Column: Politieke Borrelpraat 387

“Wat een kerst, lekker nat en frisjes, bijna koud.”
“Reden te meer voor jullie zuiplappen om wat extra booster naar binnen te gooien om warm te blijven.”
“Jij bent er ook eentje, dus zeur niet. Maar hoe dan ook, we kruipen echt niet dronken achter het stuur.”
“Als gehoorzame burger geef je dus gehoor aan de oproep van het Openbaar Ministerie.”
“Ja, heel mooi en goedbedoeld, maar welke zuiplap geeft toe dat hij dronken is en niet kan rijden? Alcohol maakt juist overmoedig.”
“En kan die officier van justitie mij zeggen hoe je kan weten dat je te dronken bent om achter het stuur te gaan zitten? Eentje had laatst vijfmaal de toegestane hoeveelheid alcohol in z’n bloed.”
“Die had dus bloed in z’n alcohol en geen alcohol in z’n bloed en daarom moest hij uit de sloot getrokken worden.”
“Maar ik vind dat advies van die officier om iemand anders te vragen de wagen te besturen, wel een beetje gewaagd. Hoe beoordeelt die ene zuiplap of degene die hij vraagt om hem te rijden, wel nuchter genoeg is daarvoor?”
“Of staan er nuchtere jongemannen voor de deur van het feestje of de bar te wachten om je te rijden en morgenochtend word je gekneveld en half gestikt in een bosschage wakker, zonder kleren, zonder schoenen, zonder auto.”
“Plus als je extra pech hebt, voelt je zitvlak erg pijnlijk aan; een voorbijgaande andere zuiplap kon jouw blote onderstel niet weerstaan.”
“Jakkes mang! Die officier heeft het goed bedoeld, maar jullie maken er een morserij van.”
“Oké, sjorrie, maar het OM zegt terecht dat er een mentaliteitsombuiging bij vele verkeersdeelnemers nodig is.”
“Maar die ombuiging bereik je niet door maar goedbedoelde schooljufachtige adviezen te geven, zoals: ‘ouders, let erop dat uw kinderen zonder rijbewijs niet achter het stuur plaatsnemen.”
“Die ombuiging bereik je eerder door aan de pubers te zeggen: als je wilt, mag je zonder rijbewijs gaan rijden; als we je pakken, ga je voor een week de arrestanten cel in, tussen die lieve boys, plus die wagen waarin je reed, wordt in beslag genomen, plus je mag de komende zeven jaren geen rijbewijs maken. Ga, neem die sleutel van je pa’s auto of die van de politiedienstwagen van je moeder.”
“Inderdaad, men luistert eerder als er keiharde boetes en straffen op dit soort overtredingen staan.”
“En wil je je in beslag genomen wagen terug: 5000 srd losgeld. Klaar.”
“En wil je je zoontje of zelf uit die cel waar je op een emmer moet poepen: ook 5000 bail of borgtocht. Waarom voeren we dat systeem niet officieel in? Nu wordt dat losgeld aan allerlei geüniformeerde Tjoekoenezen betaald.”
“En kom je wagen snel halen, want straks wordt die ‘uitgeleend’ om berovingen te plegen door gedetineerden die natuurlijk ‘zonder hulp’ van de dienstdoende agent of agenten vrijelijk konden ontsnappen en op de koop toe vrijelijk met hun ’inkopen’ weer in hun cel terug konden komen.”
“Sprookjesvertellers daar bij het interne politieonderzoek: anansitories, djoteh-tories, leemofotories, kibri-tories.”
“En intussen worden speculanten, corruptelingen, knoeiers en oplichters alleen maar overnight rijk. De harde werkers blijven maar op de rand van armoede en minder armoede als slaven werken en moeten vaak petities aanbieden om hun rechtmatig loon nog vóór kerst te kunnen krijgen.”
“En bepaalde DNA-leden fungeren als spreekbuis voor die profiteurs en speculanten.”
“Zeg zomaar dingen over onze volksvertegenwoordigers!”
“Zomaar dingen? Da’ kijk hoe eentje het opnam voor de grootgrondspeculanten: Bezitters van industrieterreinen moeten bij de grondhuurverhogingen srd 200 per vierkante meter betalen. Ons DNA-lid rekent niet uit hoeveel de overheid daarop kan verdienen, nee, hij berekent dat iemand die 2000 hectare grond voor industriedoeleinden heeft, dan 20 miljoen srd per jaar aan grondhuur moet betalen.”
“Ik vind dat een hele goede zaak. Wat doe je anders met zo een enorm terrein voor industriedoeleinden? Bijna de helft zo groot als Paramaribo? En als je die 2000 hectare vol hebt met industriehallen met machines, dan is die 20 miljoen een tjikkenfeed.”
“Maar wattebout de bezitters van die zogenaamde ‘eigendomspercelen’? Betalen die niets?”
“Tuurlijk zullen die ook moeten betalen. Maar weten jullie hoe de term ‘eigendomspercelen’ is ontstaan?”
“Dat waren toch die oude plantages die verkaveld zijn?”
“Nee mang, dat waren allodiale eigendommen. Wat men eigendomspercelen’ is gaan noemen, zijn die merendeels landbouwgronden aan de rand van de toenmalige stad, die de overheid al vanaf het begin van de jaren 1900 als erfpacht voor 75 jaar heeft uitgegeven.”
“Wat? Dus het waren erfpachtgronden?”
“Jawel. En als het erfpacht na 75 jaar verlopen was, werden die gronden verkaveld en als eigendom verkocht.”
“Dus als het erfpacht op een grond verlopen is, wordt het geen eigendom?”
