Column: Politieke Borrelpraat #432

“Nou, heren, daar kreeg me die Keshopersad in DNA toch een bolwassing van-je-welste van z’n voorzitter.”
“Komt ervan als je ongenuanceerd stelt dat fysiek geweld van mannen tegen vrouwen wordt veroorzaakt door psychisch geweld van vrouwen tegen mannen.”
“Blaming the victim’ zegt Theo Paraan. Dus de oudere man die een dertienjarig meisje seksueel misbruikt, werd verleid door dat meisje, zij is dus de oorzaak.”
“Ai, maar meteen werd wel een psychisch geweld in de vorm van een verbale storm over onze Kesho uitgebraakt.”
“Onze antipaarse en Boutahater Theo vond daar direct reden in om aan te tonen hoe de paarse partij als los zand bij elkaar hangt, allerlei non-valeurs op allerlei stoelen zet, die het zelfs over man-tegen-vrouwgeweld niet eens zijn met elkaar en hun van moordverdachte leider door dik en dun steunen.”
“Gelijk heeft hij, maar dit is niets nieuws onder de zon in de Suri-politiek. Ter wille van het in stand houden van de politieke coalitie stemde de hele frontcoalitie, zelfs een topvrouwe daarbinnen, toentertijd onder het mom van ‘partijdiscipline’ toch vóór de kandidatuur van een assembleevoorzitter die een voorwaardelijk vonnis op zijn naam had wegens seksueel wangedrag jegens een contestante van zijn missverkiezing?”
“Inderdaad! Jammer dat onze Theo dit soortgelijk laakbaar politiek gedrag van de zijde van Het Nieuw Front dat, net als de huidige paarse partij, een opportunistische ‘eenheid’ vormde, ook niet in zijn briljante analyses verwerkt.”
“Terugkomend op onze ex-buurtmanager, die Kesho, hij stelde wel dapper dat dit door de topleiding van het korps uit ervaringen op de politieposten te Nieuwe Haven en De Nieuwe Grond is geconstateerd.”
“Ja, maar de voorzitter veegde zijn uitspraak en zijn poging tot onderbouwing daarvan van de tafel door te stellen dat die niet wetenschappelijk onderbouwd waren.”
“Ik zeg: alle wetenschap komt voort uit observatie van de praktijk, dus laat die mevrouw niet met die wetenschappelijke eisen komen. En in wetenschappelijke verslagen wordt er ook flink met de werkelijkheid en de waarheid gesjoemeld.”
“Maar ze heeft groot gelijk als ze stelt dat fysiek geweld tegen vrouwen onder geen beding is goed te praten.”
“Maar ik vind dat als hij zo duidelijk ongelijk heeft, waarom is er dan zo op hem ingehakt? Heeft hij dan toch ergens gelijk?””
“En ik zeg: waar twee vechten, hebben beiden schuld.”
“Maar ik vraag me voor de zoveelste keer in de afgelopen veertig jaar af of het de taak van een parlementsvoorzitter is om met de discussie in de zaal te bemoeien. Voorie is discussieleider en dient de zaak alleen binnen de lijnen te houden. Het zou toch wat moois zijn als de scheidsrechter indringend gaat bemoeien en zelfs gaat meespelen bij een voetbalwedstrijd?”
“Je zeurt, man. Jouw westers voorzittersmodel past niet in onze dorpspolitieke traditie, in ons tok-tok-tok, ruzie in het kippenhok-model.”
“Maar is het wetenschappelijk aangetoond dat Kesho ongelijk heeft, dus is het wetenschappelijk aangetoond dat huiselijk geweld van mannen tegen vrouwen niet het gevolg is van het psychisch geweld van vrouwen tegen mannen?”
“Soh, daar zeg je wat. Dat moeten we aan de sabi-soh’s op dit punt vragen.”
“Omdat mijn vader vroeg was overleden, bleef ik vaak, vooral in de vakanties, bij mijn oom en tante op boiti. Ik heb daar vaker huiselijk geweld meegemaakt.”
