Blog: Time waits for no one

Als kind van het district had ik een geheel andere start en belevingswereld dan de vrienden die ik maakte in de periode op de middelbare school. Je eerste spreekbeurt in het Engels houden op het Miranda Lyceum en de gehele klas spontaan slappe lach bezorgen vanwege het Nickeriaanse accent, waar ik mij zelf niet van bewust was tot dat moment. Ik ben er nog lang mee geplaagd. Of die eerste schoolfuif waar Piertje met zijn Kawinaband in vol ornaat in zijn truck het schoolerf oprijdt, iedereen in extase brengt en ik met tranen in mijn angstige ogen me afvraag wie Piertje is en waarom ik dit leuk moet vinden. Twee nog redelijk onschuldige voorbeelden uit die tijd die mij klaarmaakten voor de wereld buiten Nickerie. Met mij en Piertjes Kawinaband kwam het uiteindelijk wel goed hoor; ik heb menig schoolfeestje daarna nog op Piertje gedanst. En wat het Engels Guyanees dialect betreft; ook nu nog valt wel eens een uitdrukking of scheldwoord die mijn niet-Nickeriaanse omgeving volledig onbekend zijn. Om te kunnen groeien en ontwikkelen heb ik, zonder mijn roots te verloochenen, toch ook maar dat andere Engels geleerd.

Je start en daarbij behorende belevingswereld vormen het referentiekader voor de dingen die je doet of juist nalaat. Dat referentiekader is voor mij echter slechts een startpunt. Elke dag kun je kiezen, met het referentiekader als gegeven, anders of beter te zijn dan de dag daarvoor. Het referentiekader, lees de roots, van grote groepen jonge Surinamers is een geheel andere dan pakweg 20-25 jaar geleden. Binnen- en buitenlandse migratie, een ouder gezinnen, foute voorbeelden en een geheel andere tijdbesteding maken het opgroeien en je weg vinden in het Suriname van vandaag een totaal andere beleving. Vraag aan doorsnee ouders van opgroeiende tieners en je zult je verbazen wat die te verduren hebben. Het gericht prikkelen, stimuleren, coachen, mentoren en inspireren van jongeren tot die keuzes die hen op het rechte pad houden, zal hun en onze toekomst een andere maken dan die waar wij nu op af dreigen te koersen.

De afgelopen weken zijn weer enkele stevige Surinaamse Kankantri's en inspirators voor de jeugd geveld! Suri mannen en vrouwen die een legacy achterlaten vanwege de bevlogenheid waarmee zij in hun sector een bijdrage leverden. Fakkeldragers in de sectoren cultuur die veel positieve impulsen gaven en door wiens handen veel jong opkomend talent is gegaan. Hun tijd hier zat er op en wij die achterblijven hebben de schone taak met hun nalatenschap verder te gaan.

'Time waits for no one' was een gevleugelde uitspraak van een dierbare uit mijn jeugd. Daarmee doelde hij vaak op de betrekkelijkheid van het leven en het niet te stuiten verouderingsproces. En dat de tijd op niemand wacht en ook niemand ontziet is goed te zien ook in de gezichten, afnemende vitaliteit en uitstraling ook van de mensen die al vele jaren hun straf trachten te ontlopen. Soms heel soms hoef je niet veroordeeld te worden om al veroordeeld te zijn. Soms is je straf al het gevangen zijn in je gedachten of het leven met een onrein geweten. Soms is de straf de bezoedelde naam die je nageslacht nog zal achtervolgen ook wanneer je er allang niet meer bent.

Overpeinzingen die in me opkomen na een reeks van uitglijders en misstappen die velen nog even zullen bezighouden. Niet omdat de hoek van waaruit deze uitglijders komen ons verraste, maar eerder vanwege de collectieve gene en ontgoocheling over hoe diep gezonken wij schijnen te zijn. Het denkniveau en de misstappen maken mij duidelijk hoe sterk referentiekaders en ambities verschillen en hoe dat doorwerkt in het frustreren van groei en ontwikkeling van een heel land. Wat overblijft als je wel vooruit wil, ook als decadentie tot nationale sport lijkt verheven, is een focus op de kracht van het positieve. Niet naïef of simplistisch voorbijgaan aan de realiteit maar juist in het besef van de vergankelijkheid blijven vertrouwen op het goede. En daarbij oog en oor hebben voor de velen die hun afkomst niet bepalend hebben laten zijn voor waar zij naar toe werkten. Een legacy nalaten begint met kleine, zekere en vooral integere stapjes! Daar is haast bij; cause time waits for no one.

In mijn eigen race met de tijd blik ik deze maand terug op hoe snel de teller voor mij ging van 25 naar 52 en hoeveel van mijn eigen referentiekaders inmiddels zijn bijgesteld. Wat voor mij ligt zie ik mede door de ogen van wat mij vormde in het verleden; goed en fout. Het goede koester ik en uit het foute leerde ik. Sommige zaken doe ik graag over en andere beleef ik graag nog een keer. Mijmeren daarover heeft echter weinig zin; leven doe je in het nu! Morgen is niemand gegarandeerd en gisteren komt zeker niet terug dus wat maken we er vandaag van?

Kind regards
Helyante Mac-Donald

Schrijven doet zij om te reflecteren op wat zij ziet en ervaart vanuit een hele brede interesse. Bedrijfseconoom van beroep en vanaf 2006 als zelfstandig managementconsultant actief op het snijvlak van Organisatie-inrichting, Business planning en Marketing. Zie ook www.CrossedLinesadvisory.sr. Feedback op haar blog stelt zij erg op prijs en kan via het mailadres info@crossedlinesadvisory.sr.