“Kom nou, denk toch na, man. Dat zou dus betekenen dat de overheid na 75 jaar al z’n erfpachtgronden aan particulieren heeft weggegeven? En straks alle grondhuur na 40 jaar? Dat kan toch niet? Dan uit welke grond bestaat de republiek Suriname dan over 80 jaar bijvoorbeeld?”
“Dan wat gebeurt dan met een grond die in 1920 als erfpacht is gegeven voor 75 jaar, als dat in 1995 verloopt?”
“Dan wordt het een ‘verlopen erfpacht’ en dan moet je in feite opnieuw erfpacht aanvragen. Als er dan een ander systeem is, bijv. grondhuur, dan moet je grondhuur aanvragen, dan krijg je het voor bijvoorbeeld 40 jaar, en dan betaal je je grondhuurbelasting door aan de staat.”
“Maar waarom heeft men dit dan niet aan de mensen gezegd om te doen?”
“Omdat de verkoopwaarde dan hoger wordt, als men gelooft dat het geen erfpacht meer is, maar zogenaamd ‘eigendom’. Daarom speculeert men zo graag met domeingrond; je krijgt het bijna gratis, je betaalt er bijna niets op en na een tijdje kan je het voor miljoenen verkopen als er een weg of brug of verkavelingsproject in de buurt komt.”
“Maar nu heeft die overheid, dankzij corrupte ambtenaren, al de aantrekkelijke bouwgrond rond de stad uitgegeven.”
“Inderdaad, en dan moet diezelfde overheid deze grond terugkopen, met ons belastinggeld nog erbij, om er een ziekenhuis of scholencomplex of bejaardencentrum neer te zetten. Dat kan toch niet?”
“Dat kan wel. Dan wordt de buit lekkertjes tussen politieke en ambtelijke toppers en de grondspeculant verdeeld. P’a moni de? Drape a go. Den man sa yu poti, sjweef tik’ing.”
“Oh, dus daarom wil iedereen dat grondministerie hebben als de koek wordt verdeeld en kan geen enkele minister tot nu toe daar die sjoemelarij opruimen.”
“Klopt helemaal. En om deze grondspeculatie onaantrekkelijk te maken, moeten de grondhuurtarieven, vooral van lege bouwkavels en gronden in en rondom de stad fors omhoog.”
“Inderdaad, die speculant moet dan tienduizenden, misschien zelfs veel meer betalen, of moet snel verkopen.”
“Maar als vele speculanten snel willen verkopen, zakt de prijs van die gronden.”
“Goed gezien, jongere zuiplap in ons midden.”
“Maar hoe doen dan de grondbezitters die werkelijk iets met die gronden doen? Je killt hun.”
“Nee toch, als je kan laten zien dat je bezig bent te investeren, met bewijzen en plannen en leningen, dan word je vrijgesteld of je betaalt een veel lager tarief. Als de zaak klaar is en je maakt geld, dan ga je natuurlijk ook betalen.”
“En wattebout die vele speculanten die in Nederland wonen?”
“Wel, die laat je in euro betalen wat wij hier in srd betalen. Zo verdienen we wat aan onze diaspora broeders en zusters.”
“Maar als ze de grond dan snel-snel op naam van een stroman hier overschrijven, met medewerking van een ‘eerlijke’ notaris? Ja, want ook daar heb je een paar rotte appels in de mand.”
“Tja, met die Stichtingen is dat moeilijk na te gaan. Een buitenlander sticht zo een stichting alhier, hij is het enige bestuurslid en draagt met grond en al de Stichting over aan een ander en krijgt er, zeg maar, een miljoen euro voor.”
“Is het dan zo een moeite om de wet te veranderen en dat gat van die Stichtingen te dichten?”
“Dat is een simpel ding, maar we willen dat niet, want teveel grote en middelgrote ‘boys’ profiteren daarvan en zo zijn de goede stukken van ons land zienderogen in handen van buitenlanders gekomen. Dat willen we toch?”
“Dus hier zit die vetpot, die de overheid al die jaren heeft laten schieten, omdat politieke toppers onder één hoedje speelden met de grondspeculanten.”
“Speelden? Verleden tijd? Nee hoor, spelen, tegenwoordige tijd! Nu pas doet men pogingen hiertegen, uit nood gedwongen, want die schatkist is leeg en vader Hoeffie kan zo langzamerhand nergens meer geld lenen.”
“Daarom zing ik:
Vader Hoefwoef, vader Hoefwoef,
Leent gij weer, leent gij weer?
Ik hoor de schatkist huilen, ik hoor de schatkist huilen:
Klieng, kling, klong; klieng, kling, klong.”
“Jullie mogen schimpen en schelden op die man, maar tenminste heeft hij tot nu toe met dat noodgedwongen geleen onze schijnwelvaart, onze consumptiemaatschappij, maar ook de koers en de bedrijvigheid in de particuliere sector in stand weten te houden.”
“Ja, eigenlijk wel, want anders waren we teruggevallen in die ‘nul-optie’-periode van beginjaren ’90 toen door de deviezenschaarste bedrijven echt over de kop gingen en wij voor alles in de rij moesten gaan staan en ons geld elke dag daalde in waarde en de prijzen maar stegen.”
“Ik zeg: zolang de overheid niet met sterke inkomstenverhogende maatregelen komt, zal vader Hoefwoef moeten blijven voortgaan met geld lenen.”
“Ja, dat is waar. Die overheid bezuinigt nauwelijks waar zij moet bezuinigen en bezuinigt waar zij niet moet bezuinigen, zoals op onderwijs.”
“En onze populistische politici zijn bang voor het doorvoeren van impopulaire maatregelen.”
“We benne benieuwd hoe deze belangenstrijd in 2018 afloopt, want het ergste is echt nog niet voorbij.”
“Daarom, kon nak wan laatste shot, voordat die ook duurder wordt. Proost. Jim, bel a taxi.”

Rappa