Tan tiri…a no don!
03 Dec 2016, 13:28
foto


Met groot ongeloof hebben niet alleen de Amerikanen, maar ook vele anderen over de gehele wereld, het nieuws dat Donald Trump de nieuwe president van Amerika is geworden, tot zich genomen. De protestmarsen die hierna volgden, maar ook de vele (minder leuke) reacties op sociale media geven daar blijk van. Velen wereldwijd leven (heden) met angst voor de toekomst en tegelijkertijd dient het ongeloof het nog te winnen van de keiharde realiteit dat deze leider het voor de komende periode voor het zeggen zal hebben. De angst is enigszins te begrijpen gelet op hetgeen de aanstaande president van plan is te doen. Het zijn (uitgesproken) plannen waar menigeen absoluut niet blij van kan worden. Het gaat om maatregelen die voor diverse groeperingen in binnen en buitenland wellicht extreme gevolgen zullen kunnen hebben.

Nu ben ik als velen niet geheel in schok. Er is een gezegde dat luidt: een volk krijgt de leider die het verdient, dus uiteindelijk komt het erop neer dat de Amerikanen de keuze hebben gemaakt en daarvan de gevolgen zullen moeten dragen. De keuze voor Trump is gemaakt ondanks alle (vuile) politieke of zo u wil podiumtaal die gedurende de campagne gebezigd is. Er is zoveel gezegd waar mijn mond op sommige momenten letterlijk van op de grond viel. Gesteld kan worden dat de verkiezingen van Amerika de geschiedenis ingaan als een van de meest vulgaire ooit. Niet alleen de taal, maar ook de technieken die zijn toegepast, zullen nog lang in het geheugen (van de Amerikanen) blijven hangen.

Als u het aan mij vraagt zal het (meest) spannende eigenlijk pas beginnen wanneer Trump in januari als machtigste man van de wereld wordt ingezworen. De wereld zal met argusogen kijken naar al zijn (ver)handelingen en zijn uitspraken op de voet volgen. Laat ons hierbij de hoop uitspreken dat zoals velen het betwijfelden, er inderdaad sprake was van podiumtaal en dat waar nodig in het vervolg, het gezond verstand zal prevaleren. Praten en doen zijn immers twee verschillende zaken.

Onlangs zijn wij in ons land ook enigszins opgeschrikt door de taal die gebezigd is geworden in het hoogste college van staat. De vader van het land heeft in niet mis te verstane woorden aan 'zijn zoon' duidelijk gemaakt niet gediend te zijn van zijn misplaatste uitlatingen. Over de inhoud zal ik niet verder uitweiden, maar wat wel duidelijk is, is dat na (mijn) analyse zowel de vader als de zoon wellicht de verkeerde woorden hebben gekozen om zich te uitten. Dit zorgde voor meer olie op het vuur en wat als erg 'onschuldig' begon is uitgelopen tot een ware verbale strijd. Zo gaat het bij ons als mensen vaak ook eraan toe, we zeggen de verkeerde dingen op verkeerde momenten met alle gevolgen van dien.

Als u mij vraagt had het anders gekund. De vader had 'zijn zoon' bijvoorbeeld kunnen oproepen en hem in het 'verborgene' een reprimande gegeven. Dit stel ik me zo voor omdat hetgeen daar tentoongesteld is, totaal niet tot voorbeeld voor onze kinderen en jeugdigen geweest is. Weet u, vroeger dachten we en hadden we ook veel te zeggen aan en of over onze ouders, maar voor zover ik me kan herinneren bleef het daarbij, bij gedachten. Het verschil met de huidige generatie is dat zij (al dan niet gesteund door hun recht tot vrije meningsuiting), vaker het idee hebben dat ze alles mogen en kunnen zeggen, zonder sanctie. Dit is iets waar me met z’n allen aan moeten werken, praten met respect voor de ander.

De les die we hieruit moeten leren is eentje voor het leven. Het is niet altijd nodig om iemand van repliek te dienen, zwijgen is in deze ook een optie hoe moeilijk het soms ook is. Onze reactie in een dergelijke situatie is meestal om de tegenpartij met gelijke munt terug te (moeten) betalen want tja we geven ons niet makkelijk gewonnen. We willen als het echt even kan, altijd het laatste woord hebben. Het is onnodig te vermelden dat dit in de meeste gevallen niet goed afloopt want lek fa bigi sma taki: takru kari e tja takru piki.

In dit leven worden wij vaak gekwetst door woorden van mensen. Deze woorden komen soms van vreemden, maar ook woorden van onze geliefde(n) kunnen ons soms heel erg veel pijn bezorgen. En toch is het niet (altijd) nodig de bal terug te kaatsen, want er is of er zijn andere manieren om dit aan te pakken.
De aftredende Amerikaanse president, Barack Obama had een lijfspreuk die hij in het Witte Huis hanteerde namelijk: When they go low, you go high. Ik maak ervan when they go low you make the choice to go high. Het gaat erom dat wij in dergelijke situaties (steeds) ervoor kiezen om de grotere persoon(lijkheid) te zijn. Dit eist karakter, iets waar we (dagelijks) blijvend aan moeten werken. Laat ons in deze tijd van vrede, maar ook als het voorbij is, steeds indachtig houden dat tan tiri… a no don.
Ik wens u allen veel liefde, blijdschap en vrede toe.

Nathalie Valpoort Bsc.
Advertenties