Kiesstelsel veranderen willen wij het beter hebben

De grote fout die vele landgenoten maken is om te denken dat onze politieke partijen, die een etnische basis hebben, hun totale eigen bevolkingsgroep vertegenwoordigt en helpt; niets is minder waar! Een tweede grote fout is dat vele mensen denken dat de toestand waarin ons land nu verkeert, ligt aan de capaciteit van de creoolse bevolkingsgroep die vele tientallen jaren de leiding in ons land heeft. Dit is een zeer oppervlakkige bewering.

Want vóór de periode van Johan Adolf Pengel in de politiek, draaide ons land als een tierelier. En het waren de personen uit de Creoolse bevolkingsgroep die het land regeerden. Niet alleen in de politiek, maar ook in alle andere functies in onze maatschappij. In die periode werd de Brokopondo Overeenkomst getekend. De personen uit de Aziatische bevolkingsgroep waren nog in de rijstvelden.

De meest desastreuze handeling van Pengel (toenmalig voorzitter van de NPS) was de uitvoering van zijn stelling: “Ik zal aantonen dat elke overheidsfunctie door elke Surinamer ingevuld kan worden”. Deze stelling wordt tot de dag van vandaag toegepast. Je hoeft dus niet gekwalificeerd te zijn om zelfs de hoogste ambtelijke functie in Suriname te bekleden. Het land begon vanaf toen vanzelfsprekend slechter te draaien, de overheid werd steeds logger en trager. Mogelijkheden in de landbouw werden steeds minder en de personen uit de Aziatische bevolkingsgroep trokken uit armoede steeds meer naar de stad om werk te zoeken. De rest weet u zelf ook wel.

Slimmeriken
Door de mogelijkheden die ons kiesstelsel biedt, hebben slimmeriken etnische partijen opgericht en zich vastgebeten in de Surinaamse politiek. Wij hadden de NPS, de VHP en de KTPI. De koek was verdeeld en iedereen was tevreden. De pragmatische personen uit de Aziatische bevolkingsgroep namen genoegen met de tweede en de derde plaats. Er hoefde niet gepresteerd te worden. Men hoefde de achterban alleen maar het gevoel te geven dat je etnische groep ook aan de macht was en dat het een ramp zou worden als de andere groep de volledige macht zou krijgen. In werkelijkheid waren het slechts drie kleine etnische belangengroepen, de eigenaren van de politieke partijen, die het land “regeerden”. De kunst was wel om de mensen “dom” te houden en de minst geschoolden de meeste zetels te laten leveren. De onnozele kiezer wist niet eens dat hij niet meetelde. Het waren slechts de partijeigenaren die het “land bezaten”.

De partijen en hun achterban zijn precies als de olifant en de muis die samen op een brug lopen en waarbij de muis aan de olifant zegt: “wat stampen wij toch lekker hard hė”? Een van de slimste slogans in ons land was dan ook: “Wan tu dri, a kondre na fu wi”! De arme aanhangers hadden niet eens door dat het land alleen maar van de partijeigenaren was. Want zij zelf moesten in de rij gaan staan om een broodje te kopen. En toch waren ze blij, want ze hadden het gevoel dat zij het land “regeerden”.

Wij kregen vele mensen die tot hun dood van de politiek leefden. Op dit moment heeft een heel leger van “gepensioneerde” politici en spookambtenaren uit alle etnische groepen, een lui leventje op kosten van de belastingbetaler. Eigenlijk zou de functie van assembleelid onbezoldigd moeten zijn; want als je werkelijk wilt werken voor je gemeenschap, hoef je er niet voor betaald te worden. Van het weinige dat wordt gepresteerd is de grootste prestatie van onze nationalisten het regelen van hun eigen inkomsten.

Nog krankzinniger wordt het als blijkt dat de politici hun bezoldiging hebben gekoppeld aan het ambtenarensalaris. Als ze geruisloos salarisverhoging willen, verhogen ze het salaris van de gehele ambtenarij die volgestopt is met familie en vrienden om daarna de belastingen te verhogen. Ze verdienen dus meer naarmate ze slechter presteren.

