Loop door Geyersvlijt om vermoorde 'Mona' te gedenken

Agnes Ceder zwaait demonstratief met een houwer. “Sen’ mi go na a cel. Mek’ mi go kap’ eng!” roept ze. Zij is niet de enige die het ergste toewenst aan de moordenaar van haar buurtgenoot Monaliza Maynard. Een paar honderd mensen hebben woensdagmiddag gemarcheerd door de straten van Geyersvlijt om ‘Mona’ te gedenken. Maar ook om op te roepen dat het geweld tegen vrouwen onmiddellijk moet stoppen. Het is een emotioneel beladen loop.

De mars is gehouden door het Comité Wroko Krin Wi Pranasi. Er is gelopen vanuit het politiebureau Geyersvlijt naar de ouderlijke woning van Maynard, via een lange omweg. Aan het begin zijn er toespraken gehouden. Een buurvrouw kan haar emoties niet bedwingen tijdens haar toespraak. Een dominee brengt een boodschap van vrede. Een vrouw heeft de moordenaar liever dood. “Hij moet afgemaakt worden,” roept ze tijdens de preek. De loop is begonnen met gebed en zegen vragen van God. Met politiebegeleiding is er gelopen door enkele straten van ‘Vlijt’. Op sommige plekken worden er liederen gezongen.

Alle deelnemers vinden het “vreselijk erg” wat met hun buurtgenoot is gebeurd; Ook de mannen keuren het gebeurde af. Enkelen hebben nog moeite om te geloven dat ‘Mona’ niet meer is, dat ze op zo een wijze aan haar einde is gekomen. Sommigen willen dat de dader de zwaarst mogelijke straffen opgelegd krijgt, van minimaal 20 jaar in de gevangenis. Het liefst levenslang. Anderen willen “gelijke munt". Voor anderen heeft de straf die zij willen toepassen nog geen naam. Er gaan stemmen op om samen te werken, om op elkaar te letten, om daadwerkelijk elkaar aan te spreken wanneer zaken fout dreigen te gaan. “Want now, alla man wan go feti, ma a lati keba. Ma meki un bundru, fu a san dies no musu pasa moro.”

Bij het ouderlijke huis zijn er bloemen en kaarsen geplaatst bij een foto van Maynard op een tafel. Er wordt nog eens gezongen. Ria Praag, voorzitter van het comité, is ingenomen met de opkomst. Ze is erg verdrietig en maakt zich zorgen. “Ik loop omdat ze mijn zusje hebben vermoord. Ze laat een zoon achter. De dader is haar ex, de vader. Ik heb hem niet echt zien huilen, ik maak me zorgen. Ik denk dat hij begeleiding nodig heeft, maar begeleiding in Suriname…” Bij het ouderlijke huis wordt de familie gecondoleerd. Stil, rustig staat de achtergebleven zoon in de rij. Gelaten schudt hij de handen en ontvangt hij de brasa's.

René Gompers

            video