NDP: 165 jaar Chinese integratie

Vandaag is het 165 jaren geleden dat de eerste Chinezen voet aan wal zetten in Suriname. Van de 18 immigranten die de 3 maanden durende reis hebben gemaakt, hebben 14 het overleefd. Het waren andere tijden en de wereld paste niet in een handig mobieltje. Het duurde vaak meer dan een jaar voor een brief uit Suriname, China kon bereiken en vervolgens het antwoord op de brief terugkwam; en dan nog is het de vraag of de brieven ooit aankwamen. Afgezonderd van het moederland, zonder vooruitzicht dat ze hun geliefden in China ooit zouden kunnen weerzien, stichtten de eerste Chinese immigranten hun gezinnen met Creoolse vrouwen. Vaak slavinnen, wiens vrijheid ze kochten van de eigenaren. Bizarre tijden waren dat, waar een mens een eigendom kon zijn van een ander. Een van de vele gruwels van ons oranje slavernij verleden.

Wij kunnen het ons alleen maar indenken hoe het geweest zal zijn om hier als Chinees aan te komen, in die tijd. Dezelfde problemen als hedendaags, met de taal, met de cultuur. Hoe twee mensen van totaal verschillende culturen en taal elkaar hebben kunnen vinden, getuigt van de kracht van de liefde en uiteraard dat de barrière van huidskleur slechts is opgelegd door de kolonisator. De eerste Chinezen in Suriname waren volledig geïntegreerd. En de immigratie van de Chinezen naar Suriname is sindsdien steeds gegroeid. Toegegeven, veel keus had de Chinees in Suriname in die tijd niet om aan een Chinese partner te komen. Echter, de kinderen geboren uit die gezinnen werden conform de Chinese cultuur en traditie steevast erkend en droegen ze de naam van de vader. Veel kinderen werden ook naar China gestuurd om er te studeren en om er de Chinese taal en cultuur te leren.

Eenieder kent wel een 'zwarte Chinees'. Donker getinte Surinamers met een Chinese achternaam. Wist u dat de naam Fokké afkomstig is van een Chinese voorvader? De Surinaamse cultuur kent vele invloeden van de Chinese cultuur. Wij zijn het enige land in het westelijk halfrond dat het Chinees nieuwjaar als nationale feestdag heeft erkend.

Er zijn anno 2018 nog verwijten naar de Chinese gemeenschap toe, als zou ze niet willen integreren. Als zouden Chinezen de taal niet willen leren. Zoals de westerling, de Chinese taal moeilijk vindt, evenzo is een westerse taal voor de Chinees moeilijk te bevatten. Door de jaren heen zijn steeds vanuit de Chinese verenigingen in Suriname projecten gestart om de nieuwe immigranten, het Nederlands en het Surinaams bij te brengen. Niemand wilt een buitenbeentje zijn, zeker niet de Chinees wiens cultuur en traditie bescheidenheid opdraagt en die als zodanig niet wilt opvallen.
Feit is, dat de Chinese immigratie naar Suriname nooit is gestopt, de integratie van de Chinezen in Suriname is nooit gestopt.

Nieuwe immigranten werden en worden te werk gesteld in de winkels om er de taal te leren. Dit zorgt zo nu en dan voor frustratie bij het winkelende publiek. Wat we wel steeds constateren, is dat het een generatie duurt voordat de integratie compleet is. Immers, de generatie die in Suriname is geboren en is opgegroeid, is totaal geïntegreerd in de Surinaamse samenleving.

Hoe wij hier ook samen kwamen
Dit jaar hebben wij als natie gevierd, 145 jaar Hindostaanse immigratie, 155 jaar keti koti en vandaag vieren wij 165 jaar Chinese vestiging als laatste van de jubileumfeesten 2018. De harmonie waarin de verschillende bevolkingsgroepen in Suriname met elkaar leven, is een voorbeeld voor de wereld. Hoe vaak horen wij dat, maar beseffen wij dat ook? Een moskee en een synagoge, gebroederlijk naast elkaar. Heden ten dage is dat voor veel buitenlanders onvoorstelbaar. Wij schrijven de vrede en harmonie voor een groot deel toe aan het Sranan Tongo, de taal die de communicatie tussen de verschillende bevolkingsgroepen tot stand heeft gebracht. Met een knipoog naar een Surinaamse held, Trefossa. Wat zou het fijn zijn als die goede man de Suriname van nu kon meemaken...

Vanaf de eerste Chinezen voet aan wal hebben gezet in Suriname, zijn zij 'aan zijn grond verpand'. Zo ook de 'oude' bevolkingsgroepen als de Inheemse (die er uiteraard al waren), Creoolse, Joodse, Libanese, Hindostaanse en Javaanse. Tegenwoordig ook Braziliaanse, Venezolaanse, Guyanese, Haïtiaanse, Franse, Caribische en noem maar op.

De Nationale Democratische Partij kent als geen ander het belang van natievorming, waar er geen plaats is voor de oude hokjespolitiek, die de samenleving bewust verdeeld houdt. De grootste partij in Suriname is groot geworden door met eenieder, ongeacht geloof, huidskleur of geslacht, etc. samen te willen werken. De partij met een vertegenwoordiging binnen alle bevolkingsgroepen in Suriname, met de meeste vrouwen in het parlement en in de regering. Vandaar dat andere partijen uit de oude politiek, ook trachten om multi-etnisch en genderbewust over te komen.

Dat partijen de NDP-beweging kopiëren is het beste compliment en we voelen ons gesterkt. We moeten het land samen opbouwen en we gaan het samen doen. Zeker nu het land eindelijk op eigen benen leert staan.

Velen beseffen niet dat wij sinds 2010, echt volledig op eigen benen staan, zonder ontwikkelingshulp, zonder bemoeienis van de ex-kolonisator. Het is niet makkelijk gebleken, en er zijn zware tijden geweest en ongetwijfeld komen er nog meer tegenslagen, maar waar we vallen, staan we standvastig op en we komen sterker uit het dal. De eeuwenlange kolonisatie van het land, het lichaam en de geest is niet in enkele termijnen tenietgedaan.

De ingeslagen weg voor ontwikkeling is de zekere weg naar onze echte onafhankelijkheid en er liggen heel veel kansen in het verschiet. Maar dat gaan we samen moeten doen. De NDP feliciteert de Surinaamse gemeenschap met 165 jaar Chinese vestiging. De eenheid in verscheidenheid, moet nu overgaan in verscheidenheid in eenheid. Ons land is gezegend met rijkdommen, met zijn mensen, en samen gaan wij die benutten. Yes, we can do the job!