De Revolutie

Revolutie is geen uitvinding van Suriname. Helaas heeft, door omstandigheden, ook in Suriname een revolutie plaatsgevonden. Ik zeg helaas omdat het beter is om middels algemene verkiezingen de macht te verkrijgen. Toen 37 jaren terug 16 militairen naar de macht in het land grepen was de verbazing niet groot. Ze werden zelfs hartelijk ontvangen en toegejuicht, omdat de gemeenschap min of meer op een dergelijke actie rekende vanwege de omstandigheden van toen.
Een revolutie is per definitie niet een slechte zaak. 'El Comandante' Fidel Castro van Cuba heeft de macht langer dan 50 jaren vastgehouden. Uiteindelijk is hij heengegaan als een der grootste leiders van de wereld en Cuba is vandaag de dag wat zij ervan hebben gemaakt.

In Suriname heeft de revolutionaire leider van toen na een vrij korte periode de macht weer overgedragen aan de burgermaatschappij en uiteindelijk is toen na algemene verkiezingen definitief een bestuur aangetreden gestoeld op democratische grondslag. In feite maakt het voor de burger niet zoveel uit op basis van welke grondslag de machthebbers aan die macht komen; belangrijk is wat zij voor de gemeenschap betekenen in die positie.
Het eerbetoon aan Fidel Castro bij zijn heengaan was niet minder dan dat van mw. Indira Gandhi van India een land dat als de bakermat van de democratie kan worden aangemerkt.

In Suriname hebben we een merkwaardige situatie. De leider van de revolutie van 25 februari 1980, heeft binnen korte tijd bijna de gehele Surinaamse gemeenschap kunnen mobiliseren en hoewel de tegenstanders met zwaar geschut tewerk gingen, heeft hij redelijk succes geboekt. De mensen werden geleerd hun werkelijke belangen te zien.
Omdat revolutie maken geen kinderspel is moet je er op voorbereid zijn dat er zware tegenstand zal ontstaan van de gevestigde orde. Dat is Suriname ook niet bespaard gebleven en dat mag. Alleen moeten degenen die daaraan beginnen weten dat “A revolution is a struggle to the death between de future and the past“.

Wanneer je het spel om de macht wil spelen via democratische principes dan gelden andere spelregels nl. de regels van een democratische rechtsstaat dan weet je vooraf welke weg je moet afleggen. De leider van de revolutie heeft beide wegen bewandeld en dat moet als een zegen voor de Republiek Suriname worden gezien.
Niemand anders dan hij kan het verschil uitmaken van hoe wij in Suriname met onze staatsmachten omgaan. Hoe serieus nemen wij het belang van het land in acht? Wat voor respect brengen wij op voor onze bestuurders? Je zou als buitenstander bij het waarnemen van de gedragingen van politici die ook deel uitmaken van de politieke constellatie in Suriname allicht denken, dat in de periode van de revolutie meer respect werd getoond voor de machthebbers van toen. En daardoor kan met heimwee naar die tijd worden verlangd.

Eugéne van der San