Jeetje, portemonneetje.”
“Boi, en hebben jullie gelezen wat een gepensioneerde douanier, die eerlijk zegt zelf geen koekje te zijn geweest, vertelt hoe het keurkorps van de overheid, nu tot een roversnest met sterke banden met malafide importeurs is verworden. Bijna allemaal doen daar aan mee, van oud tot jong, van mannen tot vrouwen.”
“Klopt, van alle honderd srd aan invoerrechten die er op de Nieuwe Haven zouden moeten worden geheven, vloeit er maar zo een twintig srd in staatskas.”
“En wat zegt die gepensioneerde kolibrie als oplossing?”
“Wat president Reagan toentertijd had gedaan met die meer dan 12.000 luchtverkeersleiders in de USA toen die in actie wilden gaan. Hij ontsloeg ze allemaal op staande voet. Het ging een paar dagen een beetje stroef met die vervangende militaire luchtverkeersleiders, maar het was meteen afgelopen met dat gedoe.”
“Maar wat is er toen met al die ontslagen luchtverkeersleiders gebeurd?”
“Die zijn voor het grootste deel weer in dienst genomen, maar nu volgens strakke voorwaarden.”
“Dus die ex-douanier stelt volgens jou voor om de hele dienst te ontslaan, de tent een tijdje door bonafiden en gepensioneerden te laten draaien en dan de jongere krachten weer in dienst te nemen, eerst alleen onder toezicht van die gepensioneerden. De rest, vooral in de top van de dienst en de bond kan volgens mij met vervroegd pensioen.”
“Boi, zo een maatregel zal die malafide importeurs helemaal wild maken. Je gaat zien of er weer geen granaten gegooid gaan worden naar de huizen van de onderzoekers, zoals de vorige keer toen malafide douaniers dat computerprogramma, hoe heette dat ding weer, die Azibuba of Azikumba hadden gekraakt.”
“Ik zie dit niet zitten. Zeker niet bij de huidige regeerders. En alle maatregelen, alle ordening lijkt in dit land maar schijn en zodoende voor een tijdje. Zie bijvoorbeeld hoe minderjarigen en een krom lopende afzichtelijke jonge vrouw al weer, voor de zoveelste keer, langs auto’s lopen te leuren bij het stoplicht Coesewijnestraat/CoppeJaggerstraat.”
“Laten we zien hoe lang de regulering van het zwaar verkeer op de Bosjebrug stand houdt. Ik geef het tot eind januari 2019.”
“Maar we gaan een spannend jaar tegemoet, want de bisschop vreest rellen als iemand tot 20 jaar cel wordt veroordeeld. Hij moet na het eventuele vonnis in alle haast amnestie krijgen.”
“Of hij wordt wegens gebrek aan voldoende bewijs vrijgesproken? Dat kan toch ook? Een rechter is ook maar een mens, schreef Don Walther toch eens?”
“Heren, ondanks jullie somber gepraat: een zalig uiteinde en een bezinningsvol 2019 toegewenst.”
“Ja, jullie ook. Proost.”

Rappa