Moe?

Moe zijn we allemaal weleens. Een andere vorm daarvan, vermoeidheid komt ook vaak voor. Mensen kunnen om verschillende redenen moe en of vermoeid zijn. Feit is dat moe en of vermoeid zijn, niet chronisch, maar een toestand die van tijdelijke aard is. De duur van deze toestand is dan ook afhankelijk van en verschillend per individu.

Ter definiëring van moe(heid), zijn tal van definities beschikbaar. Meneer van Dale geeft aan dat het bijvoeglijk naamwoord te maken heeft met de neiging tot rusten/slapen meestal als gevolg van inspanning. Het heeft verder te maken met moeheid, het zat zijn of meer dan genoeg hebbend van iets.
Analyse van de definitie laat zien dat moe zijn, een goede maar ook minder goede zijde heeft. Als we moe zijn, zoeken wij de rust op om nieuwe energie op te doen. Het zat zijn of meer dan genoeg hebben van, is iets waar wij als mens wel vaker mee te maken (kunnen) hebben.

Binnen de samenleving heerst er tegenwoordig naar alle waarschijnlijkheid (bij velen) een toestand van het zat zijn. Mensen die het zat zijn en meer dan genoeg hebben van onder andere hoge stroomtarieven, en steeds stijgende wisselkoers, daling van de koopkracht als gevolg van verhoogde prijzen van goederen en diensten, de werkloosheid, afvloeiingen en het gebrek aan medische verbruiksartikelen. En dan is dit nog maar een kleine greep uit een groot scala aan problemen waarmee mensen vandaag de dag geconfronteerd worden. De situatie heeft veel van een hopeloze toestand, een waarin mensen met de handen in het haar zitten en zich geen raad meer weten. Dit alles doet denken aan de slapeloze nachten (ons ooit toegezegd) die vele in dit land hebben, omdat ze bijvoorbeeld niets te eten hebben, te kampen hebben met een ernstige ziekte en zich afvragen als er nog genezing of überhaupt medicatie te vinden zal zijn. Al deze zaken maken moe, ja ze vermoeien.

Dan zijn er nog andere aspecten binnen de samenleving, waarvan ik persoonlijk moe ben. Denk maar aan jongeren die geen respect hebben voor het (ouderlijk) gezag, daar ben ik afgelopen week getuige van geweest. Ik was zeer gebelgd over hetgeen ik heb waargenomen, maar ook ernstig bedroefd dat er geen correctie heeft plaatsgevonden. Daarentegen ben ik ook moe van ouderen die niet erop staan dat hun gezag gerespecteerd wordt. In deze had er correctie moeten plaatsvinden. Het lijkt alsof (wij) de regie over kinderen en jongeren totaal kwijt zijn. Ik zeg het lijkt, omdat ik hoop dat dit niet op waarheid berust.

Ik ben ook moe van de media, die naar mijn oordeel steeds minder nieuws van goede kwaliteit brengen, het lijkt allemaal op sensatie en stemmingmakerij. De kranten worden steeds dunner, de nieuwsshows steeds korter, allemaal vol van negativiteit. Dit doet me denken aan het gedicht mijn land van G. Barron (1998) die praat over het feit dat hij zich onmenselijk misselijk zou gevoelen. in het verlengde hiervan, ben ik inderdaad misselijk en moe van social media, het forum dat naar mijn zeggen, steeds meer op de verkeerde manier gebruikt wordt. Zoals Silent het in zijn na Gado wi habi foe begi now bezingt. Beter zou hij het niet kunnen verwoorden, big up mi brada.

Ik wordt onmenselijk misselijk van de dingen die met vrouwen zijn gebeurd en of nog zullen gebeuren. Ik zeg zullen, omdat ik geen duidelijke acties, lees correctie in dit kader zie. Om even uw geheugen op te verfrissen: “simpele” mishandeling, verkrachting, moord en zelfs lijk/grafschennis. Al deze zaken hebben in de afgelopen tijd het nieuws gehaald. Wat mij verbaasd en ernstig ontstemt heeft, is het feit dat ik nauwelijks een reactie van een of andere vrouwenorganisatie heb gezien. Ik had als vrouw wel gehoopt dat men zich ernstig zou uitspreken over al deze gruwelijke zaken. Ik vraag mij af als die organisaties er nog zijn? Maar na lang wachten laat ik nu mijn stem horen en kijk ik vol verwachting uit naar een reactie.

Ja ik ben het zat van alle negativiteit binnen de samenleving. Ik ben zo moe dat ik inderdaad liever naar bed ga en ga slapen, maar dan denk ik nee dat kan niet, ik moet gaan werken, anders kan ik mijn stroom niet betalen.

Nathalie Valpoort Bsc