“En, vertel, laat ons jouw onwetenschappelijke praktijkervaring horen.”
“Wel, wat ik me kan herinneren is, dat oompie na een zware dag landbouwuitoefening, in de namiddag met zijn medelandbouwers een borreltje ging pakken en als hij vrolijk aangeschoten thuis kwam en met ons grappige dingen speelde of ons lichtelijk schuine kieks vertelde, begon mijn tante op hoge toon tegen hem uit te varen.”
“Wat zei ze?”
“Ik verstond dat niet allemaal, maar het klonk niet vriendelijk en ik hoorde woorden als ‘bahoed daroe pieye’, alsook ‘tjoetiah, harami, koetah’ en zo.”
“Waarschijnlijk was je tante boos dat je oom weer was gaan zuipen met z’n daroe-brothers.”
“Maar hij had een hele dag hard gewerkt, mocht hij zich dan aan het eind van de dag niet een beetje ontspannen? En hij kwam echt niet belabberd thuis, hij was gewoon vrolijk aangeschoten.”
“En hoe reageerde je oom op dat verbale geweld van je tante?”
“Hij bromde eerst wat, en ging toen door kiek met ons te nemen. Maar de sfeer raakte hoe langer, hoe meer gespannen.”
“Dus ze moest het maar toestaan dat hij elke dag ging zuipen met z’n vrienden?”
“Natuurlijk niet, maar weet hoe je dat aanpakt, vooral als hij wat gedronken heeft.”
“Dus je oom begon niet meteen te slaan enzo?”
“Nee, na zijn gebrom, zei hij harder: ‘tjoep kare’, dus hou je mond, maar ze ging door. Ze vond dat ze haar mond voor geen enkele man ging houden enzo. Toen zei hij op luidere toon: ‘Hou je mond, mang, zet liever wat eten voor me.”
“En dat deed ze wel?”
“Ja, lekkere daal bhaat met sem in masala en zoute vis en manja antjaar.”
“Oké, dan was het toch klaar? De liefde van de man gaat door z’n maag.”
“Zeker, oom had door de sopie in de winkel flink appetijt gekregen en viel het eten met smaak aan.”
“En wat deed je tante?”
“In plaats dat zij hem rustig liet eten en desnoods een toneeltje opvoerde dat ze nooit een compliment kreeg terwijl ze zo d’r best deed om lekker te koken, dus op z’n sentiment ging inspelen, ging ze verder tekeer tegen hem.”
“Jeetje, wat ontactisch. Laat die man toch eten! Als hij verzadigd is, kan je alles van hem gedaan krijgen.”
“Precies, door dat voortgezette verbale geweld en de scherpe verwijten, dat hij al zijn geld vergooide in de bar en haar verwaarloosde en alleen maar tijd had om op haar te springen in bed, werd hij echt boos. Hij zei toen: ‘Vrouw, hoor’ ie b… now!”
“Net daar zou ik als vrouw ophouden en desnoods m’n toneel van ‘in huilen uitbarsten’ gaan spelen. Daar win je als vrouw meestal mee.”
“Nee, daar was ze volgens mij te trots voor. Of ze had een drang om haar man te wijzen, mores te leren, te zeggen waar het op stond, ze deed niet onder voor geen enkele *&%-man, jullie kennen dat soort uitspraken ook, dus ze ging door, op hogere toon.”
“En toen?”
“Nou, tot het uiterste getergd, geplaagd tijdens zijn lekker eten, met de alcohol in zijn bloed en de gevolgen daarvan op de mindere controle op zijn emoties, kwam het beest in de man met explosieve kracht naar boven. En de gevolgen waren niet fraai. Elke keer weer.”
“Dus het gebeurde vaak? Dan wist tante toch waarmee ze bezig was?”
“Dacht ik ook, maar het leek alsof ze het steeds wilde uitlokken, alsof dat haar doel was, alsof dat haar… tja…moeilijk te zeggen, tevreden stelde.”
