Reactie op ‘Samen zijn we sterker’

Ik moet zeggen dat ik erg verbaasd was, samen met heel wat mensen, om te vernemen dat er naar ministers gezocht werd in het ‘groene kamp’. Ik wist dat er kritiek zou volgen; en ja, die kwam ook volop. Laat me er haastig aan toevoegen dat ik, ondanks mijn verbazing, al wist wat de tegenreactie zou zijn op de critici: ‘deze president wil het samen doen’. Of iets in die context. En ja hoor, dat kwam al gauw op Starnieuws in een artikel.


Ik heb de ontwikkelingen in de politiek goed gevolgd. Vlak na de verkiezingen heeft de president inderdaad gezegd dat we het samen moeten doen:‘we moeten dit land gezamenlijk opbouwen’. En ik keek uit naar de wijze waarop dat gebeuren zou. Daarmee zou ik niet alleen te weten komen als de president zich echt aan zijn woord houdt, maar ook het constructief gedrag van de oppositie zou getoetst kunnen worden.

Het land samen opbouwen is een prachtig initiatief. Het had naar mijn mening, veel eerder moeten/kunnen gebeuren. Maar we vergeten heel vaak dat iedere actie, een reactie heeft. We kijken te vaak naar het eindproduct om daaruit een conclusie te trekken. En dan krijg je wazige argumenten.

Laten we terugblikken: de NDP heeft 26 zetels binnen weten te krijgen bij de afgelopen verkiezingen. ‘Een historisch aantal’, klinkt het steeds vanuit de coalitie. Vanuit het paarse kamp worden we er steeds aan herinnerd hoe groot de partij is; hoeveel kader zij hebben. Het probleem komt wanneer die trots naar je hoofd begint te stijgen.

De NPS is in aantal zetels gekrompen. Dat is geen geheim. Het is geen geheim omdat dit steeds wordt aangehaald door paarse sympathisanten. Hoe vaak wordt er geen spot gedreven met de grootte van de NPS? Zowel coalitieleden als de president maken zich daar schuldig aan. En het blijft niet bij de NPS alleen. Men bespreekt vele partijen: de buiten parlementaire partijen zijn daar ook slachtoffer van. Vooral zij die hebben deelgenomen aan protestacties.

Op een gegeven moment gaat het dan niet meer om arrogantie. Het gaat om principe! Hoe wil je het land samen opbouwen als je andere partijen steeds vernederd? Zij hebben toch ook achterban? Die zijn toch ook Surinamers die het land moeten helpen opbouwen? Vervolgens hoor je dat ministers gezocht worden binnen dezelfde partij waar men steeds op neerkijkt. Waarom verbaast het je dan wanneer er geweigerd wordt? Als je zo een grote partij bent, met oh-zoveel kader, waarom zitten er dan geen mensen in je eigen kring met de juiste trackrecord? Zit er uiteindelijk dus toch zoveel kader bij de NPS? In tegenstelling tot wat er beweerd werd, want je zoekt wel twee ministers bij die partij.

Maar goed, iedereen maakt fouten. Ten minste, dat zou ik denken. Want nog tijdens deze reshuffling, wordt ook de PALU slachtoffer van de valse trots van bepaalde coalitieleden. Nog meer vernederingen dus. Uiteindelijk spreken daden luider dan woorden. En niet dat je het argument van “samen doen” gaat gebruiken wanneer je mensen tekort komt/wanneer het je goed uitkomt. Dat is pas a-nationaal!

ALS de NDP vanaf het begin anders was omgegaan met uitspraken over partijen, zou het product misschien wel anders zijn. Zo niet, kon je ten minste op je borst slaan en zeggen dat je het goed gedaan had. ALS andere partijen niet steeds vernederd werden, zou het parlement misschien ook beter functioneren. ALS men anderen met respect behandelde, hadden we nu misschien een minister bij JusPol of bij Onderwijs. Maar ja, ALS mijn vader koning was, was ik prins. Helaas!

Raoul Roeplal
raoul.roeplal@hotmail.com