Het is dus hetzelfde als wanneer het salaris van de politie omhoog zou gaan als het aantal misdaden stijgt. Onze nationalisten zijn slim genoeg om hun salaris niet te koppelen aan bijvoorbeeld het bruto nationaal product; want dan zullen ze moeten presteren. Ze zouden ondernemende jonge Surinamers moeten stimuleren om hun bedrijven snel in productie te krijgen. Ze zullen ambtenarij en parastatale bedrijven efficiënt en corruptieloos moeten laten draaien. Ze zullen bonafide buitenlandse investeerders moeten aantrekken. Werkgelegenheid scheppen enz. Maar dat doen ze niet want er zal dan moeten worden gepresteerd! Waarom zou je dat doen als je zonder te presteren in de assemblee kan komen? Je hoeft alleen maar etnisch te stoken. En je moet verder er voor zorgen dat je “stemvee” niet slimmer wordt. Je beleid moet er op gebaseerd zijn dat je achterban afhankelijk van je blijft. Maak het overheidsgebeuren zo onduidelijk en zo log mogelijk waardoor iedereen die iets wil bereiken van de politicus afhankelijk is. Sturen van het kastje naar de muur is hun systeem om de kiezer afhankelijk te maken.

Eigenlijk zouden de politieke partijen een partijprogramma moeten samenstellen die ingaat op de hiervoor genoemde punten en hoe zij dat zouden aanpakken en verbeteren. Met andere woorden, de stemmers overtuigen op basis van de inhoud en niet vanwege je etnische achtergrond meelopen met je “leider”.

De NPS had tot voor kort veel geluk want de districten waar hun achterban het grootst was, waren ietwat overgewaardeerd. En hun geluk kwam voornamelijk van de boslandbewoners die niet wisten wat ze precies deden als ze naar de stembus gingen, na wat plezier, gebracht uit de stad en na gestemd te hebben op de NPS, gingen ze de rivier op om een pakusi of een tukunari te vangen; anders hadden hun kinderen geen avondeten. Na vijf jaar was er weer feest in het dorp want er moest weer worden gestemd. Wat wel zielig is voor ons, stadsbewoners, is dat de stem van een binnenlandbewoner meer dan tweemaal waard is dan de onze. De grote kunst was om de boslandbewoners “dom” te houden.

En toch zijn er drie grote doorbraken geweest. Na Srefidensie werden ook de boslandcreolen zelfstandig. Maar ondanks het feit dat ze heel intelligente mensen zijn en snel leren is het ze nog niet gelukt om politieke partijen op te richten die voor verbetering van hun groep en van Suriname kunnen zorgen. De binnenlandpartijen die werden opgericht, werden ook etnische partijen die werden gemonopoliseerd door nieuwe eigenaren. Deze partijen hadden dus geen opbouwende waarde. Ze sprongen als sprinkhanen naar de hoogst biedende stadspartij, zonder te kijken wat het beleid zou worden. De tweede doorbraak kwam van de PL die de KTPI verdrong. Maar PL bleek een even grote sprinkhaan te zijn. De derde doorbraak kwam van de NDP, die zoals de NPS in de tijd van Pengel, professioneel gebruik heeft gemaakt van de mogelijkheden die het kiesstelsel biedt.

Wij kunnen zaken laten zoals ze zijn en mensen schatrijk maken ten koste van ons en vooral onze kinderen. Of wij veranderen het kiesstelsel zodanig dat het volk een regering constant kan corrigeren zoals dat voor de onafhankelijkheid was. Hieronder geef ik mijn bijdrage voor het geval dat u het kiesstelsel wilt verbeteren. Ik hoop dat ook u een steentje gaat bijdragen, want wij zijn aan elkaar veroordeeld: we moeten het allen samen doen.
1. Combinaties van partijen mogen worden gevormd.
2. One man one vote voor geheel Suriname.
3. Koppelen van de vergoeding van assembleeleden aan een indicator voor de vooruitgang van het land; bijv. het bnp.
4. De zittingsperiode van een regering mag niet langer dan vier jaar zijn. (Wij moeten geen wiel gaan uitvinden en een voorbeeld nemen aan beschaafde landen).
5. RR en DR stelsel grondig evalueren (verkleinen en meer power geven.).
6. Verkiezingen van Assemblee en RR op verschillende tijdstippen houden. Bijv. twee jaar na de Assembleeverkiezingen waardoor een regering die het niet goed doet een waarschuwing krijgt (Wij moeten geen wiel gaan uitvinden en een voorbeeld nemen aan beschaafde landen).


Rudi Jadnanansing