“Nee, mang, nou ga je te ver met je analyse. Plus het is niet gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek. Waar zijn de verslagen daarvan?”
“Maar hoe onderzoek je dit huiselijk geweld? Meestal zijn er geen onderzoekers bij als het gebeurt. Je moet het hebben van getuigenissen achteraf en die zijn vaak erg subjectief en onzuiver. Maar wat deed je oom dan als hij losbarstte?”
“Nou, de ene keer smeet hij het bord met rest-inhoud naar tante die het handig ontweek, de andere keer was het z’n stoel, weer een andere keer vloog hij haar over de tafel heen naar de keel en rolden ze beiden over de grond, alles wat los en half vast was in de eetkamer annex keuken werd daarbij meegesleurd.”
“Hemel, dat is echt huiselijk geweld. En jullie, wat deden jullie?”
“Wel, de drie kleintjes renden gillend weg, en de drie oudere neven en nichten probeerden partijen te scheiden en kregen daarbij ook klappen te incasseren. Wij drietjes van de midden-leeftijdsgroep keken werkeloos toe. Heftig man, want tante liet zich fysiek ook niet onbetuigd, die schopte, krabde, beet en mepte ferm terug.”
“Zie je het effect op vooral de kinderen? Die leren onbewust huiselijk geweld als iets normaals ervaren, ze vangen zelfs klappen daarbij.”
“Klopt. En de jongens gaan dat eerder bij boosheid in een vlaag toepassen op hun vrouwen en ook de meisjes gaan dit eerder als vrouw zo ervaren. Terwijl ze ook kunnen zien hoe ouders ondanks ruzies het toch zonder geweld weer bijleggen.”
“Die vicieuze cirkel moet doorbroken worden, maar dat is niet zo simpel.”
“En de buren? Kwamen die dan niet kijken?”
“Daar stonden de huizen echt ver uit elkaar. En alles was ’s avonds potdicht, tegen de muskieten enzo. En bij de buren was er soms ook gestommel op de houten vloer en gedempt geschreeuw en gegil te horen.”
“Hoe ga je dan op de plattelanden dit huiselijk geweld snel te lijf?”
“Pas als de deur opengaat en er kinderen en ouderen gillend naar buiten rennen, komt de omgeving in actie.”
“En de politie dan?”
“De politiepost staat echt niet om de hoek en als een tot bloedens toe geslagen vrouw een aanklacht komt indienen, wordt de man alvast ter ontnuchtering in de cel gestopt. En vaak is het de vrouw zelf die daags daarna de aanklacht komt intrekken en vraagt of de man weer thuis kan komen. Dan zijn ze een tijdje rustig, totdat het weer uit de hand loopt.”
“Maar dit is geen reden voor agenten om aanklachten van mishandelde vrouwen niet serieus te nemen. Ik zag daar in de Klare Tijd van afgelopen zaterdag een artikel over. Die vrouw wordt al jaren belaagd door haar ex-man en de politie doet nauwelijks wat, ondanks een gerechtelijk verbod dat de man in haar buurt mag komen.”
“Heren, het is net als met discussies over geloof: we komen er met wat gepraat echt niet uit. In ieder geval heeft die Kesho Ganga flink wat discussie losgemaakt met zijn uitspraak. En dat is op zich wel goed. Daarom: een toast op een betere man-vrouwrelatie, want dat is het fundament van onze samenleving.”
“Precies, en niet de zoete dromen over grote aardolievondsten en goedkope diesel.”
“Of niet ons kleinburgerlijk koopmansgedrag: we verkopen ons respect voor de natuur voor een zak met zilverlingen aan de Jappen. Laat die maar de walvissen uitroeien.”
“Daar proost ik niet op.”
“Da wattebout: RvdD is in Holland gearresteerd.”
“RvdD? Wie is dat?”
“Raj van de Duikboot.”
“Daar proost ik wel op.”

Rappa