Column: Paramaribo: the place to be

Met een slakkengang gaat het door de straat. Cameraploegen volgen op de voet. Daarachter houden mensen camera’s en cellulairs in de lucht om een glimp van het fenomeen vast te kunnen leggen. Op iets meer afstand dromt het publiek samen. Sommigen staan op hun tenen, anderen hebben een kind op de schouders gehesen. Weer anderen hangen in een lantaarnpaal of hebben zich in een hoogwerker genesteld. Alsof een wereldster van het kaliber Lady Gaga, Shakira of Sha Rukh Khan vandaag in een opwelling besloten heeft om een verrassingsbezoekje aan Paramaribo te brengen. Daar moet je bij zijn geweest. Of de zon nou op septembersterkte brandt of niet.

Ook de rode vlekken op je schoenen heb je er maar al te graag voor over. En het gedrang op de straathoeken maakt niet uit; integendeel, het brengt de mensen dichter bij elkaar. De aah’s en ooh’s gaan verloren in het lawaai. Maar de uitroepen zijn wel af te leiden uit al die handen die voor de mond worden gehouden. Of de vingers die in oren verdwijnen. Van pure verbijstering of omdat geluid, stank en drukte alle zintuigen te machtig worden.

No span, mi boi. Maak je niet druk. We ondergaan deze beproeving met z’n allen. Wan bigi famiri. Daar moet overigens hoog nodig op gedronken worden. Het rood van de talloze lege bierblikjes vloekt een beetje bij het rode tapijt dat zich geleidelijk over de straat uitrolt. Maar daar maken we geen enkel punt van. We zijn immers op het goede moment op de juiste plaats.

Met zoveel woorden wordt het ook aangeprezen in de laatste editie van de Lonely Planet. Ook internationale reisorganisaties brengen het als regelrechte trekpleister. “One of the places to be at the end of the year”. Geen wonder dat alle hotelkamers met balkon aan de straatzijde al ruim een jaar van tevoren volgeboekt zijn. Dit moet je kunnen navertellen.

Maar wat eigenlijk? Wat maakt nou eigenlijk zoveel indruk? Wat is de hele tori voor de thuisblijvers, hier en over de grens? Goed beschouwd is dat niet het oorverdovende geknal waartegen de zo attent (en gratis) ter beschikking gestelde oordopjes bij lange na niet opgewassen zijn. Evenmin de dikke zwaveldamp die een regelrechte aanslag op de longen betekent. En aan het massale gebrul waarmee het publiek de laatste knal begeleidt kan het ook niet liggen.

Nee, eigenlijk zijn ze nergens goed voor, die pagara’s. De lucht wordt er niet schoner op en wie te dicht in de buurt komt, loopt kans zijn gehoor te beschadigen of stofdeeltjes in zijn ogen te krijgen. Qua milieu en brandgevaar zijn er ook de nodige vraagtekens. Terwijl die rode snippers in je haar trouwens geen gezicht zijn.

Het is dan ook gissen naar de diepere bedoeling van het marathongeknetter. Gaat het om de jaarlijkse marketingstunt van de middenstanders? Moet de reinigingsdienst de gelegenheid worden geboden om al op de eerste dag van het nieuwe jaar een goede beurt te maken? Of is de opzet om alle boze geesten zo diep mogelijk het bos in te jagen?

Ach, wat nou diepere bedoeling? De stemming is uitgelaten. Vooral na afloop. Dan gaan de oordopjes uit, de mondkapjes af en begint de receptie. Vrienden, bekenden en volslagen onbekenden krijgen een stevige brasa. En alvast all the best fu tra yari. Dan nog maar een kowru biri voor de ergste dorst. De heupen zitten al los voor de truck met South South West voorbij is gekomen. Straks even een bord rijst opscheppen in de zaak van een kennis en we kunnen door in de richting van ’t Vat. Daar gaat het feest pas echt beginnen. Of lopen we nog even naar de Zwarthovenbrugstraat? Daar schijnen ze nog een paar kruiwagens vol pagara’s te ontrollen. Go gwe.


Diederik Samwel

Met 1700 meter pagara werd het oude jaar weggeknald Foto: René Gompers)